ตลอดเวลา ซาร่าไม่สามารถรับรู้ได้ว่าผ่านมากี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปีแล้ว มีผู้คนมากมายที่เธอยังเห็นภาพหลอนว่าพวกเขาเป็นก็อบบลิน เข้ามาวัดตัวของเธอเพื่อทำชุดแต่งงาน

บริเวณพื้นที่โดยรอบเริ่มตกแต่งอย่างสวยงามด้วยผ้าและดอกไม้ต่าง ๆ ซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นสีขาว

ซาร่าคิดว่าเธอควรดีใจกับสิ่งที่กำลังเกิด แต่เมื่อมันใกล้เสร็จมากเท่าไร ใจเธอกลับอึดอัดกับทุกอย่าง ๆ ที่ได้เห็น ราวกับว่านี่ไม่ใช่ที่ของเธอและสงสัยในตัวจาเร็ธมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงตัวเขาทำดีกับเธอมากแค่ไหน เธอกลับคิดว่ามันไม่ใช่ความจริง เป็นเพียงความเสแสร้งที่สร้างขึ้นมา

ซาร่าจึงแอบไปเดินเล่นที่สวนด้านหลังปราสาท ซึ่งจาเร็ธคอยกำชับเธอว่าไม่ควรเข้าไปจนกว่างานจะเสร็จสิ้น แต่เธออยากเห็นสิ่งใหม่ ๆ ที่ไม่ใช่แค่ในตัวปราสาทเท่านั้น เธอเดินลัดเลาะข้างปราสาทไปเรื่อย ๆ จนได้เข้ามาถึงตัวสวนที่มีดอกไม้นานาพันธุ์และทางเข้าที่ดูเหมือนเขาวงกต เธอนึกสนุก พยายามเดินเข้าไปในเขาวงกตนั้น แต่ตัวกลับถูกดึงเข้าหลังพุ่มไม้เสียก่อน

“ซาร่า นี่ข้าเอง ฮอกเกิ้ล” คนแคระซึ่งอยู่ตรงหน้าเธอพูด

ถึงจาเร็ธจะบอกเธอไว้ว่าอย่าได้ไว้ใจคนแคระ แต่ด้วยความคลางแคลงใจกับสิ่งที่เกิด เธอเลยไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลืออะไร “ช่วยดื่มน้ำยาที่ข้าเอามาเถอะ”

“ทำไมข้าต้องดื่มด้วย”

“ตอนนี้ข้าอธิบายไม่ได้ แต่ดื่มมันเถอะ” และยัดขวดยาใส่มือซาร่า มันเป็นขวดยาเล็ก ๆ ตัวน้ำมีสีม่วงใส

“ถ้าข้ากินมันเข้าไปแล้วเกิดอะไรขึ้นอีก เจ้าได้เจอดีแน่” แล้วดื่มมันหมดขวด

ศีรษะเริ่มวิงเวียน ภาพที่เห็นเริ่มไม่ชัด ก่อนที่จะได้ทำอะไร ซาร่าล้มลงไปนอนกับพื้น

 “ซื้อแอปเปิ้ลไหมจ้ะ ถูก ๆ เอง” “หนูซื้อห้าลูกค่ะ” “กำลังกลับบ้านเหรอจ้ะ” “ใช่ค่ะ พึ่งเลิกงานพอดี”

“หนูน่ะ ทำให้ป้านึกถึงหลานป้าเลยล่ะ หน้าตาเหมือนหนูเลย ป้าแถมให้ลูกนึง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” “โอ๊ย เอาไปเถอะจ้า ไหนป้าก็จะกลับบ้านพอดี”

“ก็ได้ค่ะ”

แปลกจัง ปกติแถวนี้ไม่มีร้านขายแอปเปิ้ลนะ…

พอฉันกลับถึงบ้าน ฉันวางถุงกระดาษใส่แอปเปิ้ลลงบนโต๊ะ ก่อนล้วงมือเข้าไปในถุง หยิบแอปเปิ้ลออกก่อนกัดมันไปคำนึง

