- เช้าไม่กลัว กลัวไม่ตื่น -

.

ไปเวียดนามครั้งนี้เราบินไฟท์ 7 โมงเช้า นั่นไงต้องไปเช็คอินตั้งแต่ตี 5 เช้าไม่กลัวจริงๆ เพราะไม่ว่าจะทริปครั้งไหนๆทริคง่ายๆของพวกเราคือ "ไปเช้า-กลับดึก" ซึ่งข้อดีของการไปเช้าคือ ถึงเร็ว มีเวลาเที่ยวเยอะขึ้น แต่เอาง่ายๆคือ ค่าตั๋วถูก

ไม่พร้อม...ก็ต้องไป ทำไงได้จองไปแล้ว #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

หลับๆ ตื่นๆ ก็มาถึงสนามบินตัน เซิน เญิ๊ต (Tansonnhot Intl) แล้ววววว จากนั้นก็เดินไปทำการตรวจคนเข้าเมืองนิดหน่อย อาจมีถามว่ามากี่วัน กี่คน ก็ตอบไปโล๊ดดดด 4วัน 8คน เด้อค่าาาเด้อออ................

คนไทยมาเยอะมาก เยอะพอๆกับทัวร์จีนมาไทยไรงี้ #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

จากนั้นเราก็ตามรีวิวที่ดูมาหมดจร้าาา...แลกเงิน(แลกบางส่วนนะคะ ไปแลกในเมืองเรทดีกว่า แต่แลกไว้จ่ายค่ารถค่ากินไปก่อน เพื่อความอยู่รอด) ซื้อซิม เดินไปหารถเมล์ที่สแตนด์บายรอเราอยู่หน้าสนามบิน โก โก โก

ขึ้นรถเมล์ก็จ่าย 5 พันด่งไปก่อนนะ ถ้ากระเป๋าใหญ่เกินเดี๋ยวเขาเก็บเพิ่มเอง แต่จากในรูปก็ 5 พันด่ง/คน ไม่โดนชาร์จเพิ่มแต่อย่างใดเลย #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

รถเมล์วิ่งเข้าเมืองอย่างต่อเนื่องไม่มีจอดนิ่ง เร็วบ้าง ช้าบ้างตามสภาพการจราจรบนถนน แต่รถไม่ติดเลย ผ่านตลอดพร้อมกับเสียงปี๊น ปี๊นน ปี๊นนน ดังอย่างต่อเนื่องอย่างกับเล่นเพลงออเครสตร้า จนทำให้เราคิดในใจว่าถ้ากูลงไปจะไม่โดนชนใช่มั้ย...ขออยู่บนรถเมล์ทั้งวันได้มั้ย กลัววเหลือเกิน นี่พูดจากใจ ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถเมล์เราก็พยายามมองว่าถึงไหนแล้ว กลัวเลยป้ายมาก แต่ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะคนขับรถจะบอกเองว่าถึงตลาดบินถั่น (Ben Thanh Market) แล้ว โล่ง...มั้ยไม่รู้ แต่หลงแน่นอนบอกเลยยยย

ตลาดบินถั่น (Ben Thanh Market) ที่เราลงรถแล้วข้ามมาฝั่งนี้ ฝั่งที่เราถ่ายรูปย้อนกลับไป กว่าจะข้ามได้ ลำบากมากเด้อออ ดูรถซิ!! ต้องเดินอย่างมั่นใจแค่ไหนถามใจดู #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

ลงจากรถเมล์ก็ต้องเดินข้ามถนนมาฝั่งตรงข้ามเดินไปย่านฟามงูเหลา (Pham Ngu Lao) เพื่อจะไปจองรถ ซื้อ one day trip (เนื่องจากไม่มีความสามารถพอในการที่จะขับรถเองที่เวียดนาม 55) แต่ส่วนใหญ่ไปไหนที่ต้องเที่ยวหลายที่ในวันเดียวเราก็จะซื้อ one day trip เพราะจะได้เที่ยวสะดวก ไม่หลงให้เสียเวลา และถือเป็นการเซฟตัวเอง เพราะถ้าขับรถเองแล้วเกิดอุบัติเหตุนี่ไม่อยากคิดเลย กลัวโดนหมดโควต้าในการเที่ยวกับเพื่อน ต่อๆๆ สังเกตุได้ง่ายๆว่ามาถูกฝั่งมั้ย คือเมื่อข้ามมาฝั่งนี้ก็จะมีร้านแมคโดนัล และสวนสาธารณะ เราก็เดินตรงไปเรื่อยๆๆ จำไม่ได้ว่าไกลมั้ย แต่เดินไปเดินมาก็รู้สึกว่าใกล้กันนะ

