Title: Something has changed.

Rating: PG

Fandom: Sungkyunkwan Scandal

Categories: M/M

Relationship: Moon Jaeshin (Geol-o)/Goo Yongha (Yeorim)

Characters: Moon Jaeshin (Geol-o), Goo Yongha (Yeorim)

Note:

• ตอนเขียนยังดูไม่จบ
• if มุนแจชินที่รู้แล้วว่าคิมยุนชิกไม่ใช่ผู้ชาย ทนอาการสะอึกของตัวเองไม่ได้ เลยหนีไปนอนที่อื่น

ท่ามกลางเหล่าบัณฑิตที่ต้องใช้ชีวิตอย่างถ่อมตนและสมถะในซองกยุนกวัน มีชายอยู่สองคนที่โดดเด่นกว่าคนอื่นอยู่เสมอ คนหนึ่งมักแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา ชุดคลุมผ้าไหมปักลายที่เพียงเห็นผ่านตาก็รู้ว่าเบี้ยเลี้ยงของบัณฑิตทั้งซองกยุนกวันรวมกันก็ไม่อาจซื้อผ้าเหล่านี้มาตัดทิ้งตัดขว้างได้ ส่วนอีกคนทำตัวเหมือนคนร่อนเร่พเนจรไม่มีที่นอนเป็นหลักแหล่ง หากยืนคู่กันคงเห็นเป็นคู่ตรงข้ามราวกับหยินหยาง แต่บัณฑิตที่อยู่มานานส่วนใหญ่ต่างรู้ดีว่า บุรุษผู้มีใบหน้าและรูปร่างงดงามราวหลุดออกมาจากภาพวาดคู่นี้ สนิทสนมและรู้จักกันมานานมากแล้ว

สิบปี

‘กูยงฮา’ ลองไล่เรียงถึงช่วงเวลาที่ได้พบเจ้าม้าบ้าอย่าง ‘มุนแจชิน’ เป็นครั้งแรก ก็พบว่าเวลาล่วงมาเป็นทศวรรษแล้ว

นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ กูยงฮาคิดว่าตนเองรู้จักมุนแจชินดีที่สุด ดีกว่าครอบครัวของอีกฝ่าย และเผลอ ๆ จะรู้จักดีกว่าตัวมุนแจชินเองเสียด้วยซ้ำ

ถึงอย่างนั้น ตั้งแต่ ‘คิมยุนชิก’ เข้ามามีบทบาทในชีวิตของพวกเขา ก็มีหลายครั้งที่ยงฮารู้สึกว่า การคาดเดาของตัวเองผิดเพี้ยนไปเสียเหลือเกิน

‘ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะทนนอนกับสตรีได้นานแค่ไหน’

เขาเคยท้าทายแจชินไว้เช่นนั้น ตอนที่ล่วงรู้ความลับของคิมยุนชิก

แต่จนแล้วจนรอด คนที่มักจะสะอึกทุกครั้งเวลาอยู่กับผู้หญิงอย่างเจ้าม้าบ้านั่น ก็ยังไม่โผล่หัวมาเคาะประตูห้องเขาเช่นที่เขาคาดไว้

ก็ได้ ทนได้ก็ทนไป ยงฮาอยากจะรู้เหมือนกันว่าความหัวรั้นของมุนแจชินจะมีวันสิ้นสุดได้ไหม

บัณฑิตหนุ่มผล็อยหลับไปทั้งความรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านในใจที่ไม่มีสิ่งใดเป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้เสียที รู้สึกตัวอีกทีตอนที่จะพลิกตัวไปอีกทางแล้วพบว่า ฟูกนอนข้างกายไม่ได้ว่างเปล่า

“ข้าทำให้เจ้าตื่นหรือ”

เสียงนั้นดังอยู่ใกล้จนต้องลืมตาขึ้นมามอง

ในความมืดมิดที่สายตาพอจะคุ้นชิน เจ้าม้าบ้าในชุดคลุมสีดำยึดฟูกนอนส่วนหนึ่งของเขาไป และนอนตะแคงมองหน้าเขาอยู่

กูยงฮาหลุดยิ้มมุมปาก “ทนกลั้นสะอึกไม่ไหวแล้วหรือไร”

“ถ้าทุกคืนก็ไม่ไหว”

“ห้องข้าว่างเสมอ”

“ขอบคุณสำหรับน้ำใจ แต่บางคืนข้าคงไม่กลับมานอนที่นี่”

ม้าบ้าพูดอะไรเรื่อยเปื่อย ใช้สองแขนรองศีรษะเงยหน้ามองเพดานห้อง

ยงฮาเบะปาก เขารู้สึกได้ว่ามุนแจชินกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ข้างนอก แต่เลือกจะไม่บอกเขาเพราะน่าจะเป็นเรื่องเดือดร้อนใหญ่โต

“ระวังตัวเจ้าหน่อย”

มือข้างหนึ่งเลื่อนไปแตะเบา ๆ ที่สีข้างใต้เสื้อสีดำ เจ้านี่บาดเจ็บ เขารู้เพราะมือไปฟาดโดนแล้วปฏิกิริยาของเจ้าม้าบ้ามันดูเกินกว่าจะแค่เจ็บจากที่เขาตี น่าจะเป็นแผลใหญ่

มุนแจชินมองหน้าเขา มือเลื่อนมาแกะมือเขาออกแล้วประสานมือไว้

“อืม”

“มีอะไรก็บอกข้าได้ ยินดีฟัง”

