เราเคยได้ยินผู้สูงวัยบอกเราว่า
คนเราเมื่ออายุเข้าวัยเบญจเพส 25 ปี
ให้ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง รอบคอบ
เพราะจะมีสิ่งมาทดสอบมากมาย
ให้ใจเย็น อย่าอารมณ์ร้อน
.
.
เราเรียนจบอายุ 22
แล้วทำงานทึ่บริษัทกระดาษ 
สมัยนั้นเงินเดือนเริ่มต้นเพียง 6 พันกว่าบาท
ข้าวแกง 10-12 บาท ทองบาทละ 4000
ทุกวันนี้ จบตรี 18-20-25 k แล้วแต่สาขา
ทุกอย่างค่าครองชีพเพิ่ม 4-5 เท่า
.
.
รุ่นเราใช้วิถีชีวิตสบายๆ
รถราไม่ติด เดินทางรถเมล์ กะเวลาได้
ศุกร์เย็นสังสรรค์ ติดรถรุ่นพี่ไปสบายๆ
ก็ร้านข้าวต้มสมพงษ์ ประชาชื่น
ถือว่าหรูมากแล้ว ทานไปคุยไป
รุ่นพี่จะเล่าเรื่องลูกค้าให้ฟัง
ภาวะ สถานการณ์ตลาด
ฮั่งเช้งเป็นยังไง..ชอบมากเลย
.
.
เด็กจบใหม่ จะเอาตังที่ไหนไปผ่อนรถ
รถสมัยนั้น 3 แสนบาท
ดาวน์ 20% 6 หมื่นบาท
ที่เหลือ ดอกเบี้ย 5% ผ่อน 5 ปี ยอด 3 แสน
ก็เดือนละ 5 พันบาท ยังไม่รวมค่าน้ำมัน
เราเลยติดรถรุ่นพี่กัน ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
ไม่รู้สึกทุกข์ใดๆ เพราะเรามีเงินเดือนแค่นี้เอง
.
.
รุ่นเราก็ทำงานกันไป
ใช้ Excel วิเคราะห์ยอดขาย, market share
การทำงานวิจัยต่างๆ ไปภาคเหนือเป็นเดือนๆ
ไปออกตลาดกับฝ่ายขาย รู้จักลูกค้าต่างๆ
ตรุษจีนไปอวยพร ลูกค้าก็แจกส้มมา
ให้อั่งเปามา แต่เรารับไม่ได้ ตามกฎบริษัท
.
.
ชีวิตดำเนินไป อย่างมีความสุข
หากเรามีภูมิคุ้มกันที่ดี ไม่ต้องเปรียบเทียบกับใคร
มั่นใจในตนเอง ตั้งใจทำงานอย่างมีเป้าหมาย
.
.
2 ปีต่อมาเราก็สอบเรียนโท MBA ที่จุฬา
เป็นภาคกลางวัน full time ด้วยนะ
เจ้านายใหญ่ใจดี เมตตาให้เราเรียนไป ทำงานไป
บางครั้งเช้าเรียน บ่ายทำงาน เย็นไปเรียน
บางคราเช้าทำงาน บ่ายเรียน เย็นกลับมาทำงาน