เจอแบบนี้ก็ตรงไปโล้ดด ต่อไปจะสะดวกสบายแล้ว เขากำลังทำรถไฟใต้ดิน น่าจะมีความปลอดภัยในชีวิตสูงกว่าเดินบนดิน #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

เดินหามาเรื่อยๆก็เจอPhuong trang และThe Sinh Tourist ซึ่งอยู่ใกล้ๆกัน ซึ่งตลอดทริปเราใช้บริการรถบัสไปเมืองต่างๆจากบริษัทนี้ทั้งหมด เพราะเมื่อเทียบราคาแล้วถูกสุดในตัวเลือกที่มีจย้าาา แต่อาจไม่ฟูลเซอร์วิสเหมือนบริษัทอื่นๆนะ ใครชอบความสะดวกสบายอาจใช้บริการของ Phuong trang และ Vietsea Tourist เพราะมีรถรับส่ง มีที่ฝากกระเป๋า ของThe Sinh Tourist ก็มีที่ฝากกระเป๋านะ(เพิ่งรู้วันกลับว่าฝากที่นี่ได้ ฮรืออ แบกให้หนักตั้งนาน) จัดการจองรถเรียบร้อย และซื้อ half day trip ที่มุยเน่ จากที่นี่หมดเลย ส่วนดาลัตเราใช้บริการของเวียตซี (ค่าใช้จ่ายแปะให้ในพาร์ทสุดท้ายนร๊าาา)

The Sinh Tourist พนักงานบริการดี มีที่รับฝากกระเป๋า รถสภาพโอเค ที่สำคัญราคาถูก โดยรวมคือดี #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

'ร้อนกว่าไทยแลนด์ ก็ดินแดนโฮจิมินห์นี่แหละ' เราตั้งชื่อนี้เพราะหลังจากที่จองตั๋วเสร็จ แล้วเดินหาที่พักไว้วางกระเป๋ากับอาบน้ำเพื่อขึ้นรถนอนไปดาลัตตอน 3 ทุ่ม หึ!! ซึ่งการเดินหาที่พักนั้นไม่ง่ายเลยเพราะแพงกันหมดทุกที่ เขาบอกเป็นช่วงปีใหม่ถ้าไม่ได้จองมาก็แพง นักท่องเที่ยวเยอะด้วย ประเด็นหลักก็คือเราไม่รู้ว่าตรงไหนดี ไม่ดี แต่อยากได้ใกล้บริษัทที่จองรถไรงี้ เอาเข้าจริงๆคือเดินหาเป็นชั่วโมง บวกกับกระเป๋าที่สะพายอยู่ ซึ่งตอนแรกไม่หนัก พอปะทะกับความร้อนที่นี่เข้าไปนั้นจากชิวๆทำเอาเซกันถ้วนหน้าเลยจร๊าาา....walk walk walk ยังคงหากันต่อไป จนได้ที่พักแต่ต้องเดินไปไกลเหมือนกัน เล่นเอาเกือบร้องห้ายยยยย พีคกว่าที่พักไกล คือแอร์ไม่เย็น  หนีร้อนมาเจอร้อนกว่า จ๊ะ ทำดี!! ตัดภาพไป...ทุกคนอาบน้ำ ต้มน้ำใส่มาม่าคัพ(อาหารมื้อแรก F*uk) แถม!!! ร้อนเด้อ ปล.เราจำชื่อที่พักไม่ได้แล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าไม่ดีนร๊าาา เราแค่บังเอิญได้ห้องที่แอร์ไม่เย็นแค่นั้นเอง...

