เราได้หนังสือเล่มนี้มาจากพี่คนหนึ่ง เขายื่นให้โดยเจาะจงเลยว่าเราต้องได้เล่มนี้ ณ ขณะนั้นเราดีใจที่ได้หนังสือกวีนิพนธ์มาประดับชั้นหนังสือเพิ่ม ก้มมองหน้าปกการันตีว่าพิมพ์ครั้งที่ ๑๔ อีกทั้งยังได้รับรางวัลกวีนิพนธ์ดีเด่น งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติด้วย คิดในใจ หนังสือเล่มนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ ๆ...แต่เรายังไม่อ่าน

          เวลาผ่านล่วงไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ เราหยิบหนังสือเล่มนี้ติดกระเป๋าไปทำงานด้วย ใช้เวลาที่เปล่าเปลืองบนรถเมล์ยามเช้าอ่านเนื้อใน พลันก็รู้สึกว่าเป็นกวีนิพนธ์เกี่ยวกับความรักของแม่ที่มีต่อลูกที่ดีที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา

            ผู้เขียนคือ อาจารย์เตือนใจ บัวคลี่ ด้วยความที่เราอยากรู้ประวัติและเรื่องราวของท่านจึงลองค้นในกูเกิลดู เพราะปกติเวลาค้นประวัตินักเขียนท่านอื่นก็จะค้นเจอได้โดยสะดวกดาย แต่นั่นไม่ใช่กับประวัติของอาจารย์เตือนใจ ไม่เป็นไร พลิกหนังสือไปในหน้าสุดท้าย ก็พอจะมีคำพูดและเรื่องราวคร่าว ๆ ของอาจารย์ให้ได้อ่านบ้าง

'ทุกคำใน "ปั้นมากับมือ" มันหลั่งไหลออกมาเอง ตั้งใจจะให้ลูกอ่านเมื่อโตขึ้น เป็นเพียงบันทึกของผู้หญิงคนหนึ่งที่จารหัวใจออกมา ถ่ายทอดความรู้สึกที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันทั้งที่บ้านและที่ทำงาน แจกแจงประสบการณ์ที่สะสมไว้อันเป็นเสมือนภาพเงาของตัวเอง ไม่ได้คิดเขียนเพื่อจะประกวด บางวรรคบางบทอาจจะตรงกับความรู้สึกของท่าน นั่นเพราะสายใยของดวงใจแม่ทุกดวงย่อมโยงประสานไปที่จุดเดียวกันคือ ลูก' 

เราอ่านกวีนิพนธ์เล่มนี้ด้วยความเต็มตื้นในทุกหน้า บางบททำให้เรายิ้ม บางบททำให้เราซึม แต่ทุกบทล้วนทำให้เราคิดถึงแม่

หนังสือเล่มนี้พิมพ์ครั้งแรกเมื่อ ๒๕๓๑ ปีถัดมาได้รับรางวัลกวีนิพนธ์ดีเด่น งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ผ่านมาเกือบ ๓๐ ปี ซึ่งเป็นระยะเวลาที่พิสูจน์ได้ดีว่าหนังสือเล่มนี้ทำหน้าที่เป็นกวีนิพนธ์ร่วมสมัยอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ถ้อยคำของแม่ (เตือนใจ) นอกจากจะทำให้ลูก (เรา) ร้องไห้ได้แล้ว ยังทำให้แม่ (ของเรา) หวนระลึกถึงวันแรกที่ได้บรรจงปั้นเรามากับมือด้วยความรักและน้ำนม (แอบเห็นแม่น้ำตาซึมด้วยล่ะ)