TILLE: Little devil

PAIRING: Toruka

FANDOM: ONE OK ROCK

 RATE : 18+

ถ้าความสัมพันธ์ของผมกับทากะ ไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิดล่ะ ?

          โชคชะตาเล่นตลก ตั้งแต่ตั้งวงมา เขาเพิ่งเข้าใจคำว่า‘เหนือฟ้ายังมีฟ้า’ ฐานะหัวหน้าวงหลายๆคนอาจจะคิดว่าเป็นคนที่มีอิทธิพลในการตัดสินใจหรือทำอะไรได้มากกว่า แต่สำหรับโทรุเองนั้นไม่ใช่ เพราะยังมีใครคนหนึ่งที่ทำอะไรได้มากกว่านั้นมากกว่าที่ทุกคนคาดคิด   

                ในทีแรกทุกอย่างดำเนินมาด้วยดีการที่อยู่กับสมาชิกวงทำให้เขามีความสุขในการทำวง และใช้เวลากับคนอื่นๆ  มันดีจนเขาไม่คิดว่าเรื่องบางอย่างจะกลายเป็นอย่างทุกวันนี้บางอย่างมันเปลี่ยนไป...

          “จบทัวร์วันนี้แล้ว ไปกินหมูย่างกันเถอะ!” น้ำเสียงสบายๆดังขึ้นมาจากข้างหลัง โทรุเดาได้ไม่ยากเลยว่าใคร นอกจากจะเป็นมือกลองของวงที่เพิ่งเข้าห้องมา

          “นายคงต้องล่วงหน้าไปก่อนแล้วล่ะ เพราะโทรุกับฉันต้องไปทำธุระก่อนน่ะสิ” เสียงนี้ทำเอาโทรุตัวแข็งทื่อ เขาไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองที่มาของเสียงที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา “ใช่มั้ยล่ะโทรุ?” ทากะเอียงหน้าเข้ามาหา เมื่อเขาไม่ยอมสบตา โทรุไม่ชอบจริงๆที่อีกคนทำแบบนี้ เขาเกลียดทากะ

                “อือ...” คนตัวสูงกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ก่อนจะตัดสินใจหันไปมองอีกคน รอยยิ้มหวานๆนั่นไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย  

ทุกคนเห็นทากะเป็นเทวดาใจดี  แต่โทรุเห็นทากะเป็นปีศาจในคราบเทวดาเสียมากกว่า

          “โอเคงั้นพวกนายรีบมาละกัน”  มือกลองว่าตามนักร้องนำอย่างว่าง่าย นั่นทำให้โทรุก่นด่าอีกคนในใจเบาๆในสถานการณ์แบบนี้ต่างไม่มีใครช่วยเขาได้ อยากออกไปจากตรงนี้ไม่งั้นก็หายตัวไปที่ไหนก็ได้  “แต่วันนี้พวกเราทำได้ดีมากๆโดยเฉพาะพวกนาย...”

          “ทำไมล่ะ”

          “ก็นายกับโทรุน่ะสิ น่ารักจะตายตอนอยู่ด้วยกัน” โทรุไม่ถูกใจสิ่งนี้ “แถมมีคนบอกว่าทำไมพวกนายไม่ขี่หลังกันล่ะ ฉันอย่างฮา”    

          “ฉันไม่ชอบหรอกขี่หลังน่ะฉันชอบขี่อย่างอื่นมากกว่า ใช่มั้ยโทรุ?” โทรุเหลือบไปมองคนตัวเล็กที่พูดออกมาซึ่งมันเรียกเสียงหัวเราะจากโทโมยะได้อย่างดี เขายืนนิ่งไม่ได้ขานตอบคำถามที่ทากะถาม       

          “งั้นเดี๋ยวออกไปหาเรียวตะก่อนล่ะพวกนายรีบตามมาละกัน” มือกลองคนอารมณ์ดีมองนาฬิกาข้างฝาแล้วบอกลากับอีกสองคน คำบอกลานั่นทำให้โทรุรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย แค่นี้ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนมากแล้วเมื่อรู้ว่าต้องอยู่กับทากะ เขาไม่เคยต้องการโทโมยะขนาดนี้มาก่อนเลย... “เจอกันล่ะพวกนาย”

          หลังจากที่ที่พึ่งสุดท้ายของเขาออกจากห้องไป เขากับทากะปล่อยให้ความเงียบทำงาน  ไม่มีใครที่จะพูดอะไรก่อน เขาไปนั่งโซฟาตรงมุมห้องเงียบๆโทรุเองไม่รู้ว่าเขาควรทำอะไรต่อไป ควรออกไป หรือควรจะอยู่ตรงนี้ กับทากะ...

