เธอเคยถามว่าคิดถึงบ้างไหม เหมือนคนอื่นๆ หรือเหมือนที่ใครๆ ชอบบอกกัน แต่ฉันกลับไม่ใช่คนจำพวกนั้นซะด้วยสิ

"ทำไมคนเราถึงต้องบอกว่าคิดถึงพร่ำเพรื่อขนาดนี้ด้วย" เธอถามขึ้นหลังจากดูโฆษณาในยูทูปจบ

"ไปถามคนเขียนบทสิ" ฉันเงยหน้าจากหนังสือไปตอบเธอ

"นี่เราถามเธออยู่นะ"

"เราคิดว่า... อืม... เขาคงอยากพูดไปเพราะว่าเขาอาจจะหวังได้รับคำตอบแบบเดียวกันกลับมามั้ง"

...

"เราว่าเขาคงกลัวว่าวันหนึ่งเขาจะไม่มีโอกาสได้พูด ทำให้ต้องพูดไปเยอะๆ ล่ะมั้ง ไม่รู้สิ"

"อย่างนั้นหรอ" เธอว่า แล้วก็หยิบหนังสือที่วางไว้ข้างตัวมานั่งพิงบีนแบ็กอันเดียวกับฉัน

...

"นี่"

"ว่าไง"

"ไม่ต้องพูดคำนั้นบ่อยนะ มันฟังแล้วเลี่ยน ถ้าคิดถึงก็มาหากัน มาหากัน อยู่ด้วยกันแบบนี้นะ"

"อื้อ"

"ดีมาก" เธออ่านหนังสือแล้วอีกไม่นานก็หลับลง

เธอมักพูดติดตลกแบบนี้เสมอ ความเรียบง่ายของเธอทำให้ฉันยิ้มได้เสมอ ไม่หวือหวา แต่สม่ำเสมอ 

ตอนเด็กๆ เราอาจจะอยากได้คนสดใสซ่าๆ แบบน้ำอัดลม แต่พอโตมากลับรู้สึกอยากเจอคนที่เหมือนโกโก้อุ่นๆ เป็นความเรื่อยๆ ที่นานๆ