อายุเท่าเราไม่รู้ว่ายังเรียกว่าเด็ก หรือวัยรุ่น หรือวัยกลางคน เป็นช่วงเวลาคาบเกี่ยว (หรือคาบเองอยู่คนเดียว) เหมือนจะมีอิสระ แต่ก็ยังไม่สุด คลับคล้ายคลับคลาว่าดูแลตัวเองได้แล้ว แต่เวลาเครียดก็ยังอยากกลับบ้านไปหาแม่อยู่เหมือนเดิม ยิ่งได้รู้จักกับโลกที่โตไปไวกว่าเราทุกวันๆ เรายิ่งมีสิ่งให้ต้องคิด ต้องทำความเข้าใจมากขึ้นเท่านั้น บางทีก็อยากจะช่างแม่ง ลาออกจากงานไปใช้ชีวิตเลยดีไหม แต่พอก้มลงดูบัญชีเงินเก็บอันน้อยนิดก็ได้แต่ฮึกเหิม ตั้งใจทำงานกันต่อไป

       ว่ากันว่าเด็กจบใหม่มักไฟแรง ตอนแรกเราก็ไม่เข้าใจ จนได้มาเจอกับตัวเอง จบมาทำงานใหม่ๆ อยากเสนอความคิดเห็น มีไอเดียที่คิดว่าเจ๋งแน่อยากจะบอกให้ทุกคนรู้ไปซะหมด แต่ในความเป็นจริงทำแบบนั้นไม่ได้เลย ยังมีปัจจัยอีกหลายอย่างที่เราต้องทำความเข้าใจ มีความคิด มีประสบการณ์ของคนอื่นๆ ที่จะมีผลกับงาน หริือผลิตภัณฑ์ของเราอีกมาก บางครั้งก็เจ๋งกว่า แต่บางครั้ง... ก็ต้องช่างมันไป

       เราจะรู้สึกหงุดหงิดใจอยู่หลายครั้งที่งานไม่เป็นไปตามที่ใจคิดว่า โลกตอนนี้มันไปแบบนี้แล้วนะ ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก คิดแบบนี้ไม่ได้ ทุกอย่างนี้ต้องถูกเก็บไว้ในใจ บอกกล่าวก็ออกไปก็เหมือนลมที่ปลิวออกมาจากปากเท่านั้น เราก็อยากมีสักวันที่เราจะได้เสนอความคิดที่เราว่ามันดีออกมา แล้วมีคนรับฟังมันบ้างเหมือนกัน ตอนนี้ก็ขอบ่มเพาะมันเอาไว้กับตัวก่อน ใจเย็นไว้ สักวันจะทำให้ได้