เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
What u want to listening at this moment ??NAPPEACHH;
When raining almost all day.


  •  I 'm loving sweet hurricane .
    In time , I know we'll meet once again .
                                                                                      
    "


         ความอุ่นของถ้วยชา ในวันฝนตก เม็ดฝนที่พัดสาดเขามาที่ระเบียง ลมพัดเอาความหนาวและละอองฝนมากระทบกับนิ้วเท้าของเราที่โผลพ้น ผ้าห่มนุ่มๆที่ห่อตัวเราไว้ เสียงเพลงคลอเอื่อยๆ ย้อนให้เรากลับไปคิดถึงวันนั้น วันที่ผนตกโปรยปรายทั้งวันไม่ต่างจากวันนี้ . . . .  

       ชาเอิร์เกรย์ หอมกรุ่น สองถ้วยวางคู่กัน เราสองคนนั่งฟังเพลง และมองเม็ดฝนที่นอกระเบียง ซุกตัวเบียดกันในผ้าห่มผืนนุ่มบนบีนเเบ็กอันใหญ่ อบอุ่นจนร้อน เหงื่อเม็ดเล็กๆซึมออกมาจนดูตลก เราหัวเราะกัน ท่ามกลางเสียงเพลงหวานที่ดังคลอเบาๆ
          
         ในวันนี้ ชาเอิร์เกรย์ ก็ยังหอมกรุ่นเหมือนเดิม  บีนเเบ็คและผ้าห่มก็ยังนุ่มและอุ่นเหมือนเดิม แต่เพลงที่เราฟังในวันนั้นกลับเศร้ากว่าเดิม และถึงเเม้ผ้าห่มที่ห่มอยู่จะอุ่นมากแค่ไหน แต่ก็ไม่ทำให้ความหนาวในใจเราหายไปได้หรอก เพราะ ที่ข้างๆเราบนบีนแบ็คอันใหญ่นี้ไม่มีคุณอยู่ข้างๆ กอดกันจนเหงื่อซึม เเย่งผ้าห่มหรือร้องเพลงเสียงเพี้ยนๆทำหน้าตลกๆใส่กันเหมือนเคย มันเป็นความเหงาที่อบอุ่นดีนะ  
         เพราะ อย่างน้อย ความเหงาก็ทำให้เรานึกถึงช่วงเวลาที่มีคุณอยู่ข้างๆเรา แม้จะกลับมาเจอกันไม่ได้ 
    คุณก็จะเป็นเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งในความทรงจำเราที่จะไม่หายไปไหน . . . 
                                     

    " Stories  we  told Will never get old "

     
                                                                                                                                                                                                                                                     

  •      " ฝนตกแล้วหล่ะครับ "  
     เสียงของผมดึงเธอให้ออกจากภวังค์ เธอหันมามองผมส่งยิ้มจางๆออกมา 
    " คุณโอเครึเปล่าครับ สีหน้าดูไม่ดี " ผมส่งยิ้มให้เธอ 
    "อ่อ เปล่า ค่ะ คือ เพลงเพราะดีนะคะ " เธอก้มหน้าลงมองถ้วยชาที่ว่างเปล่าของตัวเอง 
    " ครับ ผมชอบเพลงนี้ มันทำให้ผมคิดถึงอะไรหลายๆอย่าง " ผมพูดพลางเช็ดเเก้วพลาง เธอพยักหน้านิดๆ รอยยิ้มเศร้าๆถูกคลี่ออกมา
    " บางทีก็ไม่อยากเลือกที่จะคิดถึง เหมือนกันนะ คะ " เธอเม้มปากหันไปมองกระจกข้างนอกฝนตก ลงมาได้ซักพัก ละอองฝนที่เกาะอยู่ทำให้บรรยากาศดูเหงาขึ้นไปอีก 
    " นั้นสินะครับ "
    "คุณเคยคิดถึงใคร ที่กลับไปหาเขาไม่ได้รึเปล่าคะ " เธอเงยหน้า ขึ้นมามองผม 
    "มีสิครับ เขาเป็นคนเดียวที่ผมสลัดออกจากความคิดไม่ได้" ผมระบายยิ้มออกไป ความรู้สึกในวันวานความทรงจำในตอนนั้นเริ่มวนกลับมา ฉายและกรีดแทงผมซ้ำๆ ในห่วงความคิดของตัวเอง 
    " คุณคงรักเขามาก" 

    "ครับ ผมรักเขามาก" 

       มากพอที่จะปล่อยเขาไป. . . ไปจากผม ไปจากโลกที่ไม่แน่นนอนแห่งนี้. . .


