'อะไรของมึงเนี่ย ไปฟังคำพูดคนอื่นทำไม'

'กูแค่ถามไหมล่ะ'

'มึงไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า'

ได้ยินแบบนั้นเขาก็เลิกยุ่งจริงจัง เพราะรู้สึกไม่ชอบใจที่โดนพูดใส่ด้วยประโยคชวนเสียความรู้สึก เวลาไนน์มาพูดอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องรุ่นพี่คนนี้ชัดเจนก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาหรือทำหูทวนลมไป และดูเหมือนเพื่อนของเขาจะไม่รู้ตัวเสียด้วยว่าตัวเองผิดอะไร

'จูน' บอกเป็นช่วงลุ่มหลง พวกเราเป็นเพียงเด็กผู้ชายที่เพิ่งโตเป็นหนุ่ม เมื่อตอนอยู่มัธยมฯปีสุดท้ายเราคิดว่าเราเป็นพี่ใหญ่ที่สุดในโรงเรียนแล้ว แต่ในความเป็นจริงโลกข้างนอกมันกว้างกว่านั้นมาก ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยจึงกลับกลายเป็นน้องเล็กดังเดิม

สังคมรอบตัวเปลี่ยนไป ทั้งเพื่อนพี่น้องไม่ได้อยู่ในวงแคบอีกแล้ว ทุกคนมีอิสระเสรีในการใช้ชีวิต ไม่มีคุณครูจากฝ่ายปกครองมาคอยบอกให้อยู่ในกฎเกณฑ์อีกต่อไป มีเพียงแค่การรับน้องเท่านั้นที่ช่วยละลายพฤติกรรมในการอยู่ร่วมกัน อาจารย์ไม่ได้สนใจนักศึกษา ไม่ได้จ้ำจี้จ้ำไชทีละคนว่าคุณจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร สังคมวงกว้างทำให้ต้องช่วยเหลือตนเอง

แล้วก็ยังเปิดโลกใหม่ ๆ ให้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

เช่น การเล่นพนันอย่างจริงจัง, การยุ่งกับสิ่งเสพติดทั้งหลาย เหล้ากับบุหรี่ไม่เท่าไหร่ แต่ของผิดกฏหมายอย่างอื่นน่ะสิ, การนอนกับใครสักคนที่ตกลงกันว่าเป็นความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตนด์ ไม่สนแม้กระทั่งว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย, ความสัมพันธ์แบบการกินวนเป็นวงกลมเหมือนงูกินหาง เป็นเพื่อนเอาไปวัน ๆ

แม่งเปิดโลกจริง ๆ นั่นแหละ

ใช่ว่าไม่เคยรู้เรื่องราว เป็นคนอ่อนต่อโลกแบบนั้น...ชัดเจนรู้ แต่ยังไม่เคยเห็นหรือสัมผัสใกล้ตัวขนาดนี้เฉย ๆ

ที่พูดมาก็หมายถึง 'ไนน์' เสียส่วนใหญ่

ใครจะไปรู้ว่าวันหนึ่งมันจะสนใจผู้ชายหน้าตาน่ารักที่เป็นรุ่นพี่คนนั้นขึ้นมา

‘กูว่าพี่ปุ่นไรนั่นแม่งมีแฟนแล้ว’

‘มึงก็ไปบอกมันดิ’

‘ถุย ขนาดมึงถามนิดถามหน่อยยังโดนมันว่ามาขนาดนั้น กูไปถามจะเหลือเหรอสัด’ จูนบ่นอุบอิบ

ได้แต่ปล่อยผ่านไปอย่างนั้น...ถึงวันที่จูนไปเสือกจนได้เรื่องมาจริง ๆ คือดันไปเจอรุ่นพี่คนนั้นสวีทกับผู้ชายอีกคนที่ไนน์เองก็รู้จักและสนิทด้วย รูปแอบถ่ายทั้งชัดบ้างเบลอบ้างถูกส่งลงกรุ๊ปแชทในไลน์โดยฝีมือจูน แน่นอนว่าการกระทำนั้นกระตุ้นให้ไนน์เลือกที่จะทำอะไรบางอย่าง

