Fan Fiction Haikyuu! 

Ushijima Wakatoshi x Oikawa Tooru

WISH

ในโลกใบนี้ มีสิ่งที่ไม่มีวันคว้ามาเป็นของตัวเองได้อยู่

ลูกแก้วแวววาวบรรจุอยู่เต็มขวดโหลใส เด็กชายเคาะข้างขวดด้วยความสนใจ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายพราวไม่ต่างกับประกายแสงที่สะท้อนออกมาจากลูกกลม ๆ ด้านใน

“สวยใช่ไหมล่ะ? โทโอรุ”

ผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะที่โทโอรุยิ้มกว้างรับพร้อมกับพยักหน้า เด็กชายกอดขวดโหลไว้แน่น ฟังเสียงของลูกกลม ๆ ที่กระทบข้างขวด

“รู้ไหมว่าเราอธิษฐานกับลูกแก้วได้ด้วยนะ”

คุณแม่หยิบลูกแก้วออกมาจากโหลสามลูก ขณะที่บุตรชายยังจับจ้องลูกกลมใสที่มารดายกให้แสงไฟส่องผ่าน

“หนึ่งลูกต่อหนึ่งคำอธิษฐาน และคำอธิษฐานที่อยากให้เป็นจริงที่สุดก็เอาไว้ลูกสุดท้าย”

หญิงสาวพึมพำกับลูกแก้วเสียงแผ่วพร้อมกับหลับตา จากนั้นก็นำมันหย่อนใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ

“เสร็จแล้วก็พกไว้กับตัวแบบนี้ แล้วคำอธิษฐานจะเป็นจริง”

คำพูดนั้นเรียกประกายจากนัยน์ตากลมโตของเด็กชายได้เท่าตัว โทโอรุวางขวดโหลลงพร้อมกับควานหยิบลูกแก้วขึ้นมาสามลูก

เขาจะอธิษฐานว่าอะไรดีนะ

ลูกแก้วลูกแรก... ขอให้ได้อยู่กับอิวะจังไปนาน ๆ

ลูกแก้วลูกที่สอง... ขอให้ได้เล่นวอลเลย์บอลตลอดไป

ส่วนลูกแก้วลูกสุดท้าย...

อัจฉริยะน่ะ น่ารังเกียจ

ไม่ต้องพยายามอะไรมากมาย เพียงแค่อยู่เฉย ๆ อยากทำอะไรก็ทำ ทุกอย่างก็ดูง่ายดายไปเสียหมด

ถ้าอย่างนั้น แล้วความพยายามของคนธรรมดาล่ะ จะเสียเปล่างั้นหรือ?

สิ่งที่เขาเพียรฝึกฝนอยู่ทุกวัน กลายเป็นของไร้ค่า เมื่ออยู่ต่อหน้า ‘พรสวรรค์’ ที่ไม่มีวันเอาชนะได้งั้นหรือ?

โออิคาวะไม่รู้ว่าทำไมตนเองต้องคิดเรื่องพวกนี้ซ้ำไปซ้ำมา ซ้ำเติมตัวเองอยู่ร่ำไป ราวกับต้องการทำให้ตัวเองรู้สึกถึงโลกความเป็นจริง

เขาแพ้อีกแล้ว

แพ้ให้กับชิราโทริซาวะ

แพ้ให้กับอุชิจิมะ วากะโทชิ อีกแล้ว

นี่ไม่ใช่ความพ่ายแพ้ครั้งแรก แต่เพราะอย่างนั้น... นี่ไม่ใช่เรื่องที่คนเราจะชินชากันได้เสียเมื่อไหร่ ความพ่ายแพ้ครั้งแรกอาจหมายถึงความไม่พร้อม ครั้งที่สองอาจเป็นความผิดพลาด แต่นี่ไม่ใช่สองครั้งแรก

นี่คือความอ่อนแอ

ความอ่อนแอที่ไม่อาจก้าวข้ามกำแพงสูงนั้นไปได้

“ฉันขอตัวก่อน อิวะจังกลับไปกับพวกโค้ชเลยนะ”

เขาเอ่ยขอแยกตัวออกมา ทิ้งความไม่สบายใจไว้กับสมาชิกในทีม

อิวะจังคงคิดว่าเขาจะทำอะไรโง่ ๆ อีกแน่

เด็กหนุ่มเผลอถอนหายใจ ก่อนจะชะงักเมื่อรู้สึกถึงอะไรที่ขวางทางตนอยู่

“…นายมาขวางฉันทำไม”

บนระเบียงทางเดินข้างโรงยิม อุชิจิมะ วากะโทชิ ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

นัยน์ตาสีนิลทอดมองมา ด้วยความสูงที่ค่อนข้างต่างกันทำให้รู้สึกเหมือนโดนมองเหยียดจากที่สูง โออิคาวะไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เอาเสียเลย เขาขยับตัวอย่างอึดอัด

“ขยับหน่อย ฉันจะเดินไปทางนั้น”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”

“แต่ฉันไม่มี”

เขาสวนกลับโดยไม่ต้องคิด หมอนี่จะมาอยากคุยอะไรกับคนที่เพิ่งแข่งตัดสินแพ้ชนะกันมา

“เมื่อกี้เป็นการแข่งที่ดี”

อุชิจิมะพูดต่อทันที มองเมินคำปฏิเสธของเขา

“เหอะ? ดียังไงไม่ทราบ”

อีกฝ่ายยักไหล่ “มันดีสำหรับฉัน และฉันคิดว่ามันน่าจะทำให้นายคิดอะไรได้มากขึ้นด้วย”

“อะไรล่ะ?”