“ไว้มีโอกาส”

“เจ้าก็แบบนี้ทุกที”

กูยงฮาขี้เกียจจะต่อปากต่อคำ เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอง ปล่อยมือข้างนั้นให้แจชินยึดไว้

“…แล้วข้าต้องมาอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรือไง ถ้าโดนจับได้เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก” แขกประจำห้องพักคืนนี้บ่นขึ้นมา

ยงฮาที่กำลังจะหลับตาเลยต้องลุกขึ้นมานั่งคุยกับอีกคน

“แล้วเจ้าจะทำยังไงไม่ทราบ”

“แต่จะปล่อยให้โนรนอยู่กับผู้หญิงคนนั้นลำพังก็น่ากลัว”

“อีซอนจุนไม่ได้รู้สักหน่อยว่าคิมยุนชิกเป็นผู้หญิง มีแค่พวกเรา” เขาแกะมือออกจากมือหยาบกร้านจากการจับอาวุธของแจชิน “ปล่อยมือข้าได้แล้ว”

มุนแจชินมองหน้าเขา

“มือเจ้านุ่มอย่างกับผู้หญิง เคยฝึกหัดอาวุธอะไรบ้างไหม”

“เจ้าก็รู้ว่าข้าถนัดใช้ปัญญามากกว่าจับอาวุธ จะคาดหวังอะไร” บัณฑิตหน้าสวยว่าพลางแกล้งขยับหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคมที่นอนมองเขาอยู่ มือข้างหนึ่งเท้าอยู่เหนือศีรษะของแจชิน อีกข้างไล้ใบหน้าที่มีหนวดเคราบาง ๆ นั่นเบา ๆ “ไม่ดีหรืออย่างไร เวลาข้าจับหน้าเจ้าก็ดูนุ่มนวลเหมือนมือของอิสตรีอยู่นะ เจ้าไม่สะอึกด้วยเวลาอยู่ใกล้ข้า”

ถ้าเป็นปกติ มุนแจชินคงรีบแกะมือเขาออกด้วยความรำคาญหรือหันหน้านี้ แต่นี่เป็นอีกครั้งที่ยอริม กูยงฮา ทายผิด

มุนแจชินเอียงหน้าซบมือซุกซนข้างนั้นของเขา มือใหญ่ข้างหนึ่งวางทาบทับลง ให้ทุกข้อนิ้วชิดสัมผัสกัน แม้มือของเจ้าม้าบ้าจะใหญ่กว่าเขาอยู่เล็กน้อยจนกุมมือเขาเสียแทบมิด ใบหน้าคมเอียงรับจนริมฝีปากสัมผัสกับฝ่ามือด้านในของเขา

“มือเจ้านุ่มนิ่มจริง ๆ นั่นแหละ”

“…”

กูยงฮาผู้โชกโชนในเรื่องอิสตรีจนได้ฉายาว่า ยอริม บัดนี้รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว มือข้างที่ถูกเกาะกุมร้อนผะผ่าวเพียงสัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากของผู้เป็นเพื่อนสนิท

“เจ้าใช้น้ำหอมด้วยหรือ” คำถามแว่วมาอีกครั้งพร้อมกลับปลายจมูกโด่งที่ฝังลงกลางฝ่ามือ “มิน่าพวกผู้หญิงถึงได้ชอบใจนัก”

กูยงฮาพูดไม่ออก

เขาขืนตัวจะถอยกลับไปที่เดิม แต่มุนแจชินที่วันนี้ดูไม่ปกติกลับคว้าเอวเขาไว้ด้วยมืออีกข้าง ยงฮาในตอนนี้จึงมีสภาพกึ่งจะนอนอยู่บนอกของเจ้าม้าบ้าอยู่แล้ว เสียแต่ว่าเขายังพยายามยกช่วงสีข้างหนีไว้ก่อนเพราะกลัวจะไปโดนแผลของอีกฝ่ายเข้า

“เป็นอะไร”

เจ้าม้าบ้าถามหน้าตาย กูยงฮาถลึงตาใส่

ถามมาได้ คนที่ควรถามคือข้างต่างหาก!

เขาคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป

“นอนได้แล้ว”

เขาตัดจบสถานการณ์ชวนกระอักกระอ่วนใจเพียงเท่านั้น

มุนแจชินเลิกคิ้ว แล้วปล่อยมือออกจากเขา

กูยงฮารีบกลิ้งตัวกลับไปกอดหมอนข้างที่อีกฟากของฟูกทันที เขานอนหันหลังให้มุนแจชินและคิดว่าวันนี้ทั้งคืนก็จะไม่หันกลับไปจนกว่าจะเช้า

โชคดีที่เจ้าม้าบ้านั่นไม่มาวุ่นวายอะไรกับเขาอีก

ไม่อย่างนั้น...

กูยงฮาข่มตาหลับ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น

ไม่อย่างนั้น เจ้าม้าบ้านั่นต้องได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานี้แน่ ๆ

ไอ้เจ้าม้าโง่เอ๊ย

FIN

210506

ช้าไป 10 ปีหรือเปล่าสำหรับฟิคคู่นี้ 555555 เพิ่งได้ดูค่า T_T จะเป็นบ้าแล้ว ยังดูไม่จบด้วย กำลังไล่เก็บ ฮือ ยอริมน่ารักมาก แพ้ทางตัวละครแบบนี้ *เป็นบ้า*

รออ่านคอมเมนต์สำหรับทุกคนที่แวะเวียนมาคับ