แชะ!
เสียงกดชัตเตอร์ทำให้เจ้าของผมสีเข้มที่กำลังกดโทรศัพท์เล่นอยู่เงยหน้ามอง ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่อีกคนยืนอยู่ตรงหน้าเขา ในมือถือกล้องฟิล์มตัวเก่งที่เจ้าตัวพกประจำ ด้านหลังกล้องนั้นมีรอยยิ้มล้อเลียนและประกายตาแบบที่คิมโดยองรู้สึกหมั่นไส้มาก ๆ อยู่
อยากด่า แต่เป็นรุ่นพี่
“ถ่ายอะไรอีกอะพี่”
แม้น้ำเสียงจะกึ่งตำหนิอยู่ในที แต่โดยองก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการยื่นมือไปดันกล้องอีกฝ่ายลง รอยยิ้มบนใบหน้าของจอห์นนี่ ซอแม้จะดูดี แต่ในเวลาแบบนี้บอกตรง ๆ ว่ากวนประสาท
“แบบดี ก็อยากถ่าย”
“ไม่ชอบถ่ายรูปไง บอกไปกี่รอบแล้ว”
“แต่ทุกรูปที่พี่ถ่าย นายก็เก็บไว้หมด”
เออ เถียงไม่ออก
โดยองเม้มปาก ทำทีเป็นไม่สนใจแล้วกลับไปกดมือถือต่อ เสียงเพลงจากลำโพงในร้านอาหารยามค่ำคืนเป็นเพลงบอสซาโนว่าแบบที่ไม่ค่อยเข้ากับบรรยากาศกึ่งบาร์นัก แต่ก็พอฟังฆ่าเวลารออาหารได้ ความไม่เข้ากันนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะกับการตกแต่งร้านและเพลงที่เปิด แต่รวมไปถึงการแต่งกายของเขาด้วย
ก็ไม่รู้ว่าจะพามากินร้านแบบไหน โดยองเลยใส่เสื้อสีดำเรียบ ๆ มาแบบไม่ได้คิดอะไร
ส่วนพี่มันก็แต่งตัวดีซะจนงงไปหมด เหมือนหลอกมาให้หน้าแตก
แชะ!
อีกแล้ว
“ไม่ต้องทำตาขวางใส่หรอกน่า พี่ไม่กลัว”
จอห์นนี่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น ยังคงรอยยิ้มบนหน้าเหมือนเดิม แต่กล้องวางไว้บนโต๊ะ
“เมื่อกี้ใช้มือถือถ่ายเหรอ”
เขาถามเมื่อเห็นสมาร์ตโฟนในมือพ่อหนุ่มอเมริกันที่ปกติไม่ค่อยหยิบมือถือมาเล่นเวลากินข้าว
คนเป็นพี่พยักหน้ารับ “แอปกล้องฟิล์ม ฟิลเตอร์สวยดี”
“...”
“เดี๋ยวส่งให้”
“ไม่ได้บอกว่าอยากได้รูปสักคำเถอะ”
ท่าทางไม่สนใจของโดยองเรียกรอยยิ้มจากคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามให้กว้างขึ้น จอห์นนี่ก้มหน้าก้มตาจัดการกับรูปในมือถือ ก่อนจะกดส่งในแอปแชตสีเหลืองสดใสให้คนที่นั่งด้วยกัน
เล่นแต่มือถืออยู่ได้
ถ้ายังก้มหน้าก้มตาเล่นอยู่ พี่จะถ่ายไปเรื่อย ๆ เลยนะ
รู้ว่าชอบรูปที่พี่ถ่าย แต่เงยหน้ามาคุยกันหน่อย
คิมโดยองวางมือถือ ใบหูแดงจัด นัยน์ตาสั่นไหวแม้พยายามจะสบตากับเขา
“อะไรล่ะ วางมือถือได้แล้ว เลิกถ่ายรูปผมด้วย”
จอห์นนี่ยิ้มกว้าง
“ไม่ถ่ายก็ได้”
“...”
“เดี๋ยวดูด้วยตาเอา”
FIN
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in