มันพันกันแน่นขึ้นทุกวัน ก้อนใหญ่ขึ้นทุกวัน และฉันแกะมันไม่ออก

ยิ่งแกะมันยิ่งพันกันเป็นก้อนใหญ่ขึ้น จนฉันตัดสินใจใช้กรรไกรตัดมันทิ้ง

วินาทีที่คมกรรไกรบาดเข้าไปในเนื้อไหม ฉันสงสัยว่าการตัดทิ้งมันถูกต้องแล้วเหรอ

เสียงคมกรไกรดังกริ๊ก กริ๊ก บาดหู ก้อนไหมพรมก้อนใหญ่ถูกตัดออกเป็นเส้น ๆ

หนึ่งเส้น สองเส้น สามเส้น สี่เส้น ... 

ให้ตาย ฉันรู้สึกดีขึ้นเรื่อย ๆ แม้ในใจจะยังคงบอกว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ดี

เสียงกริ๊กดังขึ้นเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ ไม่เหลือก้อนขยุกขยุยให้ตัดทิ้งอีกแล้ว

ฉันยิ้ม โยนกรรไกรทิ้งไป ยกมือสูดอากาศ ไม่มีก้อนไหมพรม...

คำถามเดิมเกิดขึ้นในใจ มันถูกต้องแล้วเหรอ

ไหมพรมพวกนี้กลายเป็นเศษขยะ สั้นเกินกว่าจะเอาไปมัดอะไร ทำได้แค่กวาดรวมเป็นก้อนขุย มันไม่ได้

หายไปไหน

 ในหัวของฉันก็ยังคงมีไหมพรม..