หากใครไม่ประสบพบเจอด้วยตัวเองคงไม่รู้หรอกว่าการหนีออกไปนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และการหนีก็ไม่ใช่ทางออกที่ดี ตราบใดที่ยังไม่สามารถรับผลกระทบที่จะตามมาได้

ความรู้สึกที่ชื่อว่า ‘รัก’ นั้นช่างอธิบายยาก

อีกทั้งยังมีหลายรูปแบบเกินกว่ามนุษย์จะสามารถเข้าใจได้ทั้งหมด กับบางคนนับตั้งแต่เกิดจนตาย—อาจจะพบและได้สัมผัสไม่ถึงสามประเภทด้วยซ้ำ

ความรักแบบเพื่อน, คนในครอบครัว, คนรัก เป็นความรักแบบพื้นฐานที่พบเจอมากที่สุด

แล้วความรักของ ‘ชัดเจน’ ที่มีต่อ ‘ไนน์’ ล่ะ?

ใช่—ใคร ๆ อาจมองว่ามันคือความรักแบบเพื่อนคนหนึ่งที่มีต่อเพื่อนอีกคนหนึ่ง เป็นความรักโดยพื้นฐาน ซึ่งมีความรู้สึกอื่น ๆ ร่วมด้วย เช่น รัก, คิดถึง, หวังดี, เป็นห่วง, หวง และหึง

ช่างดูเป็นปกติและธรรมดาเกินไป



หากไม่ได้สังเกตดี ๆ



เราทั้งคู่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมจนถึงมหา'ลัย มิตรภาพสะสมเพิ่มขึ้นปีแล้วปีเล่า แต่ความรู้สึกของชัดเจนเพิ่งจะเด่นชัดเมื่อเพื่อนรักของเขาเริ่มสนใจใน 'เพศเดียวกัน'



จู่ ๆ ก็เริ่มคิดถึงความเป็นไปได้...ในความสัมพันธ์ระหว่างตนเองและเพื่อน



หากคนที่ห่างไกลยังทำให้รู้สึกได้ คนใกล้ตัวอย่างเขาก็ต้องมีสิทธิ์บ้างในสักวัน

ใช่ไหมล่ะ?



คิดได้ดังนั้น...ความรู้สึกร่วมจึงเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ

หลังจากไนน์ถูกปฏิเสธจาก ‘พี่ปุ่น’ ชัดเจนได้เห็นน้ำตาของเพื่อน เขาก็รู้ได้เลยว่าต้องทำทุกวิถีทางให้ใครอีกคนกลับมายิ้มได้อีกครั้ง สิ่งที่ไม่อยากให้หายไปจากไนน์คือความสุขและรอยยิ้ม...ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม

เหมือนเป็นการทดแทนสิ่งที่ตัวเองเคยได้รับ เมื่อก่อนชัดเจนไม่ได้มีนิสัยยอมเพื่อนมากขนาดนี้ แท้จริงแล้วเขามีนิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจด้วยซ้ำ

คนตามใจก็หนีไม่พ้น ‘ไนน์’ คนที่ให้เพื่อนเต็มร้อย เพื่อนว่าไงตัวเองว่าตาม ถึงไหนถึงกัน...ถึงขั้นเลือกสอบคณะและมหา’ลัยเดียวกันเพียงเพราะชัดเจนเลือกแบบนั้น ตอนมัธยมก็เลือกเรียนต่อสายการเรียนวิทย์-คณิตอีกต่างหาก

แต่หลังจากเห็นใครอีกคนเสียใจ

ทุกอย่างก็สลับสับเปลี่ยนไปหมดจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ไนน์เปลี่ยนไปในด้านมุมมองและทัศนคติ เริ่มรักสนุกในความสัมพันธ์มากขึ้น ถึงแม้เพื่อนจะไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน...แต่ชัดเจนก็ไม่ได้รู้สึกโล่งใจขึ้นสักนิด

เมื่อไหร่ที่เพื่อนยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิง เขายังไม่รู้สึกว้าวุ่นใจเท่ากับตอนที่เพื่อนยุ่งกับผู้ชาย

แต่ก็ทำได้เพียงแค่เก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในใจตัวเอง พยายามกดลงไปให้ลึก แสดงออกให้เห็นแค่กับไนน์คนเดียวเท่านั้น

หลายครั้งพยายามวิ่งหนีจากความรู้สึกของตัวเอง

สุดท้ายก็ไปไม่รอด

เวียนอยู่ในวังวนเดิม เพราะไม่สามารถเอาชนะตัวเองได้ ความโลภเข้ามาครอบงำจิตใจ...อยากเป็นทุกอย่างของไนน์ อยากให้ใครอีกคนคิดถึงเขาเป็นคนแรก ไม่อยากให้ใครเข้ามาดูแลและทำหน้าที่ต่าง ๆ นั้นแทน ถึงได้ยอม ‘ทุกอย่าง’ เพื่อให้ได้อยู่เคียงข้าง