ซึ่งไอ้บางอย่างที่ว่า...คือการพุ่งเข้าชมรมไปโต้ง ๆ โพล่งถามรุ่นพี่ทั้งสองว่าคบกันอยู่หรือเปล่า

ส่วนคำตอบที่ได้กลับมาไม่ต้องเดาเลย

‘ใช่’

ไนน์เสียศูนย์ ไม่ยอมมาเรียน ไม่รับโทรศัพท์เพื่อน ไม่ตอบแชทใครทั้งนั้น เดือดร้อนจนต้องยกโขยงบุกไปตามที่หอ สภาพดูไม่ได้เหมือนคนอกหักจากรักครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้น ตอนแรกชัดเจนคิดว่าจะไม่สนใจอยู่แล้วเชียว แต่แม่งเป็นห่วงไง...เงาแค้นเพราะหมั่นไส้รุ่นพี่คนนั้นจึงเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

พยายามอยู่นานกว่าพวกเขาจะลากเพื่อนโง่มาเรียนได้ ตัวต้นเหตุไม่วายโผล่หน้ามาหาถึงคณะอีก

‘มีแฟนแล้วจะมาให้ความหวังเพื่อนผมทำไมวะ!’

‘ทำตัวแบบนี้คิดว่าน่ารักมากดิ’

‘แม่งนิสัยเสีย’

เขาไม่สนหรอกว่าคำพูดจะแรงไปหรือไม่ ในเมื่อเป็นผู้ชายเหมือนกัน คงไม่สำออยร้องไห้ต่อหน้าหรอกมั้ง แถมอีกฝ่ายแม่งเป็นคนผิดเต็ม ๆ ด้วย

‘เจน อย่าว่าพี่ปุ่นแบบนั้น’

ดูไอ้เพื่อนโง่มันยังปกป้องอยู่ได้ อยากด่าฉิบหาย แต่ได้แค่พูดไปให้พอเจ็บ ๆ คัน ๆ

‘เออ กูไม่ว่าก็ได้ ไอ้ควาย’

ชัดเจนไม่รู้ว่าสองคนนั้นเคลียร์กันอย่างไร แต่สุดท้ายรุ่นพี่คนนั้นก็ไม่มาให้เห็นหน้าอีกเลย มีแต่ไนน์ที่ยังคงเฮิร์ทแล้วเพ้อหนักจนเขาเกือบท้อใจในการช่วยเหลือ เพราะไม่คิดว่าจะเป็นเอามากขนาดนี้ แรก ๆ ก็ใจแข็งด่าไปช่วยไป ผ่านไปสักพัก...กลับใจอ่อนเสียเอง จากที่เคยตัวติดกันมาก่อน ยิ่งติดหนึบมากกว่าเดิม

ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ถึงยอมปรับตัวตามไนน์ ทั้งที่ตัวมันก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน นึกอยากจะเหลวแหลกก็ทำเสียอย่างนั้น ชัดเจนแค่ลากมันมาเรียนได้ทุกวันแม่งเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้ว

เรื่องอื่นเขาคงห้ามไม่ได้จริง ๆ มันจะกินเหล้า สูบบุหรี่ เปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่น ก็พูดอะไรไม่ได้มากอยู่ดี

ที่ชัดเจนทำได้...แค่ยอมเปลี่ยนตัวเองไปตามแบบที่มันชอบเพื่อหวังจะทดแทนส่วนที่มันขาดไป...เท่านั้นเอง

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไม...ทุ่มเทอะไรมากมาย

แต่สุดท้ายก็ทำไปแล้ว

'พยายามทุ่มเทเพื่อเป็นคนที่ใช่

พยายามเท่าไหร่...แต่มันก็ไม่พอ'

"มึงจำที่กูเคยพูดได้ไหม...ว่ากูมีเรื่องจะบอก"

"แล้วถ้าวันหนึ่งกูบอกไป...ให้มึงช่วยทำเหมือนไม่เคยรู้...ไม่เคยได้ยินมาก่อน"

"จำได้ไหมไนน์....?" ชัดเจนเอ่ยถามทั้งที่เหนื่อยล้าเต็มที

"...จำได้"

"ฮึก...แล้วตอนนี้มึงรู้หรือยัง...ฮือ...มึงรู้หรือยังไนน์..."