                เขามองไปยังคนตัวเล็กที่กำลังทำอะไรสักอย่างอยู่หน้าประตูก่อนที่อีกคนจะหันมาสบตากับเขาพอดี แล้วในยิ้มแบบที่เขาเกลียด...

“มองฉันแบบนั้นมีอะไรจะถามรึไง?” ทากะกอดอกอยู่หน้าประตูแล้วเอ่ยกับเขา

“สรุปธุระที่ว่าคืออะไร ฉันอยากกลับแล้ว” เขาพูดเสียงเรียบ คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรในทันที ทากะทำแค่เพียงหัวเราะเบาๆแล้วหันไปล็อคประตูลูกบิดแล้วเดินมาข้างหน้าเขา

“ฉันนึกว่านายจะรู้อยู่แก่ใจซะอีก ควรน้อยใจรึเปล่าเนี่ย” ทากะยิ้มขำแล้วมองต่ำลงไปที่กางเกงสีดำของคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

“ฉันว่านายหยุดทำแบบนี้ดีกว่า” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ คำพูดของโทรุไม่ได้ทำให้ทากะอยากหยุดเขากลับรู้สึกต้องการมากยิ่งกว่าเดิมอีก นี่ก็เป็นอีกอย่างที่โทรุไม่เข้าใจว่าทากะจะต้องการอะไรเขานักหนา...

ทากะลงไปนั่งบนพื้นระหว่างขาของเขา มือเล็กค่อยๆไล้ต่ำลงมาตรงกลางลำตัวคนตัวสูงหลุบตาต่ำมองไปยังมือที่ลูบไล้ตรงน้องชายของเขา โทรุกัดกรามแน่น พยายามสงบสติอารมณ์ไม่คล้อยตามไปกับคนข้างหน้า

“นายก็รู้ฝืนฉันไปก็ไม่ได้อยู่ดี” เป็นครั้งแรกในรอบวันที่โทรุสบสายตาหยั่งเชิงกับอีกคน

“พอเถอะทากะ” ถึงคนข้างหน้าพูดขัดขืน แต่ก็ไม่เคยปฎิเสธสักที ถ้าหากโทรุกระชากมือเขาออกเขาอาจจะหยุดทำแบบนี้ก็ได้ แต่ช่างน่าขำ ที่อีกคนบอกให้เขาเอาแต่พอแต่แววตาที่สื่อออกมา นั่นเหมือนกำลังบอกว่า ‘ฉันไม่ไหวแล้ว’  เจ้าโง่ ทากะทำได้เพียงด่าอีกคนในใจเบาๆ

ไม่นาน เป้ากางเกงสีดำก็มีบางสิ่งพองนูนอยู่ใต้ร่มผ้าเรียกความพอใจให้คนตัวเล็ก ‘นายแพ้อีกแล้ว โทรุ’ทากะยิ้มแล้วเงยหน้ามองอีกคนที่แอบพอใจอยู่ลึกๆ มือเล็กร่นกางเกงวอร์มของอีกคนออกมาก่อนที่แกนกายใหญ่จะดีดผึงออกมา นิ้วเรียวค่อยๆประคองเอาไว้ แล้วใช้ลิ้นแตะลงปลายแกนกายตวัดลิ้นแล้วเลียไปรอบๆ ทากะพอใจที่คนตัวสูงเผลอซี้ดปากออกมา เมื่อถูกกระตุ้นด้วยเรียวลิ้นและถูกครอบครองด้วยโพรงปากอุ่นๆ

