สวัสดี, ขอบคุณที่ยังอุตส่าห์กดเข้ามาอ่าน ฉันบอกแต่เริ่มแล้วว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ และจะเตือนอีกครั้งว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่เอาเถอะ ถ้าคุณอยากอ่าน สวัสดีอีกครั้ง ฉันกำลังเขียนสิ่งนี้อยู่ในเช้าวันอาทิตย์ บนเตียงในท่านอนหงายบนผ้าปูลายโดเรม่อน หมอนหมีพูห์ หมอนทิกเกอร์ และแขนขวาของตุ๊กตากวางทับแขนซ้ายฉันอยู่ ในวัยใกล้ 20 ปี, ฉันในวัย 10 ปี เคยคิดว่า ฉันในวัยใกล้ 20 ปี นี้ จะมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ แต่ฉันเองในตอนนี้ไม่แน่ใจนักว่า ความเป็นผู้ใหญ่ หมายถึงอะไร การดื่มกาแฟ ใส่รองเท้าส้นสูง ใส่เสื้อผ้าสีสุขุม การซื้อรถ ผ่อนบ้าน อะไรทำนองนี้หรือเปล่า แต่ช่างมันเถอะ ฉันสนใจแต่ก็ไม่สนใจมากขนาดนั้น ถึงตอนนั้นเวลาคงเปลี่ยนให้ฉันมีความเป็นผู้ใหญ่เอง, ฉันชอบนอนตรงนี้มองออกไปนอกหน้าต่าง จะเห็นท้องฟ้าสีฟ้าสดกับยอดต้นหมากที่คุณแม่ปลูกไว้ตั้งแต่ฉันอยู่ชั้นอนุบาล 2 ใบไม้สั่นไหวราวกับเต้นรำเมื่อลมพัดผ่าน ฉันรู้สึกว่าผู้คนรกและเกะกะมากขึ้นทุกที แต่ก็ไม่เป็นประจำที่ฉันคิดอย่างนั้น ซึ่งฉันดีใจกับตรงนี้ ปกติฉันมีเพื่อนไม่มากเท่าไหร่ขืนยังคิดแบบนี้บ่อยเข้า สักวันฉันคงไม่มีเพื่อนแน่ ฉันควรลุกไปทำอะไรสักอย่างที่เป็นประโยชน์ อย่างเช่น ล้างหน้า อาบน้ำ กินข้าว ซักผ้า แต่แขนตุ๊กตากวางทับอยู่ ฉันลุกไม่ไหว และดูท่ากวางคงไม่อยากให้ฉันไปเท่าไหร่ ฉันจึงมั่นใจจะนอนต่อนี่แหละ ถ้าคุณยังอ่านมาจนถึงตรงนี้ อยากบอกว่าฉันดีใจจังที่คุณทนความไม่น่าสนใจแถมยังแอบน่าเบื่อนี้ได้ เอาละ ฉันจะบอกเล่าเกี่ยวกับตัวฉันนิดหน่อยพอเป็นพิธีล่ะนะ ก็นี่มันบทแรกที่คุณได้อ่านฉันนี่นา