"กูรู้แล้ว"

คำตอบที่ได้แทบไม่ต้องเดาอะไรเลย เพราะหากเพื่อนตอบว่าไม่ ชัดเจนก็รู้อยู่ดีว่าไนน์ต้องโกหกอย่างแน่นอน

"มีอะไรที่มึงอยากให้กูทำไหม...กูทำให้มึงได้หมดทุกอย่างเลยนะเจน"

ทำได้ทุกอย่าง...ยกเว้นรักกูไง

ใช่ไหม...?

"มึงเป็นเพื่อนแค่คนเดียวที่กูอยากรักษาเอาไว้มากที่สุด...รู้ตัวไหมเจน กูยอมแลกทุกอย่างเพื่อรักษามึงเอาไว้ข้างกายไม่ว่าจะสถานะไหน แต่วันหนึ่งกูก็ค้นพบว่าสถานะเพื่อนนี่แหละที่จะทำให้เราไม่ต้องแยกจากกันไปไหน"

"ฮึก..."

"มึงรู้ไหมว่าวันนั้นที่บอกคือวันไหน...มันคือวันที่กูนั่งกินเหล้ากับพ่อมึงไงเจน กูสนิทกับลุงชัยจนนั่งแดกเหล้าด้วยกันได้ คุยกันทุกเรื่อง...มึงรู้ใช่ไหมว่าพ่อมึงเป็นคนยังไง เขาเข้มงวดกับลูกชายตัวเอง...เข้มงวดกับมึงมาตลอด เรื่องเรียนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ก็ไม่แปลกเพราะลุงชัยเป็นตำรวจยศใหญ่โต มีลูกน้องเป็นโขยง...เขาเคยบอกว่าจะส่งมึงสอบโรงเรียนนายร้อยตำรวจด้วยซ้ำ ถ้ามึงไม่สอบติดม.ปลายห้องวิทย์ก่อน แล้วที่เขาให้มึงเรียนโรงเรียนชายล้วนก็เพราะอยากให้มึงมีแต่เพื่อนผู้ชาย ให้กลายเป็นผู้ชายที่อดทน เข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว ไม่มีอะไรทำให้มึงวอกแวกได้"

"..."

"เป็นอย่างนี้แล้วจะให้กูฉุดลูกชายเขาให้ลงเหวมาด้วยกันเหรอ?"

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง?" ถึงจะดูเป็นคำถามโง่ ๆ แต่ชัดเจนไม่เข้าใจจริง ๆ

"มึงรู้ใช่ไหมว่าลุงชัยไม่ชอบพวกข้ามเพศ?"

"..."

"วินาทีที่น้าชัยพูดออกมา...กูจำจนถึงวันนี้ ยิ่งตอนนี้มึงแสดงออกต่อกูเท่าไหร่ กูยิ่งย้ำเตือนตัวเองอยู่ในใจ...เจน...กูขอร้อง...อย่าพยายามทำลายมิตรภาพที่กูพยายามรักษามาตลอดเลยว่ะ มึงจะรักกับผู้ชายหรือใครคนไหนก็ได้...แต่คนคนนั้นต้องไม่ใช่กู"

ชัดเจนสะอึก

"ทั้งหมดเพราะพ่อกูเหรอวะ?"

ไนน์รีบปฏิเสธ "เปล่าเจน...กูแค่เสียมึงไปไม่ได้..."

