ย้อนกลับไปสมัยม.6 ฉันเป็นเพียงคนเดียวในห้องที่ตอบคำถามครูที่ปรึกษาไม่ได้ว่าอยากเข้าคณะอะไร จนครูต้องถ่อตามมาเอาคำตอบถึงที่บ้าน และแน่นอนว่า ฉันก็ยังไม่มีคำตอบให้อยู่ดี ขอโทษนะคะ

ตอนนั้นก็คิดอิจฉาคนที่เรียนไม่เก่งนะ คือคนพวกนี้จะมีวิชาที่ทำได้ดีอยู่ไม่กี่วิชา บางคนเกลียดเลขหรือภาษาก็จะอี๋ไปเลย คือชัดเจนเลยแหละว่า ชีวิตกูไม่ไปทางนั้นแน่ ๆ แต่ฉันดันทำได้ไปหมดซะเกือบทุกวิชานี่ดิ จะห่วย ๆ ก็มีแค่วิชาพละกับฟิสิกส์ตัวหลัง ๆ เท่านั้น แล้วพอทำได้ มันก็ดันรู้สึกชอบไปด้วย สุดท้ายก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไรกันแน่ แล้วก็เลือกเข้าคณะที่สอบตรงได้ เพราะขี้เกียจอ่านหนังสือสอบแล้ว   

"จงออกตามหาตัวเองให้เจอ" 

หลาย ๆ คนบอกว่า การหาตัวเองให้เจอได้นั้น เราต้องลองทำหลาย ๆ อย่าง เอาให้รู้ไปเลยว่าชอบหรือไม่ชอบอะไรกันแน่ 

ปัญหาของฉันคงเป็นที่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร แต่ก็ไม่กล้าลงมือทำละมั้ง

เพราะอะไรน่ะหรอ ?​

น่าจะเป็นเพราะกลัวแหละ ...​อืม น่าจะใช่

กลัวว่าเอาเข้าจริงแล้วเราจะทำไม่ได้

กลัวว่าจะมีแต่คนที่เก่งกว่า

กลัวว่าจะหางานทำได้ยาก

กลัวนู่นกลัวนี่ กลัวไปหมด  

"จงออกตามหาตัวเองให้เจอ"

ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะเขี่ย ๆ จนเจอ'กลุ่ม'ของสิ่งที่ชอบได้แล้ว หลังจากเรียนจบมาสองปี ช้าไปมาก ก็คิดนะว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้คงจะดี น่าเสียดายเหมือนกัน ที่ความเป็นจริงคนเราย้อนเวลาไม่ได้ ต่อไปก็ต้องรีบหาแล้วแหละว่า ในกลุ่มของสิ่งที่ชอบนั้น สิ่งไหนน่าจะเป็น 'ตัวเอง' มากที่สุดกันแน่ 

แต่การมาเริ่มในตอนนี้มันเหนื่อยมากเลยนะ เหนื่อยอย่างเดียวไม่พอ แรงใจแทบจะไม่มี ยิ่งทุกคนรอบตัวพูดว่า 'มึงทำไม่ได้หรอก' คำพูดแบบนี้สร้างแรงฮึดให้ก็จริง แต่ก็บั่นทอนไปในตัวด้วยเหมือนกัน -- เป็นก้อนความรู้สึกที่ตรงข้ามกันแต่ดันเกิดขึ้นพร้อมกันได้ซะงั้น 

เพราะฉะนั้น ถ้ารู้ว่าตัวเองชอบทำอะไร ลุยไปเลยเถอะ หรือถ้าเป็นแบบฉัน ที่มารู้ตัวทีหลัง ก็รีบกลับตัวให้ทันแล้วก็ลุยไปเลยเหมือนกัน สู้ดิวะ เออ เหนื่อยหน่อย แก้มอาจจะเปียกน้ำตาบ้าง แต่ปลายทางอาจจะคุ้มก็ได้นะ --- ไม่สิ ปลายทางมันต้องคุ้มเว้ย ! 

สู้ๆนะ ตัวฉัน 

- ตามหาตัวเองให้เจอนะ - 

เฮ้อ