“นายเป็นเซตเตอร์ที่มีฝีมือมาก โออิคาวะ”

คำชมตรง ๆ พาให้คิ้วกระตุก “หมายความว่ายังไง”

“นายเป็นศูนย์กลางของคนในทีม เซย์โจผ่านมาถึงรอบนี้ได้ก็เพราะนาย”

“ก็แล้วยังไงล่ะ”

อุชิจิมะนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา น้ำเสียงเรียบ ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากบาง

“นายเก่งเกินกว่าที่จะอยู่ที่เซย์โจ”

“คิดเองเออเอง ตัดสินเอง เพิ่งรู้ว่านายเป็นคนแบบนี้นะ”

“มาอยู่ชิราโทริซาวะเถอะ”

“……………….อะไรนะ?”

โออิคาวะรู้สึกเหมือนตัวเองเผลอก้าวถอยหลังออกไปด้วยความตกใจ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้างอย่างไม่คาดคิด

แต่อุชิจิมะเพียงย้ำประโยคเดิม “มาอยู่กับฉัน”

“พูดบ้าอะไรของนาย อุชิวากะจัง”

“ฝีมือนายดีเกินกว่าที่จะหยุดอยู่แค่ที่เซย์โจ”

คำพูดที่พาให้เส้นประสาททั้งร่างกระตุก ราวกับได้ยินเสียงเส้นความอดทนที่ขาดผึง โออิคาวะตอกกลับอีกฝ่ายเสียงแข็ง

“นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนั้น?”

“…”

“คนอย่างนาย จะมาเข้าใจอะไรความพยายามของพวกฉันกัน”

ทั้งหมด ความพยายามทั้งหมดที่พวกเขาร่วมทำด้วยกันมา คนอย่างอุชิวากะจังไม่มีวันเข้าใจหรอก

ความพ่ายแพ้ที่หนักอึ้ง กดทับจนร่างราวกับจะแหลกสลาย ก่อนจะถูกดึงรั้งให้กลับมาเผชิญกับความเป็นจริงอีกครั้ง ความสนุกสนานของช่วงเวลาแห่งความพยายาม รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความหวังที่จุดขึ้นในจิตใจของทุกคน

ทั้งหมดถูกทำลายลงอีกครั้ง และกำลังจะก่อร่างสร้างตัวใหม่ด้วยพลังของทุกคน

แต่หมอนี่กลับมาพูดเหมือนทุกอย่างนั้นไม่มีความหมาย

“นายก็มองแค่ชัยชนะเท่านั้น”

อุชิจิมะชะงัก ก่อนจะพูดออกมา

“ก็แล้วถ้าไม่ชนะ จะมีความหมายอะไรล่ะ?”

“…นาย!”

“เพราะสุดท้าย คนที่จะยืนอยู่บนสนามได้นานที่สุด ก็คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดไม่ใช่หรือไง”

ความจริงเอื้อนเอ่ยออกจากปากของอีกฝ่ายอย่างเรียบง่าย

ความจริงอันหนักอึ้ง ที่พาให้คนฟังเผลอกัดริมฝีปากจนเจ็บ

โออิคาวะหันขวับเดินหนีออกจากตรงนั้นทันที ไม่สนใจเสียงเรียกของอีกฝ่ายที่ดังไล่หลังมา เด็กหนุ่มซุกมือไว้ในกระเป๋าเสื้อวอร์ม สัมผัสความเย็นเฉียบและผิวเรียบมันของสิ่งซึ่งเขาพกติดตัวไว้ตลอดตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ

ลูกแก้วที่เปี่ยมด้วยคำอธิษฐาน

ลูกหนึ่งคือคำอธิษฐานแด่เพื่อน

ลูกหนึ่งคือคำอธิษฐานแด่สิ่งที่รัก

อีกลูกหนึ่ง...

โออิคาวะจำได้ว่า คำอธิษฐานของลูกแก้วลูกสุดท้ายนั้น เขาคิดได้ตอนที่เข้าเรียนที่คิตากาวะไดจิ

มันเป็นคำอธิษฐานที่เรียบง่าย ทว่าในวันนี้ คำอธิษฐานของเขาก็ยังไม่เป็นจริง

เด็กหนุ่มหวนนึกถึงความคิดคำนึงของตนเองในเวลานั้น

ขอให้พวกเขาเป็นผู้ที่ยืนอยู่บนสนามได้นานที่สุด

FIN