ไม่อยากระบายให้คนอื่นฟัง เพราะไม่อยากให้เขารู้สึกเหมือนเป็นกระโถนรองรับสิ่งแย่ๆจากเรา ยอมเก็บไว้เองดีกว่าให้มีคนมารู้สึกแย่ๆกับเรื่องของเรา เกิดมาไม่เคยระบายหรือเล่าเรื่องราวต่างๆในใจให้ใครฟังซักครั้ง แม้แต่สัตว์เลี้ยงก็ไม่เคย เก็บไว้ในหัวใจเสมอมา เหนื่อยแหละ แต่พอทำเป็นลืมมันไปก็รู้สึกดีขึ้นนะ

ตอนนี้รู้สึกแย่นิดนึง ที่หลังๆมา ช่วง3-4เดือนหลังๆมา เราไม่สามารถรู้สึกถึงอารมณ์ต่างๆได้เหมือนเดิม ส่วนตัวคิดว่าคงเป็นเพราะเราเก็บมันไว้ อดทนกับมันมากเกินไป จนเกิดการชินชาขึ้นจริงๆ สัตว์เลี้ยงเสียก็ไม่ร้อง ยามที่ควรเศร้าเสียใจกลับเฉยเมย และกลายเป็นตกใจปนน่าขัน ชีวิตที่ไร้ซึ่งอารมณ์ก็ไม่ต่างอะไรจากซากศพเดินได้ไม่ใช่รึไง 55

วันนี้โดนไล่ให้ไปหาเงินเองด้วย เครียดดี อยากทำงานหาเงินให้เยอะๆๆๆ แต่เรียนไม่เก่งจริงๆ พยายามแล้วแต่สมองมันไม่เข้าใจ สายวิทย์มันไม่เข้ากับเรา อยากเรียนภาษา แต่เห็นคนรอบข้างเก่งกว่าก็ท้อใจ ทำไมเขาถึงเก่งรอบด้านไปหมดแบบนี้ หันกลับมามองตัวเองทีไรก็รู้สึกแย่ทุกครั้ง มีอะไรที่ฉันทำได้ดีบ้างมั้ย? ถ้าหนีไปอยู่ในสังคมที่มีแต่คนธรรมดามันจะดีขึ้นรึเปล่า? ไม่หรอกเนอะ ถ้าเรายังดูถูกตัวเองแบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นแน่

ทำเป็นพูดดี ทำเป็นเก่ง ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร เมื่อถึงวันไหนที่มันทนไม่ไหว มันก็จะระเบิดออกมา บอกเลยว่า วันที่เราระเบิด เป็นวันที่เกลียดตัวเองที่สุด ความคิดมากมายบังเกิด น่าสมเพช ทุเรศ ไร้ค่า น่ารำคาญ ไปตายเหอะ พยายามหยุดแล้วแต่ทำไม่ได้ ทำไมเราถึงไม่เข้มแข็ง ทำไมเราถึงอ่อนแอ ทำไมถึงอดทนไม่ได้ ไม่เข้าใจ เกลียดเกลียดเกลียดตัวเองที่สุด

ยังไงก็เถอะ จงฮยอนยังคงเป็นแบบอย่างในการไปสู่ถึงฝั่งฝันตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาจากไป อะไรนะ ถ่านคาร์บอนรึเปล่า ไม่แน่ใจแต่น่าจะอันนี้ เผา เอ๊ะ รึเปล่านะ อืมมม เผานั่นแหละๆๆ เผาถ่านในห้องปิดทึบ แล้วกินยานอนหลับ ปล่อยตัวและหัวใจให้หลับไหล ลึกลงไปในความฝัน ฝันที่มีแต่เรื่องดีๆ ฝันที่มีแต่ความสุข ฝันดีที่ไม่มีวันตื่น

ตลอดไป.