โทรุเกลียดทากะ แต่โทรุก็เกลียดตัวเองเกลียดที่แพ้ให้ทากะอยู่เสมอ

ส่วนทากะรู้...รู้ว่าจะชนะเขาได้ยังไงนั่นแหละคือข้อเสียเปรียบ

          “ฉันเกลียดนาย อ่าห์...” เสียงแหบพร่าพูด เม็ดเหงื่อไหลชื้นตามขมับและลำคอของเขา

          “ท่าทางนายไม่ได้บอกว่าเกลียดฉันสักนิด” ทากะแซวหัวหน้าวงของตัวเองหลังจากผงกหัวขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินอีกคนพูด มองตาก็รู้โทรุไม่ได้เกลียดเขา นัยน์ตาคมมองเขาอย่างคาดโทษแล้ววางมือไปบนศีรษะทุยแล้วกดหัวของอีกคนลงไปครอบครองแกนกายของตนอีกครั้ง

          ร่างสูงสูดปากหลับพลางหลับตาลงกอบโกยความรู้สึกตรงกลางลำตัวอีกครั้งโทรุ จะแพ้ให้ทากะอีกครั้งละกัน

          คนตัวสูงเกลียดตัวเองที่ความรู้สึกย้อนแย้งมากขนาดนี้ ในขณะที่เขาไม่ต้องการที่จะอยู่ใกล้กับคนนี้ เขากลับรู้สึกต้องการอีกคนเหมือนกัน ถึงแม้จะพยายามข่มใจขนาดไหนก็ยังพ่ายใบหน้าขาวขึ้นสีที่อยู่ระหว่างขาในขณะนี้ จะบอกดีรึเปล่าว่าจริงๆทากะก็น่ารัก แต่เขาเพียงไม่อยากยอมรับเท่าไหร่

          มือแกร่งเสยผมที่ชุ่มเหงื่อของอีกฝ่ายขึ้นเพื่อมองใบหน้าที่กำลังทำเรื่องลามกอยู่ ลิ้นเรียวเลียท่อนเอ็นจนฉ่ำไปด้วยน้ำลาย ถึงบางทีฟันของอีกคนจะถูกกับส่วนนั้นจนทำให้เขาถึงกับสูดปากเป็นบางครั้งแต่เขาก็ไม่ปฎิเสธว่าไม่อยากให้คนข้างหน้าหยุด  รู้สึกดีและคิดว่าตรงหน้าเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก

          ถึงแม้เขาจะเห็นทากะมาหมดทั้งตัวหลายครั้งแล้ว เขาก็ไม่อาจจะอธิบายว่าความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่มันคืออะไร เพราะทากะเองก็ไม่บอกถามว่าเขาฝืนใจทำหรือเปล่า เขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่เขาคิดว่าเขาเกลียดทากะ...

          “อ่าห์ ให้ตายสิ นายมันปีศาจชัดๆ”  โทรุเอ่ยแล้วมองไปยังนักร้องนำที่ผงกหัวขึ้นลงใต้การบังคับของฝ่ามือใหญ่ เขารู้สึกเสียวซ่านเกือบแตะขึ้นสวรรค์อยู่รอมร่อ แต่อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็เงยหน้าลุกขึ้นมา ถอดเข็มขัดและกางเกงของตัวเองขว้างไปบนโซฟาอย่างรีบร้อน แล้วนั่งคร่อมบนตักของคนตัวสูง

ทากะ..ก็มีความต้องการเหมือนกัน

          “ฉันไม่ปรนเปรอให้นายอยู่ฝ่ายเดียวหรอกน่า” พูดจบทากะก็ประกบริมฝีปากกับร่างหนา มือวางไว้บนไหล่ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างยังคงกอบแกนกายและรูดรั้งช้าๆ แล้วบดสะโพกมนเบียดหน้าขาของอีกคนไม่หยุด ลมหายใจร้อนรดลงตามผิวเนียนริมฝีปากหยักได้รูปไล่จูบตั้งแต่แก้ม ขมับ ลำคอ ของคนตัวเล็กเบาๆ ผ่านมาถึงขนาดนี้คนตัวสูงคงไม่ปล่อยให้อีกคนหลุดมือไปแน่ๆ  

          “อ๊ะ อ่า...โทรุอ่า” ทากะเผลอร้องเมื่อตัวเองจับแกนกายสอดเข้ามาในช่องทางรักของตัวเองแล้ววางมือลงไว้บนไหล่แกร่งทั้งสองข้างยึดเป็นหลัก คนตัวสูงตกใจที่อยู่ๆดีคนตัวเล็กก็ใส่มันเข้าไป

          “ทำแบบนี้เดี๋ยวก็เจ็บหรอก”

