แรกพบ...

 

"เมี๊ยว เมี๊ยว  เข้ามาใกล้ๆสิเจ้าเหมียวอย่างนั้น  ขยับมาอีกนิด  ขยับมาใกล้ๆสิ  อะจับตัวได้แล้ว !! " เสียงจากคนตัวเล็กร้องออกมาอย่างดีใจ  ก่อนจะค่อยๆ  ปล่อยเจ้าเหมียวลงพื้นอย่างเบามือ  แม้คนที่ช่วยจะได้แผลจากการโดนข่วนจนเลือดไหลออกมาก็ตาม
     
ปัน หรือ ปวริษ อัครกุลไพศาล  นักศึกษา ปี 1 หน้าตาน่ารัก  แต่หากถูกแว่นอันใหญ่ปิดบังไปจนเกือบจะครึ่งใบหน้า  ผมสีดำสนิทที่ตัดสั้นให้รับกับรูปหน้า  แต่ใส่เสื้อเหมือนยืมของพ่อมา  ทั้งยังสวมกางเกงตัวโคร่ง  ใครมองมาจากดาวอังคารก็รู้ว่านี่มันเด็กเนิร์ดชัดๆ !!!  หากชุดที่หลวมโพรกก็ไม่เป็นอุปสรรคในการวิ่งเข้าไปในมหาวิทยาลัย ทันทีที่ได้ยินประกาศว่าพิธีปฐมนิเทศกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในไม่ช้า

นอกจากภาพลักษณ์ที่ดูเนิร์ดแล้ว  นิสัยก็ไม่ต่างกันนัก  เวลาชอบอะไรก็จะสนใจจนสุดโต่ง  ไม่สนใจกระแสความนิยมของสังคมสักเท่าไหร่  ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน  เพราะคุยกับใครก็ไม่รู้เรื่อง  ก็เรื่องที่คนอื่นเค้าสนใจกัน  มันไม่น่าสนใจสำหรับปันซักนิด

"แฮ่ก ๆ พะ พี่ครับ ไม่ทราบว่าหอประชุม  S  ไปทางไหนครับ ผมหาไม่เจอ"  หลังจากวิ่งหาหอประชุมมาเกือบ  15  นาที  ก็ยังไม่มีวี่แววที่จะเจอ  ปันจึงต้องวิ่งเข้าไปถามจากคนที่กำลังจะขึ้นรถคันหรูที่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นเด็กปีหนึ่งเหมือนเขา

"เดินตรงไปจนเจอตึกวิศวะ  แล้วเลี้ยวซ้ายก็เจอแล้ว  ถ้าไงไปพร้อมกันไหม ผมกำลังจะไปตึกวิศวะอยู่พอดี" เสียงจากร่างสูงที่ปันต้องแหงนหน้าคุยตอบกลับมาพร้อมทั้งเชิญชวนให้ไปพร้อมกัน 

ละ  ละ  หล่อ  หล่อจนไอ้เนิร์ดอย่างเขาเกือบลืมหายใจ  คิ้วเข้ม  ตาคม จมูกโด่งเป็นสัน  แถมริมฝีปากบางสีแดงสดนั้นอีก


โอ๊ย ปันเจอเนื้อคู่แล้วครับป๊ะป๋า!!!


"เอ่อ น้องครับ  น้อง  จะไปพร้อมกันเลยมั้ย  นี่ก็ใกล้เวลาจะเริ่มพิธีปฐมนิเทศแล้วนะ"  เสียงจากร่างสูงดังขึ้นอีกครั้ง  เมื่อเห็นเด็กหนุ่มตัวเล็กตรงหน้าเงียบไป

"ปะ  ปะ  ไปครับ  ระ รบกวนด้วยนะครับ"  ผมตอบกลับไปด้วยเสียงสั่นๆ  ถึงจะเกรงใจแต่หากเข้าปฐมนิเทศสายคงดูไม่ดีแน่ๆ
 
"พี่ชื่อภู  อยู่วิศวะ ปี 3  น้องล่ะชื่ออะไร"  คนที่นั่งตรงตำแหน่งคนขับเอ่ยแนะนำตัวก่อนจะถามกลับ ระหว่างที่กำลังหาที่จอดรถไปด้วย

"ผมชื่อปัน  สถาปัตย์  ปี 1  ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ แล้วก็ขอบคุณมากๆ ที่ให้ผมติดรถมาด้วย"  ปันกล่าวขอบคุณพร้อมยกมือไหว้อย่างคนมีมารยาท  หากร่างสูงที่หันมามองพอดี กลับจ้องมาที่มือแล้วยังขมวดคิ้วเข้ม  จนปันต้องเผลอก้มลงมองมือตัวเองตามสายตาของพี่ภู ก่อนจะพบว่าเลือดที่มือยังคงไหลซึมออกมา