  • "....เล่าต่อสิ ผมฟังพี่อยู่นะ "  ผมพูดขึ้นเมื่อพี่หยุดเล่า 
    "นายเป็นนักฟังที่ดีนะ ที่เรื่องที่พี่เล่าออกจะน่าเบื่อ" คำพูดรอยยิ้มบางๆ ที่เขาส่งมา 
    " ไม่หรอกผมชอบฟังเรื่องของพี่นะ "
       เสียงพี่เพราะ มันอบอุ่นเหมือนแดดตอน หกโมงเช้าในฤดูหนาว 
    "ครับๆ แล้ววันนี้ จะเอาเพลงอะไรมาแลกกับเรื่องเล่าของพี่หล่ะ "   
    "อืม. . . นั้นสินะ ขอคิดก่อน "  นิ้วที่เลื่อนดูรายชื่อเพลง 
       เพลย์ลิสต์ของผมเต็มไปด้วยเพลงรักก็เพราะพี่  ใจผมเรียกร้องที่จะกดเปิดเพลงรักหวานเลี่ยนให้พี่ฟัง เปิดเพลง เพื่อบอกรักพี่ซ้ำๆในทุกๆเช้า  แต่ผมก็ทำมันไม่ได้ . . . 



    "นี้เลยครับ . . . "  ผมมองรอยยิ้มขี้เล่นของพี่ที่เเย้มออกมา


    " เพลงแบบนี้ ถ้าไม่บอก พี่ นึกว่านายจีบพี่อยู่นะเนี้ย " 

        ใจที่สั่นเต้นรัวขึ้นมาดื้อๆ  ผมอยากตะโกนบอกพี่แทบบ้า ว่า ผมรักพี่  ผมรักพี่ได้ยินมั้ย อยากจีบพี่จะตายอยู่แล้ว แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก เป็นไปไม่ได้เลย  เป็นไปไม่ได้ เพราะถ้านี้มันเป็นเกม ผมคงแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม กดปุ่ม สตาส ด้วยซ้ำ 

    ". . .บ้าหรอพี่ ตลกละ "

     เพราะ ไม่มีความกล้า เพราะว่ากลัว   ก็เลยทำได้เพียงแค่นี้ พอใจกับเรื่องเล็กน้อยที่พี่ทำให้ พอใจกับสถานะที่คลุมเครือ นี้ต่อไป 

    ทำได้แค่หัวเราะบอกปัดปฏิเสธความรู้สึกและโกหกตัวเองต่อไป . . .

  • "เด็กวิจิตร ว่างมากขนาด มานั่งจ้องคนอื่นทำงาน ได้เลยหรอครับ "  

    "ก็ไม่ได้ว่างขนาดนั้น แต่โปรเจคเพิ่งเสร็จเลยมาพัก" ผมมองงานของพี่อย่างสนใจ รูปถ่ายของพี่สวย  ส่งประกวดไป คงไม่พ้นได้รางวัล 
    "นั้นแหละ คือ ว่าง " ผมย่นคิ้วมองพี่ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนพี่บ่น 
    "รูปนี้ พี่จะส่งประกวดหรอ "  ผมเบียดตัวเข้าไปถือวิสาสะกดเลือนดูรูปในโฟร์เดอร์ 
    "ก็นะ "  สัมพัสของมือพี่ที่กดลงมาขยี้เส้นผม ของผม ความอบอุ่นแผ่กระจายไปทั่วหัวใจของผม  พี่มักทำให้ใจผมอ่อนแออยู่เสมอ 
    อย่าทำให้ผมเข้าข้างตัวเองไปมากกว่านี้เลย ขอร้องหล่ะ . . .
    "รูปของพี่สวย สวยมากๆ " ผมพูดขึ้น 

    "อืม ขอบคุณ แต่ของจริงสวยกว่านี้ ตอนที่พี่ถ่ายมัน พี่อยากให้นายอยู่ด้วย ให้เห็นว่าของจริงมันสวยแค่ไหน" 

       พี่เป็นคนใจร้ายมากๆเลยรู้ตัวบ้างไหม. . 

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in