"กูไม่อยากเสี่ยง...มึงมีค่าเกินกว่าจะเอามาเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้ ความสัมพันธ์ของเรา...กูไม่อยากให้มันพัง...ไม่อยากให้ครอบครัวมึงว่าเอาได้ แล้วพาลเกลียดกูไปด้วย"

"..."

"กูอยากมีมึงเป็นเพื่อนไปตลอดชีวิตนะเว้ย" ไนน์ย้ำเสียงหนักแน่น

"เป็นเพื่อนที่อยู่ข้างกันไปทั้งชีวิต...แต่ถ้ามึงอยากให้กูไป อยากเลิกเป็นเพื่อนกัน หรือไม่อยากเห็นหน้ากูแล้ว...กูทำให้มึงได้หมด เพราะสิ่งที่มึงเคยทำให้กูตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่งก็มากเกินพอ...กูพยายามไม่ร้องขอ ไม่งอแงกับมึง พยายามเว้นระยะห่างออกมาเยอะมากแล้ว...ถ้ายังไม่พอ...ถ้าอยากให้ไปไกล ๆ กูก็จะทำให้มึง"

"ตอนนี้อยากให้กูปล่อยมึงไหม?"

"..."

"โอเค" ใครอีกคนทำท่าจะผละออกจากอ้อมกอด ทำให้เขารีบกระชับกอดนั้นให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

"ควาย!" ตะโกนด่าก่อนพูดต่อ

"ถ้าอยาก...กูจะกอดแน่นแบบนี้ไหมล่ะ"

จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ชัดเจนไม่อยากปล่อยคนคนนี้ไปเลย เขาเพียรพยายามมามาก มันเป็นไปไม่ได้ถ้าจะพูดว่าไม่คาดหวังอะไร...มนุษย์ทุกคนอยู่ได้ด้วยความหวัง มันเป็นแรงผลักดันชั้นดีที่มาควบคู่กับความคาดหวังเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย คงไม่ผิดอะไรใช่ไหม...ถ้าตอนนี้ชัดเจนยังแอบหวังอยู่ในใจลึก ๆ แม้ปากจะเอ่ยไล่และอวยพรเพื่อนให้สมหวังกับคนที่ตัวเองชอบแล้วก็ตาม

เขายังมีสิทธิ์ใช่หรือเปล่านะ?

ในเมื่อคำพูดที่ไนน์อธิบาย...เหมือนใครอีกคนเองก็รู้สึกเหมือนที่ชัดเจนรู้สึกมาตลอด 2-3 ปีที่ผ่านมา หากใจตรงกันจริง ๆ...หากยังแคร์ความรู้สึกกันขนาดนี้ ก็ยังต้องมีหวังอยู่สิ...ใช่ไหม?

ถ้าอย่างนั้น...เราทิ้งโลกใบนี้ไว้ข้างหลังก็ได้นี่

จะมีโอกาสได้ยินคำคำนั้นจากปากคนตรงหน้าหรือเปล่า?

"ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่มึงคอยหยิบยื่นให้ ขอบคุณทุกความหวังดี ขอบคุณที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เสมอแม้แต่ตอนที่กูล้มลงไม่เป็นท่า"

"อือ" ตอบรับในลำคอหมายจะพูดอะไรต่อไป แต่ไนน์กลับแทรกมาก่อน

"แต่มีอย่างหนึ่งที่กูอยากขอมึงเป็นครั้งสุดท้าย..."

"หือ?"

ทำไมมันใจหายแปลก ๆ

รู้สึกไม่ชอบน้ำเสียงแบบนี้เลย

"หลังจากนี้กูจะไม่ขออะไรจากมึงแล้ว"

อย่าบอกนะ...