แลกกับการไม่พูดความรู้สึก ไม่แม้แต่บอกความต้องการที่แท้จริงของตัวเอง

เดินมาไกลเกินหันหลังกลับแล้ว

ไนน์กลายเป็นคนที่ชัดเจนจะไม่ยอมเสียไปทั้งในรูปธรรมและนามธรรม

บางครั้งก็ทนได้สบายแม้จะเห็นภาพบาดตาบาดใจ แต่บางครั้งก็ทนแทบไม่ได้...เหมือนจิตใจแตกสลาย...เหมือนแก้วเปราะบางที่โดนบีบให้แตกละเอียดคามือ

ซ้ำไปซ้ำมา...ทว่าไม่เคยชินเสียที



'เราไม่อยากเห็นเพื่อนเราเจ็บแล้วว่ะ'



ชัดเจนรัวนิ้วบนคีย์บอร์ด ส่งประโยคนี้ถึง 'ไอ'



—คนที่เขาหวังเอาไว้ว่าคงช่วยไนน์ให้หลุดพ้นจากพี่ปุ่นได้



'ถ้ารักมัน'



'ชอบมัน'



'ก็บอกมันไปเถอะนะ



'เราจะช่วยเต็มที่เลย'



ยอมแล้ว...ยอมทุกอย่างเลย



แค่ไม่ให้เพื่อนของเขาต้องเจ็บปวดอีกต่อไป



'แค่ช่วยรีบ ๆ เข้าไปแทนที่คนในใจของมันก็พอ'



พิมพ์ส่งไปและเตรียมใจเอาไว้ในระดับหนึ่ง...แต่ก็ไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะรวดเร็วเหมือนจุดชนวนประทัดแผงยาว เย็นวันนั้นเอง...ไม่ใช่แค่ชัดเจนคนเดียวที่ช็อค เพื่อนเกือบทุกคนในกลุ่มก็ช็อคด้วย เหมือนได้จังหวะพอดีที่เพื่อนหลายคนแห่มาเป็นสักขีพยาน และถึงแม้บุคคลที่เขาอยากให้ออกไปจากชีวิตของไนน์จะลุกหนีไปแล้ว ทำไมในใจยังรู้สึกดีใจไม่สุดล่ะ?



“ไอว่านิ้วของไนน์เหมาะที่จะใส่แหวนนะ”



เล้งซุบซิบเสียงเบาว่าไอจับมือไนน์พร้อมลูบเบา ๆ



“ไม่รู้ว่ายังเก็บไว้อยู่รึเปล่า แต่แหวนคู่นั้น...ไออยากใส่คู่กับไนน์แล้วนะ”



“มาขอดูแลใจเรา ต่อจากนี้ก็ต้องดูแลให้ดีนะ ไม่งั้นเราจะเอาคืน”



สติหลุดล่องลอยไปนาน รู้ตัวอีกทีเมื่อโดนลากกลับมาที่ห้องของเพื่อน เจ้าของไหล่กว้างหันหลังให้เขา เสาะหาบางอย่างในตู้เสื้อผ้า...บางอย่างที่กำลังจะถูกใช้เพื่อเป็นหลักฐานในการผูกมัด...เป็นสิ่งยืนยันความรู้สึกระหว่างคนสองคน

ชัดเจนจำแทบไม่ได้ว่าตอนที่แวะกินข้าวก่อนมาถึงห้องของไนน์ บทสนทนาตอนนั้นมีหัวข้ออะไรบ้าง เพื่อนคนอื่นพูดกันว่าอย่างไร มีความคิดเห็นแบบไหน ไม่แม้แต่จะจำว่าตัวเองได้พูดคุยหรือบอกลา 'ฮารุ' หรือไม่

“ก่อนหน้านี้มึงคุยอะไรกับไอ”

“บอกกูมา” ไนน์หันมาถามหลังจากหยิบถุงกระดาษออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้ว

“ไม่บอกได้ปะ”

“จริงจัง” ชัดเจนกล่าวย้ำเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน

“เออ ก็ได้”

“อือ”

“ขอบคุณ”

เขาใจแกว่งเมื่อได้ยิน แต่ก็กลั้นใจถามต่อ

“เรื่อง?”

“อะไรก็ได้ ทุกเรื่อง”

“เออ ไม่เป็นไร แต่แค่จะกลับมาเอาแหวนยังให้กูมาส่งนี่—“

พูดไม่ทันจบ ใครอีกคนก็รีบแทรกขึ้นมา “อยากคุยกับมึงไง”

“เมื่อกี้ตอนไปแดกข้าวกันไม่ได้คุยเลย โดนพวกนั้นซักรีดซะ”

“เพื่อนอยากรู้ก็ขยายหน่อย”

“เออ”

“แล้วจะกลับเข้ามอกี่โมง?”