"อ๋อ สงสัยจะมาจากเจ้าเหมียวน่ะครับ  เลยทำให้มาช้าจนต้องรบกวนพี่ภู  ยังไงก็ขอบคุณอีกทีนะครับ  ไว้ปันจะหาทางตอบแทน  แต่ตอนนี้ปันขอเข้าไปหอประชุมก่อน  สวัสดีครับ" หลังจากพูดจบประโยค  ปันก็รีบลงจากรถที่จอดสนิท  ก่อนจะวิ่งเข้าหอประชุมไปโดยไม่หันกลับมามองร่างสูงที่มองตามอย่างงงๆ

หลังจากพิธีปฐมนิเทศจบลง  ปันยังต้องเข้ากิจกรรมรับน้องจนแทบจะหมดแรง  แต่เนื่องจากกิจกรรมรับน้องที่รุ่นพี่พยายามจะสร้างความสนิทสนมให้กับพวกปี 1  ทำให้ปันได้เพื่อนใหม่มา 3 คน กันต์ ธาร และแอซ สามหนุ่มนานาชาติ

ธาร  /  ธารา  วงศ์วรยะสกุล  หนุ่มหน้าคม  ผิวสีน้ำผึ้ง  ส่วนสูง 187  เซ็นติเมตร ตาโต จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักได้รูป มักจะตีหน้าขรึมตลอดเวลา

กันต์  /  กันต์  วรากรกุล  หนุ่มหน้าตี๋  ส่วนสูง 187  เซ็นติเมตร  ตาชั้นเดี่ยวแต่เฉี่ยวคม  ริมฝีปากบางที่มักจะมีรอยยิ้มโชว์เขี้ยวเสน่ห์ติดใบหน้าเสมอ

แอซ / Asher Smith หนุ่มฝรั่ง ส่วนสูง 185 เซ็นติเมตร ตาสีฟ้าชวนหลงใหล มีฟันกระต่ายเสริมให้ใบหน้าดูขี้เล่นเวลายิ้ม แต่รอยสักบริเวณต้นคอกลับทำให้ดูเหมือนพวกแบดบอยนิดๆ

หันกลับมามองตัวเองที่สูงเพียง  170  เซ็นติเมตร  แถมตัวก็บางยังกับพวกขี้โรค  ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่กันคนละโลกกับผู้ชายสามคนนี้จังครับ  พอเด็กเนิร์ดแบบผมมาอยู่กะ  3  คนนี้แล้วดูเป็นคนใช้ไปเลยอะ ฮอลลลลลลล ~~~

"ปัน  จะยืนจ้องพวกฉันอีกนานมั้ย  แค่ถามว่าจะกินอะไรต้องคิดนานขนาดนั้นเลยเหรอ  หรือแค่มองพวกฉัน นายก็อิ่มแล้ว"  กันต์เอ่ยถามหลังจากที่เห็นผมนิ่งไป หึหึ  ไอ้ตี๋กันต์  จากที่คลุกคลีกันมาทั้งวัน  ผมบอกเลยเห็นหน้าตี๋ๆ  ใสๆอย่างนี้  มันเปิดฟาร์มสุนัขไว้ในปากครับ  แง่งง  อย่างให้ถึงทีนุ้งปันบ้างนะ

"เรากินอะไรก็ได้พวกนายเลือกเลย"  แต่นุ้งปันก็กัดตอบได้แค่ในใจเท่านั้น  กลัวห้าวใส่ไปแล้วพวกมันจะเลิกคบ  ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีเพื่อนหน้าตาดีขนาดนี้เลย  ต้องทำตัวเจี๋ยมเจี่ยมไว้หน่อย

"งั้นเอาร้านตามสั่งตรงข้ามหอละกันนะ"  ธารพูดขึ้นหลังจากที่เห็นว่ายังไม่ได้ข้อสรุปซะที  พร้อมเดินนำไปอย่างไม่เร่งรีบ

