เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Still images of melancholy ภาพนิ่งของความเศร้าjchang
Hey lunatic, the moon will never grant your wishes [doubleB]


  • Lunatic


    ดวงจันทร์

    คุณจะไม่ตอบคำถามของผมใช่มั้ย ? 


    ดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่ท่ามกลางความมืดมิด 

    ในขณะที่ผมในชุดสูทสีดำสนิทยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางสายลมหนาว

    เสียงเพลงบรรเลงดังมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้า

     ก่อนรั้วกว้างจะถูกเปิดออก 

    'มารับฮันบินสินะ เมามากเลยละ' 

    พยักหน้าก่อนจะรีบเอื้อมมือไปประครองร่างเล็กที่เดินเซเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ 

    พยุงให้เดินไปที่รถคันใหญ่ที่จอดอยู่ 

    จัดท่านั่งของเขาให้สบายก่อนจะเป็นฝ่ายขับรถออกไป



    ดวงจันทร์
    คุณจะไม่ตอบคำถามของผมใช่มั้ย ? 




    'จีวอน ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน' 

    'แต่มันดึกมากแล้วนะครับคุณหนู' 

    'ไม่เห็นเป็นไรเลย ดึกแค่ไหนนายก็จะรอรับไม่ใช่เหรอ' 

    'แต่คุณหนูไม่ควรดื่มหนักขนาดนี้' 

    'แล้วจะให้ทำยังไง'น้ำเสียงแตกพร่า

     เว้นวรรคไปก่อนที่เสียงสูดน้ำมูกจะดังตามมา

    'น้ำตาที่อยู่ข้างใน ฉันยังร้องมันออกมาไม่หมดเลย' 

    ผมมองใบหน้าที่ไม่สมควรมองผ่านกระจกหน้าตอนที่รถลอดผ่านอุโมงค์

     แสงไฟสลัวยามราตรีจากถนนข้างนอกสะท้อนอยู่บนใบหน้าอ่อนละมุน 

    หยาดน้ำตาสีเงินร่วงหล่นอาบข้างแก้มอย่างไร้ซุ่มเสียง


    ทำไม? 

    ตั้งคำถามกับความเงียบ ก่อนจะเบี่ยงรถขับออกไปอีกทาง



    ปลายทางที่ไปถึงคือที่ที่ท้องฟ้ากับพื้นน้ำถูกความมืดทักทอจนกลายเป็นผืนผ้าสีดำสนิทไร้ขอบเขต

     ได้ยินเสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่งเป็นจังหวะ หลักฐานเดียวที่บ่งบอกการมีอยู่ของท้องทะเล

    'ทำไมถึงเป็นทะเล' 

    คำถามดังขึ้นแผ่วเบา

     ผมไม่ตอบแต่เดินลงจากรถ 

    เปิดประตูหลัง โน้มตัวลงปลดเข็มขัดนิรภัย

     และเอื้อมมืออย่างบังอาจไปให้คุณหนูสูงศักดิ์ที่ผมไม่ควรแตะต้อง

    'ตอบคำถามก่อนสิ' 

    มือค้างอยู่ที่เดิม 

    ผมมองใบหน้าอ่อนละมุนของคุณหนูที่เปรอะไปด้วยน้ำตา

     ดวงตาบวมเป่งที่ไม่น่ามองทำให้หัวใจดิ่งวูบ 

    ก้มหน้าแล้วตอบคำถามอย่างทาสผู้ซื่อสัตย์

    'ทะเลว่างเปล่า ไม่มีคน มืดมิดจนมองไม่เห็น เสียงดังแต่ก็ทำให้รู้สึกสงบ...'

    'ที่นี่ คุณหนูจะสามารถร้องไห้ออกมาได้จนไม่เหลือน้ำตา' 

    เห็นรอยยิ้มจางๆปรากฎขึ้นพร้อมน้ำตาหนึ่งหยดที่ไหลออกมา

     คุณหนูฮันบินใช้นิ้วปาดข้างแก้มก่อนจะยื่นมือมาให้ผม 

    'ยังไงจีวอนก็จะรอรับฉันกลับบ้านใช่มั้ย ?' 

    บีบมือเล็กเบาๆ คำตอบถูกส่งผ่านความเงียบและมันมีความหมายยิ่งใหญ่ดั่งคำสัญญา

    'ขอบใจนะจีวอน' 

    คุณหนูปล่อยมือ ก่อนจะค่อยๆเดินตรงไปที่ริมทะเล 

    แสงจันทร์ที่เพียงครึ่งเสี้ยวของมันโผล่พ้นจากความมืดสาดลงมา

     ผมมองคุณหนูที่เดินอย่างเชื่องช้าก่อนจะทิ้งตัวลงกอดเขาบนพื้นทราย 

    เสียงของคลื่นและลมทะเลกำลังบิดเพี้ยนเมื่อมีเสียงสะอื้นเบาๆดังคลอมาอย่างไม่เข้าจังหวะ 


    ความเศร้าในอากาศมากมายเกินกว่าจะถูกดูดซับด้วยทะเล 

    ล้นทะลักเกินกว่าท้องฟ้าจะโอบอุ้ม 

    และแหลกสลายเกินกว่าที่ความมืดจะกัดกลืน 


    หัวใจผมดำดิ่ง

     ตัดสินใจก้าวขาไปข้างหน้า

     แต่เมฆก้อนใหญ่บนฟ้าลอยมาบังดวงจันทร์และภาพตรงหน้าก็กลายเป็นสีดำ

     ดวงจันทร์ซ่อนตัวอยู่หลังกลีบเมฆ

    ขาสองข้างชะงัก ผนยืนอยู่ที่เดิม 






    ไม่แปลกใจว่าทำไมเขาถึงได้เปรียบคนบ้าว่าเป็นเหมือนชายหนุ่มที่หลงใหลในแสงจันทร์ 





    งดงามทำให้คลั่งไคล้
    ห่างไกลจนเกินจะไขว้คว้า







    ดวงจันทร์

    คุณจะไม่ตอบคำถามของผมใช่มั้ย ?






    ว่าทำไมถึงไม่ยอมร่วงหล่นลงมา ให้พื้นดินที่ภักดีได้โอบกอดและซับน้ำตา.









    by indiiej 

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in