15 หน้าร้อนผ่านพ้นไป
เด็กน้อยตาแววใส
ฝันใฝ่เห็นโลกใบประหลาดนี้
ดอกไม้แย้มบานชื่น
เจ้าวิ่งโร่มาโผกอด
เห็นตัวหนอนมุดลอด
ใต้ใบไม้เป็นดักแด้
เจ้ายิ่งชะแง้แลมอง
ดักแด้กลายเป็นผีเสื้อหลากสี
เจ้าจึงปรารถนา
อยากเป็นผีเสื้อแสนดี
รอสายลมพัดผ่านฤดูกาลเขียวขจี
จะโบยบินไปยังที่ไกลแสนไกล
15 หน้าฝนโปรย
ยอดหญ้าริ้วโรยไหวไหว
เจ้านั่งแกว่งชิงช้าไกว
ตั้งใจร้องเพลงขับขาน
แม้โพ้นฟ้าผ่านค่ำไปนานแสนนาน
เจ้ายังคงร้องเพลงขับขาน
เจ้าไม่คิดเกรงกลัว
ไม่ควรมีใครกลัวเสียงร้องเพลง
15 หน้าหนาวเพียงเท่านี้
ฝูงจิ้งจอกอาละวาดว่องไว
เจ้าเห็นจิ้งจอกอวดเบ่ง
ยกตนข่มเหง
ไม่หวั่นเกรงมนุษยธรรมใด
เจ้ากระโดดออกไป
ขัดขวางพวกจิ้งจอกฝูงใหญ่
"จิ้งจอก เจ้าจิ้งจอก
พวกเจ้าต้องมีหัวใจ"
สิ้นเสียงเด็กน้อย
แววตามุ่งมั่นสดใส
เพียงผีเสื้อกระพือปีก
หนึ่งกระสุนซัดร่างเด็กน้อยทันใด
ท้องฟ้ากว้างใหญ่ดับมืดทันที
ร่างเจ้าล้มลง
จิ้งจอกวิ่งหนี
รอยแผลกระสุนบังเกิดมี
มวลหมู่ผีเสื้อหลากสี
โบยบินสู่โพ้นฟ้าไกล
โลกของเด็กน้อยมีเพียง 15 ปี
กระสุนปริศนา
จากดินแดนเวิ้งว้างพงไพร
หรือหุบเหวมืดหม่นแห่งไหน
จากถ้ำทิวขุนเขายิ่งใหญ่
จากน้ำมือใคร
คงไม่มีวันรู้เหมือนเคย
///
กลอนเปล่า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in