"ปัน  วันนี้นอนหอเป็นวันแรกใช่เปล่าถ้าเหงาหรือกลัวก็มาหาฉันที่ห้องได้นะ" แอซเอ่ยขึ้นหลังจากที่เราทั้งสี่คนสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว จากน้ำเสียงนิ่งๆ ฟังดูแล้วเหมือนเป็นห่วง  แต่แววตานี่ดูหื่นกระหายแบบแปลกๆ  ถึงนุ้งปันจะเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ  หน้าเหมือนจะโง่นิดหน่อยแต่ปันรู้ทันนะเว้ยยยยย  เอ็งต้องคิดมิดีมิร้ายกับข้าแน่ๆไอ้หน้าฝรั่ง

"ขอบใจนะแอซ แต่เราอยู่ได้  ผีไม่กลัวหรอกกลัวคนมากกว่า"

"หึหึ ปันมันบอกว่านายน่ากลัวกว่าผีอีกน่ะ"กันต์หันไปกัดแอซ พร้อมยิ้มเยาะ

"เงียบไปเลยน่า ไอ้ตี๋" แอซหันไปพูดใส่กันต์แต่ก็ไม่วายหันมาวอแวกับผมต่อ

"พูดจริงๆนะปัน ถ้ามีเรื่องอะไรก็ไปเคาะห้องฉันได้ตลอดไม่ต้องเกรงใจ"
 
"โอเคๆ ถ้ามีอะไรเราจะรีบไปรบกวนแอซเลย แต่เราว่ารีบกินกันดีกว่าเนอะ เราอยากขึ้นไปพักแล้วอะ" 

ลืมบอกไปว่านอกจากเราทั้ง 4 จะอยู่คณะเดียวกัน แล้วยังพักอยุ่ที่หอเดียวกัน ชั้นเดียวกัน แถมห้องยังติดๆกันด้วย เหมือนพรหมลิขิตเลยใช่ม้าาาา ชายหนุ่มหน้าตาดีทั้งสามและคนใช้จอมเนิร์ดของพวกเขาโฮววววว  ToT

ติ๊ง เสียงลิฟท์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นที่กดไว้พวกเรานัดแนะกันว่าจะออกไปเรียนพร้อมกันในวันพรุ่งนี้ ก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้อง

"ปันอยู่ได้คร้าบป๊ะป๋า   ไม่ต้องส่งคนมารับนะ  ปันลูกชายป๊ะป๋าเก่งจะตาย  แถมวันนี้ปันยังได้เพื่อนใหม่มาตั้ง  3  คน  คร้าบบ  ปันรู้แล้ว  จะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดเลย  ถ้ามีปัญหาอะไรจะรีบแจ้งให้คุณป๊ะป๋าทราบทันที  แค่นี้ก่อนนะครับ  ปันจะเข้านอนแล้ว  ไงก็ฝันหวานๆนะคร้าบบบ  ปันรักป๊ะป๋าครับ จุ๊ฟ"

หลังจากกลับมาถึงห้อง  ผมก็อาบน้ำเตรียมจะเข้านอน  แต่นึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาป๊ะป๋าสุดที่รัก พอคุยไปคุยมาดันจะส่งคนมารับกลับไปนอนที่บ้านซะงั้น  ต้องนั่งยัน นอนยันอยู่นาน ว่าอยู่คนเดียวได้สบายมาก  กว่าจะยอมวางสายก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง  ปันเมื่อยปากมากพูดเลย  แถมยังเริ่มเจ็บแผลตรงมือที่เจ้าเหมียวฝากไว้เป็นการขอบคุณที่ช่วยลงมาจากต้นไม้อีก  ดีที่รุ่นพี่เห็นแล้วพาไปทำแผล  แต่ว่าตอนนี้ผมว่าผมรีบเข้านอนดีกว่า  หวังว่าวันพรุ่งนี้ที่ตื่นมาจะเป็นวันเปิดเรียนวันแรกที่ดีนะ       


และที่สำคัญหวังว่าจะได้เจอรุ่นพี่ใจดีคนนั้นด้วย แค่คิดถึงหน้าหล่อๆนุ้งปันก็คิดว่าคืนนี้จะต้องฝันดีแน่ๆ อ๊ากกกกกกกกก >//////////////<

PS. 1 : ถึงนุ้งปันจะเนิร์ดแต่ก็ไม่ใสนะคะ นังนี่มันร้ายค่ะหัวหน้า   
PS. 2 : พบเจอคำผิดทักท้วงเข้ามาได้นะคะ เรื่องแรกของนุ้ง โอ๊ยยย ตื่นเต้น  (กลัวไม่มีใครเข้ามาอ่าน)     แงงง ใครหลงเข้ามาช่วยชี้แนะด้วยนาจาาา #พิมพ์วิบัติเพื่อให้ได้อารมณ์อย่าว่านุ้งเลยน้าาาา