          “ฉ..ฉันเตรียมพร้อมมาแล้วน่า”

          “…”

           “ห่วงหรอ?” โทรุไม่ได้พูดอะไร เขาไม่อยากยอมรับว่าเขาชอบหมอนี่ต่างหาก

          “เกลียด” แต่ถึงพูดอย่างนั้น ทากะก็ขำออกมาเบาๆ เพราะรู้ว่าโทรุไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย

          “อ๊ะ...อ..”  ปีศาจในคราบเทวดาเผลอครางเสียงติดขัดเมื่อคนตัวสูงกระแทกกระทั้นแกนกายเข้าไปจนสุด ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้บีบคลึงพร้อมบังคับสะโพกมนให้ขึ้นลงร่างเล็กบิดเร่าด้วยความซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้ เราต่างมอบให้กันและกัน

          “นายบอกเองว่าชอบขี่...” เสียงแหบพร่ากระซิบบอกเขา โทรุก็ไม่ใช่เทวดาเหมือนกัน...เขาแค่ไม่รู้ว่าตัวเองก็เป็นปีศาจไม่ต่างอะไรกับทากะสักหน่อย...

            จู่ๆหัวหน้าวงคิดสนุก  จึงแอบหยิบเข็มขัดที่คนตัวเล็กขว้างมาในทีแรก รัดข้อมืดของอีกคนจนแน่น 

            "คิดจะทำอะไรของนาย" คนตัวสูงมองหน้าแล้วยิ้มครั้งแรกในรอบวันที่เจอหน้า 'ชนะแล้วสิ' 

             "แทนกุญแจมือในตอนนั้นไง"  โทรุพอใจที่ตัวเองไม่ได้แพ้คนนี้ราบคาบเสียหน่อย เขารัดข้อมือคนตัวเล็กไว้ข้างหลังก่อนจะเริ่มบทรักของตัวเองต่อไป

            ทากะยอมแพ้ให้ก็ได้ ผลัดกันชนะแบบนี้ไม่ได้เสียหายสักหน่อย จริงๆแล้วเขาก็ชอบอารมณ์ดิบเถื่อนของอีกคนพอตัว แต่เจ้าตัวกลับพยายามปกปิดมันไว้ซะมิด...

            "อ...อ่า" เสียงครางอื้ออึงในลำคอ

          ไม่มีใครสนใจว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ ท้ายสุดทั้งสองต่างปลดปล่อยออกมาไม่ติดค้าง แต่นานพอสมควรกว่าพวกเขาจะเสร็จ ไม่รู้ว่าไปกินหมูย่างของโทโมยะทันหรือเปล่า สงสัยคงต้องผิดนัด เพราะตอนนี้ทากะเองก็คงไม่ไหว คนตัวสูงหันไปมองคนตัวเล็กที่หอบพิงอยู่บนอก เชยคางอีกคนขึ้นมาจูบเบาๆ

          “ฉันชอบนาย โทรุ”  เสียงแหบพร่าเพราะเหนื่อยจากบทรักพูดออกมาหลังจากที่ผละจูบจากอีกคนแล้วพิงบนอกแกร่งตามเดิม ทากะไม่รู้ว่าอีกคนจะแสดงอาการยังไง ไว้เขาจะบอกอีกทีละกันเขาไม่มีแรงแล้ว...โทรุน่ะ ร้าย

          โทรุไม่ได้ตอบกลับอะไรออกไปทำแค่เพียงลูบศีรษะทุยที่พิงอยู่บนอกเบาๆ สับสนในความรู้สึกและความคิดที่ตีกันอยู่ในหัว ไม่รู้จะเชื่อได้หรือไม่ เพราะทากะ ไม่เคยแสดงความจริงใจให้เขาเห็นสักครั้งทำให้เขาไม่รู้ว่าจะเชื่อคำพูดปีศาจตัวเล็กนี่ได้จริงๆรึเปล่า ...

- END -

เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือยามาชิตะยังมีทะกะฮิโระ

สรุปว่าเกลียดหรือไม่คะ ไม่ยอมรับซักที แต่ยัยก็ไปร้ายกาจใส่เค้าก่อน  อีกคนปากก็บอกเกลียดแต่การกระทำนี่ไปนู่นอะคุณเอ้ย