ทุกครั้งที่ผมเริ่มเข้าใกล้คุณมากเกินไป
ทุกครั้งที่กำลังจะก้าวล้ำเข้าไปเกินเส้นที่คุณขีดไว้
ทุกครั้งที่ผมบอกว่าผมยอมคุณได้ทุกอย่าง
─ ไม่ว่าคุณต้องการอะไร ผมจะทำให้คุณทั้งหมด
คุณจะปรามผมเอาไว้ ─ ด้วยเสียงนุ่มทุ้มเรียบนิ่งของคุณ ─ แบบที่คุณทำมาโดยตลอด
“นายไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเลย”
“...”
“นายไม่ได้เกิดมาเพื่อรักฉันมากขนาดนี้นะ”
คุณจะรู้ไหมว่าบางครั้งคำพูดของคุณก็ทำให้ผมเจ็บปวด
ครั้งแรกที่คุณพูดแบบนี้
─ ผมคิดไปเรียบร้อยแล้วว่าคุณไม่ได้รักกันแม้สักนิด
แต่ผมในวันนั้น...ก็ยังคงดื้อรั้นไม่ต่างกับผมในวันนี้
ผมยังดึงดันจะรักคุณเท่าที่คนคนหนึ่งจะรักได้
แม้จะต้องเจ็บปวดก็ตาม
คุณบอกว่าอย่ารักคุณมากเกินไป
คุณบอกว่าให้คุณเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความสุขของผมก็พอ
เพราะคุณไม่อยากให้ผมรักคุณมากเกินไป
มากจนสูญเสียตัวเอง
มากจนทำร้ายตัวเอง
มากจนไม่มีเศษเสี้ยวของความสุขหลงเหลืออยู่
เหมือนที่คุณเคยรัก ─ เมื่อครั้งยังเยาว์
คุณเว้นที่ว่างระหว่างเราไว้
คุณบอกว่าที่ว่างระหว่างเรามันมีความหมาย
ในเวลาที่ผมรักคุณมากเกินไป
หรือในเวลาที่คุณรักผมมากเกินไป
คุณอยากให้เราใช้ที่ว่างตรงนั้น...เพื่อรักตัวเอง
และในเวลาที่เราทั้งคู่ต่างคิดถึงแต่ตัวเองมากเกินไป
คุณอยากให้เราใช้ที่ว่างตรงนั้น...เพื่อรักกันและกัน
เพราะคุณรู้ว่าหากผมรักคุณมากเกินกว่าที่คุณอนุญาต
ผมจะต้องเผลอทำร้ายตัวเองเข้าสักวัน
คุณบอกเสมอว่าทุกครั้งที่ผมรักคุณมากขึ้น
─ นั่นแปลว่าผมกำลังรักตัวเองน้อยลง
คุณไม่อยากให้ผมต้องมากังวลเรื่องของคุณมากเกินไปจนเป็นทุกข์
คุณอยากให้ผมรักตัวเองมากที่สุด แล้วรักคุณให้น้อยกว่านั้น
“ใช้ชีวิตให้ดี”
“...”
“ฉันก็จะใช้ชีวิตให้ดีเหมือนกัน”
เรามีพื้นที่ตรงกลางไว้รัก
─ ทั้งตัวคุณ ตัวผม และเราทั้งคู่
และเรามีพื้นที่ตรงกลางไว้แบ่งปัน
─ ทั้งสุขทุกข์ ความสบายใจและความเหนื่อยล้า
เพื่อรักษาสมดุลความรู้สึกของเรา
ผมจะรักคุณได้ดีที่สุดเมื่อผมรักตัวผมเองเช่นกัน
เพราะฉะนั้น
ผมจะรักคุณ เท่าที่คุณอยากให้รักก็แล้วกัน
/
end.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in