การรักษาช่วงแรกเหมือนจะดีขึ้นมาตามลำดับ จนมาถึงช่วงสงกรานต์เราเริ่มรู้สึกแย่ขึ้นมาเรื่อยๆ เริ่มโทษตัวเอง คิดว่าตัวเองไม่ดี ว่างเปล่า ไร้จุดหมาย ไร้เป้าหมาย ไม่รอบครอบ ไม่ฉลาด ช่วงสงกรานต์ปีนี้เราอยู่บ้านคนเดียวเพราะ ลูกไปต่างจังหวัดกับพ่อแม่เรา แต่เราไปด้วยไม่ได้เนื่องจากติดงาน เพราะเขาไปกันก่อนสงกรานต์และกลับหลังสงกรานต์ ลูกเริ่มไม่นอนกับเรา แต่ไปนอนกับน้องสาวแทน ลูกห่างเรามากขึ้น ทำให้เราเริ่มรู้สึกโดดเดี่ยว ช่วงสงกรานต์วันๆเราเอาแต่นอนเพราะไม่อยากทำอะไรเลย ไม่มีที่อยากจะไป เรานอนเฉยๆมองเพดานได้เป็นชั่วโมง เราเหนื่อยกับช่วงเวลาที่ตื่น คิดแต่จะให้ถึงเวลานอน หลังจากไปทำงานกลับมาถึงบ้านก็อยากจะให้ถึงเวลานอน เพื่อที่จะได้จบไปวันๆ จนไปหาหมอล่าสุด เราบอกหมอว่าเราเริ่มรู้สึกแย่มากขึ้น เราบอกหมอว่ารู้สึกตัวเองว่างเปล่า ไม่ได้อยากฆ่าตัวตาย แต่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ เราเหนื่อยทั้งๆที่ไม่รู้เราเหนื่อยกับเรื่องอะไร นอนยากขึ้นเรื่อยๆ หมอเลยเพิ่มยาเพิ่มอีกเท่าตัว ซึ่งผ่านมา 2-3 อาทิตย์แล้วเราก็ไม่รู้สึกดีขึ้น เราเผลอทำโทรศัพท์มือถือใส่ในเครื่องซักผ้าจนพัง เราหงุดหงิดและโกรธตัวเอง เอาแต่โทษตัวเองและนอยด์มาก เรารู้ว่าลูกห่างจากเราเพราะกลัวโดนดุ  บางทีเราเรียกเขาเขาไม่กล้าเข้ามาหา เราเลยไม่อะไรต่อ เราเสียใจที่ไม่ได้กอดลูกก่อนนอน แต่เป็นเพราะผลกรรมที่เราเคยทำไว้ก่อนหน้า เรารู้สึกโดดเดี่ยว ว่างเปล่า คือเราไม่รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า ทำอะไรก็ไม่ดี ไม่ควรทำอะไร เรารู้สึกเหมือนคนที่ไม่สามารถทำอะไรด้วยตัวคนเดียวได้ ไม่อยากทำอะไร มีชีวิตไปวันๆ เท่านั้น ทุกคนให้กำลังใจ แต่ว่ามันส่งมาไม่ถึงในจิตใจเราข้างใน เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง กับความคิดของตัวเอง จะเป็นเพราะฤทธิ์ของยาหรือเป็นเพราะของโรคเองก็ยังไม่แน่ใจ ไดอารี่นี้ไม่มีอะไร แค่มาอัพเดตอาการ อาจจะอ่านแล้วงงๆ เพราะชีวิตเราไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยในแต่ละวัน แถมยังดิ่งลงเรื่อยๆในแต่ละวัน จนรู้สึกว่าตัวตนของเราเองเริ่มหายไป