หากถามตรง ๆ ก็คงจะเป็น...กลับเข้าไปหาไอกี่โมง

“เดี๋ยวก็เข้าละ”

“ไม่ได้ให้กูไปส่งอีกใช่มั้ย?” ปากไวกว่าความคิดตลอดโดยไม่นึงถึงคำตอบที่จะได้กลับมา

“ไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวไปเอง”

เขารู้ว่าไนน์ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น



แค่เห็นแววตาที่แสดงความเป็นห่วงออกมาก็ทำให้ใจตัวเองอ่อนยวบลงไปอีกแล้ว

คนตรงหน้ากำลังสับสนและลังเลในความรู้สึกของตัวเอง

ชัดเจนสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะพูดประโยคที่ช่วยย้ำเตือนทั้งเขาและไนน์

“อยู่กับปัจจุบันนะ พี่ปุ่นก็คือพี่ปุ่น เป็นคนที่อยู่ในใจมึงก็จริงแต่ก็เป็นได้แต่นั้นเสมอมา เพราะพี่เค้ามีแฟนแล้ว มึงปล่อยให้คนอื่นเข้ามาแทนที่พื้นที่ตรงนั้นได้ละ โลกหมุนไป ตัวมึงก็ต้องหมุนตาม”

“ใจมึงตรงกับเค้าแล้วนะ ให้ไอเค้าได้ทำหน้าที่นั้นเถอะ คนอะไรโคตรจะเพอร์เฟ็ค ไม่ต่างอะไรกับนางในฝันหรอก”

“ถ้ามึงปล่อยไม่ได้ก็ถือมันไปด้วย วันหนึ่งมึงจะเหนื่อยจนวางไปเองโดยไม่รู้ตัว แต่อย่าลืมมือของไอที่มึงจับเอาไว้ด้วยนะ เข้าใจหรือเปล่า?”

เมื่อไนน์บอกว่าเข้าใจ เขาก็ต้องย้ำถึงสถานการณ์ปัจจุบันอีกครั้ง

“ตอนแรกมึงไปขอเค้า แต่ตอนนี้เค้าบอกมึงเองแล้วนะ อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือ”

ความเงียบโรยตัวลงมา เราทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งใครอีกคนทำในสิ่งที่ชัดเจนกลัวที่สุด

ร่างของเราแนบชิดกัน สองแขนแข็งแรงโอบกอดเขาเอาไว้แน่น...ชัดเจนรู้สึกว่าในอกข้างซ้ายของตัวเอง...หัวใจดวงหนึ่งกำลังเต้นช้าลง...ช้าลงทุกที...และตัวเขาเริ่มสั่น

ในใจอยากร่ำร้องตะโกนแทบบ้า แต่ก็ทำได้แค่พูดคำโกหกออกไปแม้เสียงจะแผ่วเบาลงเรื่อย ๆ

“ขอบคุณนะ...สำหรับทุกอย่างเลย มึงทำกูน้ำตาซึม แต่ซึมเพราะความดีใจนะ ไม่ใช่เสียใจ”

ชัดเจนเม้มปากแน่น กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ใครอีกคนรู้ว่าเขากำลังร้องไห้

“อือ เข้าใจแล้ว”

ไม่ได้กอดกันมานานแค่ไหนแล้วนะ ครั้งสุดท้ายเหมือนจะเป็นตอนที่ชัดเจนกอดปลอบไนน์ตอนที่เสียใจเรื่องพี่ปุ่น...แล้วตอนนี้ล่ะ...เรากำลังกอดกันเพราะอะไร...เพราะดีใจที่เพื่อนกำลังจะได้ลงเอยในความรักดี ๆ หรือเปล่านะ

สองแขนยกขึ้นกอดตอบใครอีกคน เขากอดรัดคนตรงหน้าแน่นขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังออกมาเพราะกลั้นเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว ตั้งแต่รู้จักกับไนน์...เป็นเพื่อนกันมาหลายปี ครั้งนี้ชัดเจนร้องไห้เสียงดังที่สุด น้ำอุ่น ๆ ไหลลงมาไม่ขาดสายจนเสื้อบริเวณไหล่นั้นเปียกเป็นวงกว้าง

กู่ร้องตะโกนในใจ ทั้งที่ความเป็นจริงไม่เคยพูดออกมาเลย

“มึงจำที่กูเคยพูดได้ไหม...ว่ากูมีเรื่องจะบอก”

“แล้วถ้าวันหนึ่งกูบอกไป...ให้มึงช่วยทำเหมือนไม่เคยรู้...ไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“จำได้ไหมไนน์....?” เอ่ยถามทั้งที่เหนื่อยล้าเต็มที

“...จำได้”

วันนี้...ชัดเจนได้รู้แล้วว่าตัวเขาเองต่างหากที่ร่วงหล่นลงไปอย่างสมบูรณ์ แต่ถึงอย่างนั้น...ขอแค่ไม่ให้ใครต้องร่วงหล่นไปพร้อมกับเขาก็พอ