Title : After the mission

Pairing : Stucky ( Hydra!Cap × Winter Soldier )

Note : ลั่นมากและสั้นมาก

...ภารกิจสำเร็จ....

ความเงียบงันเข้ามาแทนที่เมื่อเสียงกระสุนและระเบิดสิ้นสุดลง กลุ่มควันเขม่าลอยปกคลุมรอบบริเวณ กลิ่นไหม้และกลิ่นคาวเลือดผสมปนเปกันจนอบอวล

ร่างสูงใหญ่ภายใต้เครื่องแบบสีดำแดงก้าวเท้าผ่านบรรดาร่างไร้วิญญาณที่นอนกองระเกะระกะอยู่บนพื้น

ศพแล้วศพเล่าที่ก้าวผ่าน...ล้วนแล้วแต่เป็นผลงานของเขาทั้งสิ้น

ไม่สิ ต้องเรียกว่าเป็นผลงานของไฮดร้า ถึงจะถูก เพราะเขาเป็นแค่กัปตันที่คอยนำ...ไม่ได้จัดการทุกอย่างเองคนเดียวเสียหน่อย

ชายหนุ่มปลดสายรัดโล่ประดับตราหัวกะโหลกอันเป็นสัญลักษณ์ขององค์กรที่แขนและสะพายมันไว้ด้านหลัง ฝ่ามือภายใต้ถุงมือหนังปาดเอาคราบเลือด ( ที่คาดว่าน่าจะเป็นของหนึ่งในบรรดาศพที่นอนกันเกลื่อนกลาด ) ที่ติดอยู่บนใบหน้าออก เขามุ่งหน้าไปยังรถคันใหญ่สีดำที่จอดรออยู่ ณ จุดที่นัดแนะไว้

"ขอบใจมากกัปตัน"

น้ำเสียงคุ้นหูพร้อมแรงตบเบาๆที่บ่ากว้างเรียกให้ร่างสูงหันไปหา

"เช่นกัน รัมโลว์"

เขาเอ่ยตอบชายชุดดำที่จำหน้าและชื่อได้จากการทำภารกิจด้วยกันหลายครั้งหลายครา ก่อนที่คนอื่นๆในทีมจะตามมาสมทบและทักทายเขาในทำนองเดียวกัน

ทันใดนั้นเอง…ใบหน้าของใครบางคนก็ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด

ร่างสูงหันมองรอบกายซ้ายขวา สอดส่องสายตาหาใครบางคน ท่ามกลางบรรดาเพื่อนรวมงานแต่ก็ไม่พบ ก่อนจะเหลียวมองไปยังเบื้องหลัง

...เจอแล้ว...

'เขา'อยู่ตรงนั้น...เดินอยู่ข้างหลังตัวคนเดียวโดยทิ้งระยะห่างจากคนอื่นๆในทีมพอสมควร

เส้นผมยาวสีเข้มล้อมรอบใบหน้าที่ถูกหน้ากากสีดำปกปิดครึ่งล่างเอาไว้ เหลือเพียงดวงตาสีหม่นที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แขนข้างซ้ายที่เป็นโลหะแทนที่ควรจะเป็นผิวหนังของมนุษย์ถือปืนไรเฟิลกระบอกยาวโดยปล่อยปลายกระบอกชี้ลงพื้นตามแรงโน้มถ่วง

ชายหนุ่มที่ถูกขนานนามว่ากัปตันหันหลังกลับและตรงดิ่งเข้าไปหาคนที่เดินอยู่เพียงลำพัง

โดนลืมอีกแล้วสินะ...

"วินเทอร์"

สองขาที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงักเมื่อถูกขวางทางโดยใครบางคน นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาเหลือบขึ้นมองร่างที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ความว่างเปล่ายังคงฉาบทาอยู่บนแววตาคู่นั้น

...แม้แต่ในตอนที่รอยยิ้มจากอีกคนถูกหยิบยื่นมาให้พร้อมกับประโยคสั้นๆและสัมผัสที่บริเวณหัวไหล่

"เก่งมากวันนี้ ขอบใจนะ"

ปฏิกิริยาตอบรับจาก ‘ วินเทอร์ ’ ...คือการมองหน้าคนตรงข้ามนิ่งๆอยู่ซักพัก

ก่อนจะเบี่ยงตัวออกและเดินต่อไปเหมือนเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น…ซึ่งกัปตันหนุ่มก็ชินกับท่าทางแบบนั้นเสียแล้ว

ร่างสูงหมุนตัวกลับและสาวเท้าก้าวตามให้ทันคนผมยาว

..เพื่อที่จะเดินเคียงข้างไปกับอีกคนจนถึงรถขององค์กร

...ภาพที่กัปตันแห่งไฮดร้าเข้าไปทักทายวินเทอร์โซลเจอร์หลังจบภารกิจกลายเป็นภาพที่คุ้นตาของคนในทีม...

รัมโลว์เคยบอกกับเขาครั้งหนึ่งว่า ‘ติดนิสัยเก่ามาสินะกัปตัน’….ซึ่งเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าประโยคนั้นหมายความว่ายังไง

สำหรับคนอื่นๆในไฮดร้า วินเทอร์โซลเจอร์อาจเป็นเพียงอาวุธสังหารที่ไม่ได้ต้องการปฏิสัมพันธ์เหมือนมนุษย์ทั่วไป หรืออาจเป็นเพราะถูกตราหน้าว่าเป็นตัวอันตรายที่อาจจะปลิดชีวิตคนที่เข้าใกล้แบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้ทุกเมื่อ จึงไม่เคยมีใครที่คิดจะเข้าไปทักทายหรือพูดคุยด้วยอย่างที่ทำกับเขา

แต่สำหรับกัปตัน…การที่ต้องเห็นวินเทอร์โซลเจอร์คอยเดินตามหลังคนอื่นอยู่เสมอ มันก่อให้เกิดความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เขาตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่มีใครคิดจะทำ

ความรู้สึกบางอย่าง…ที่เขาเองก็นิยามไม่ได้แน่ชัดว่ามันคืออะไร

รู้เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากให้เจ้าของฉายาฤดูหนาวนั้น…รู้สึกโดดเดี่ยว

อย่างน้อยการที่แขนเหล็กนั่นไม่ได้ยกปืนขึ้นจ่อหน้าเขาในตอนที่เขาวางมือลงบนไหล่ของอีกฝ่ายและบีบมันเบาๆ ก็พิสูจน์ได้ว่าวินเทอร์โซลเจอร์ไม่ใช่ตัวอันตรายอย่างที่ใครคิด

และในจังหวะที่ใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นมองมาที่เขา ถึงแม้จะแค่เพียงชั่วครู่ แต่มันก็นานพอที่จะทำให้เขาได้เห็นประกายวูบไหวบางอย่างที่เข้ามาแทนที่ความว่างเปล่าในดวงตาคู่นั้น

ซึ่งนั่นเพียงพอแล้วที่จะยืนยันได้ว่าฤดูหนาวที่ดูเย็นชาก็ยังมีหัวใจอยู่

และเขาก็แอบหวังลึกๆว่าเบื้องหลังหน้ากากนั้น คงจะมีรอยยิ้มจางๆซ่อนอยู่บ้าง

…ก็เท่านั้นเอง

end.