ซาร่าสะดุ้งตื่นโดยที่ฮอกเกิ้ลยังอยู่ “สิ่งที่ข้าเห็นคืออะไรกัน”

“ทั้งหมดคือฝีมือของเขา เขาปลอมตัวเป็นหญิงแก่มาขายแอปเปิ้ลให้เจ้า ซึ่งมันเป็นแอปเปิ้ลจากโลกนี้! โลกใต้ดินที่เจ้าลืมไปแล้วเพราะเจ้าโตเป็นผู้ใหญ่ แอปเปิ้ลที่เจ้ากินลงไป มันมีผลทำให้เจ้าความจำเสื่อม ก่อนที่เขาจะจัดฉากทั้งหมดที่เกิดขึ้นในทุ่งดอกไม้นั้น”

“เขาที่ว่า นี่คือจาเร็ธงั้น”

“ใช่!” ฮอกเกิ้ลตอบ

“มันคือเหตุผลที่ทำให้ข้ารู้สึกแปลกกับที่นี่ใช่ไหม”

“นั่นแหละ เพราะเจ้าไม่ใช่คนของที่นี่ แต่หากเจ้าเข้าพิธีแต่งงานกับราชาก็อบบลิน เจ้าจะกลายเป็นราชินีของที่นี่ แล้วเจ้าก็จะไม่สามารถกลับไปยังโลกเดิมของเจ้าได้”

“แล้วข้าจะทำยังไงดี”

“ขอลูกแก้วกับจาเร็ธแล้วอธิษฐานในใจ ให้เจ้าได้กลับไปยังบ้านแล้วขว้างมันลงพื้น”

ตกกลางคืนหลังจากซาร่าแอบพวกก็อบบลินกลับเข้ามาในห้องนอนของเธอ พอนั่งลงบนเตียง จาเร็ธก็ได้เปิดประตูเข้ามาหาเธอพอดี “เจ้าหายไปไหนทั้งวันน่ะ คนในปราสาทไม่มีใครเห็นเจ้าเลย”

“อ๋อ วันนี้ข้าเบื่อนะ เลยอยู่ในห้องทั้งวัน”

จาเร็ธเลิกคิ้ว “งั้นหรือ”

“เออ ใช่สิ” ซาร่าพูดขึ้นมาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “ข้าเห็นเจ้าถือลูกแก้วอยู่ในมือตลอดเวลาเลย มันใช้ทำอะไรงั้นหรือ” ฝ่ายตรงข้ามเมื่อได้ยินคำถามนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย และเสกลูกแก้วขึ้นมาไว้ในมือ “มันทำอะไรได้หลายอย่างเลย ซาร่า ทั้งสามารถสร้างภาพลวงตา หรือจะเป็นดวงตาให้ข้าก็ได้ ข้าสามารถมองเห็นได้ทุกที่ผ่านลูกแก้ว ว่าแต่ทำไมเจ้าถึงได้เริ่มสนใจมันขึ้นล่ะ”

“จู่ๆ มันก็นึกสนใจขึ้นมาเองน่ะ” แต่ข้างในใจเธอเริ่มกลัวว่าจาเร็ธอาจล่วงรู้สิ่งที่เกิดขึ้นในสวนหลังปราสาท “ถ้าไม่ว่าอะไรฉันขอถือมันได้ไหม”  อีกฝ่ายนั้นพอได้ยินคำขอก็ได้นิ่งไปสักพักก่อนจะหยิบยื่นลูกแก้วให้ “เอาสิ”

เมื่อได้ลูกแก้วมาครอบครอง เธอคิดในใจ พาฉันกลับไปยังบ้านที่แท้จริงเถอะ แล้วขว้างมันลงกับพื้น

“ไม่!” คือคำสุดท้ายที่ซาร่าได้ยินจากจาเร็ธ


หญิงสาวตื่นขึ้นมาอีกครั้งจากพื้นไม้ บนพื้นเรียงรายไปด้วยแอปเปิ้ลที่หล่นมาจากถุงกระดาษบนโต๊ะ