"เลิกรักกู...แล้วออกไปมีชีวิตเป็นของตัวเองสักที"

"มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้ เพราะกูตัดสินใจคบกับไอไปแล้ว"

"และถึงแม้กูจะไม่ได้เป็นแฟนกับไอ...มึงก็ข้ามมาไม่ได้หรอก"

"เลิกใช้มือทุบกำแพงเหอะ...มึงจะเจ็บตัวกับหัวใจเปล่า ๆ"

'ต่อให้รักแทบเป็นแทบตาย เจ็บช้ำทุรนทุราย

สุดท้ายเป็นฉันที่สุดเหงา เขาคือคนที่เธอรอ

เธอให้เขาหมดทั้งใจ ไม่เหลือไม่มีให้ใคร'

ความสัมพันธ์ที่ชื่อว่า 'เพื่อน' มันเป็นความสัมพันธ์ที่กลับไม่ได้ ไปก็ไม่ถึงที่สุดแล้ว...มันไม่มีปลายทาง ถึงแม้จะเดินมาไกลเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนจะไปไม่เคยถึงสักที

บางความสัมพันธ์ใช้เวลาสั่งสมบ่มเพาะความรู้สึกมายาวนาน ขณะเดียวกันยิ่งยาวนานเท่าไหร่กลับยิ่งเปราะบางมากเท่านั้น

บางความสัมพันธ์ช่างงดงามและมีความหมายเกินกว่ามนุษย์คนหนึ่งจะยอมละทิ้งไป เพราะหากตัดสินใจปล่อยแล้ว...จะสามารถหาได้จากที่ไหนอีก

ยิ่งเติบโต...ชัดเจนยิ่งได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเรื่องความรักและความสัมพันธ์นั้นไม่เคยง่ายดายเลย มันไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคนที่มีความรู้สึกตรงกันอีกต่อไปแล้ว หากแต่มันมีปัจจัยอื่นอีกมากมายที่เกี่ยวโยงกันไปหมด...ไม่ได้เหมือนดอกไม้ผลิบาน ไม่ได้หอมหวานตลอดเวลา หากมีความขมเข้ามาปะปน เป็นความรักที่สุขปนเศร้า

ไม่ว่าจะเป็นความรักหรือความสัมพันธ์แบบใด การช่วยประคับประคองไปด้วยกัน...ดูจะเป็นหนทางที่ยุติธรรมที่สุด แต่มันมีอยู่จริง ๆ อย่างนั้นหรือ...เส้นแบ่งของความรักที่แบ่งได้เท่า ๆ กันโดยไม่มีใครคนใดคนหนึ่งเป็นผู้แบกรับความรู้สึกเอาไว้มากกว่าอีกฝ่าย

ความไม่เห็นแก่ตัวน่ะ...ไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้หรอก

ขนาดตัวเขารู้ว่ามันอาจจะพัง...ยังดั้นด้นพยายามอยู่ได้

การกระทำแบบนี้ก็เป็นความเห็นแก่ตัวอีกรูปแบบหนึ่งเหมือนกัน

เพียงแค่เป็นความเห็นแก่ตัวที่มอดไหม้...และยอมทำลายตัวเองด้วยน้ำมือของตัวเอง

ชัดเจนรู้สึกอยากขอบคุณไนน์เหลือเกิน...ที่พยายามประคับประคองความสัมพันธ์ของเรามาได้ไกลขนาดนี้ เหมือนเพื่อนของเขากำลังก่อกำแพง...วางอิฐทีละก้อนอย่างประณีต ค่อย ๆ ฉาบปูนด้วยความใจเย็น แต่ตัวเขากลับพยายามทุบทำลาย หวังได้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ข้างในนั้น

เป็นดอกทานตะวันที่สวยที่สุด

เป็นดอกทานตะวันที่แสนสดใส

เป็นดอกทานตะวันที่มั่นคงภักดี...และไม่เคยหันมองผู้ใดเลยนอกจากดวงอาทิตย์

แม้ไม้ขีดไฟก้านนี้...มันจะเผาไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านสีดำไปแล้วก็ตาม.

'และแม้ฉันใกล้สักแค่ไหน ก็ยังไกลหัวใจของเธอ'

/end.

(การบรรยาย ตอนที่ 22)