นี่คือวิวจากห้อง จ๊ะ! ตึกกกกก #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

ไม่โอเค ไม่โอเค #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

...เราทนความร้อนมาสักพัก จนได้เวลาออกไปเดินเที่ยวในเมือง เหมือนได้หลุดออกจากนรกยังไงหยั่งงั้น ดีใจมากถึงมากที่สุด ซึ่งการเดินไปที่แลนด์มาร์คต่างๆนั้นเราก็อาศัยแผนที่ที่ได้จากโรงแรม เดินตามไปมั่วๆ โดยขั้นแรกก็เดินไปที่วงเวียนเราลงรถครั้งแรกนั่นแหละ จะบอกว่าเดินระวังๆรถกันด้วยนาจา 'เดินไม่ยาก แค่มั่นใจเดินไปเลยไม่ต้องหยุด' เค้าบอกกันมาแบบนี้ แต่เอาเข้าจริงมันก็ทำยากเหมือนกันนะตอนแรกๆ แต่เดินไปเรื่อยสกิลความกล้าก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน อ่ะะเดินไปเรื่อยเหนื่อยก็ต้องเดิน ไม่แน่ใจว่ามาถูกทางมั้ยก็ถามคนแถวนั้นไปเรื่อยๆ พูดอังกฤษได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่เขาก็พยามยามที่จะช่วยเราเหมือนกัน ระหว่างทางเราจะเจอคาเฟ่เยอะมากทั้งที่อยู่ตามริมทางเดิน เข้าตรอกเข้าซอย บนดาดฟ้า(ดูมาจากรีวิวอื่นมา ไม่ได้ไปเองเพราะไปไม่ถูก 55) แต่ยอมรับว่าคาเฟ่ที่นี่เยอะและดีจริงๆ น่านั่งทุกร้าน เหมาะกับคนแบบพวกเราเหลือเกิ๊นน...หันมองดูเงินที่แลกมาแล้วสับขาไปต่อ ไม่แวะ ไม่แวะ ไปหาแลนด์มาร์คก่อน จริงจังเบอร์ไหนกับแลนด์มาร์ค ระยะทางที่เดินไม่ก็ไม่ไกลนะ เดินได้เรื่อยๆ#หลงได้เรื่อยๆว่างั้น (จะบอกว่าเรากระจ๊อกก็ได้ ยอมรับ) เดินๆไปลุงๆป้าๆก็แวะมาทักทายกลัวเราร้อน "ซื้อแว่นกันแดดมั้ย มีหมวกด้วยนะ" กลัวเราหิว "ลองกินอันนี้มั้ย อร่อย บลาๆๆๆ" อยากขอบคุณสำหรับน้ำใจที่เป็นห่วงเรา ตัดภาพมาที่หน้าทุกคนที่แว่นพร้อม หมวกพร้อม เพิ่งกินมาม่ากันมา แต่อาจจะย่อยหมดตั้งแต่เดินออกจากโรงแรมก็เลยสอยกล้วยปิ้งแผ่นๆมารองท้องเบาๆ บอกตรงๆว่า 'อะโหร่ยยยมากเลย' เติมพลังไปพร้อมๆกับการใช้พลัง

ต้องฝ่ามวลมหาประชารถมอเตอร์ไซต์แบบนี้ไปนะ แต่ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก เราแค่บิวท์อารมณ์เฉยๆ จะได้ตื่นเต้นไรงี้แบบมาเวียดนามทั้งที #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

แต่ละร้านนี่เกือบเล่นเราให้ไปไม่ถึงแลนด์มาร์คตลอดทางเลย #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู็ตัว

สัญญาว่าวันนี้จะได้ถ่ายรูปกับแลนด์มาร์ค #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

ตั้งสติดีๆ แล้วนึกถึงแลนด์มาร์ค อย่าหลุดโฟกัสแม้วิเดียว เพราะถ้าเข้าไปแล้วรับรองยาววว #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

ไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็ช้าลงแต่อย่าเผลอใจ #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

พลังงานที่ทำให้ไปต่อ #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

อีดนิดเดียวแล้ว #ว้าวเวียดนามหน้าร้าวไม่รู้ตัว

ใกล้ถึงสิ่งที่ตามหาแล้ว ต่อไปเป็นช่วงเก็บแต้มแลนด์มาร์ค(แค่ไหนแค่นั้น) แต่ไม่ครบทุกที่หรอกนะ เราไปที่ที่ใกล้ๆกัน แค่ไหนแค่นั้นจริงๆไม่มีมาเก็บเพิ่มทีหลัง คุุ้มมั้ยถามใจดู!! ไปค่ะ...