เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
EVERY SINGLE PIECE OF YOU MAKES ME FALLa week before valentine
[TEN/DOYOUNG] "Click"
  • Title: "Click"
    Rating: PG
    Fandom: NCT/WayV
    Categories: M/M
    Relationship: TEN/DOYOUNG
    Characters: TEN, DOYOUNG
    Note:

    • Alternate Universe
    • Click = แชะ (เสียงถ่ายรูป)
    • drabble แหละ คิดว่า

     


     

     

    แชะ!

    เสียงชัตเตอร์ที่ดังขึ้นเรียกความสนใจจากชายหนุ่มที่กำลังเคาะปากกากับหัวตัวเองให้เงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตากลมหางตาชี้ชึ้นเหมือนกระต่ายฉายแววหงุดหงิด ยิ่งรวมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าใครคือคนหลังเลนส์ เตนล์ก็อดลดกล้องมายิ้มแหยให้คนตรงหน้าไม่ได้

    “อะไร”

    “ถ่ายรูปไง”

    “ไม่ขออนุญาตก่อนหรือไง ใครเขาซี้ซั้วถ่ายคนอื่นไปทั่วแบบนี้”

    แคนดิดไง ดงยองไม่รู้จักหรือไง”

    คิมดงยองเบ้ปาก

    “ไม่อ่านหนังสือหรือไง”

    “ภาษาอังกฤษอะนะ อ่านทำไม”

    เตนล์วางกล้องลงบนโต๊ะ ลากเก้าอี้อีกตัวมาฝั่งเดียวกับคนที่อ่านหนังสืออยู่ก่อน ตรงหน้าคิมดงยองคือตำราเล่มหน้าหลายเล่มที่เปิดกางไว้ กับสมุดโน้ตที่เผยลายมือและการจดอย่างเป็นระบบระเบียบ ช่างตรงข้ามกับโน้ตของเตนล์แบบคนละโลก

    “ใครจะไปเก่งเหมือนเด็กอินเตอร์” ดงยองกลอกตา “ถ้าจะไม่อ่านก็อย่ามากวน คนเครียด”

    “เครียดอะไร” เขาชะโงกหน้าไปใกล้ ๆ “ไหน มาให้หมอดูหน่อย”

    “รีบเหรอ อยากเป็นหมออะไรขนาดนั้น”

    เขายักไหล่ ยื่นมือไปจับไหล่ดงยองให้หันองศามาทางตนเอง ก่อนจะเลื่อนมือไปที่ขมับทั้งสองข้างของคนตรงหน้า แล้วค่อย ๆ กดน้ำหนักที่ปลายนิ้วอย่างระมัดระวัง

    “เป็นไง”

    เขาสบตากับดงยองที่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

    “เป็นไงอะไร”

    “บริการนวดหัวถึงที่”

    “...ก็ดี”

    “พักห้านาทีแล้วค่อยอ่านต่อ” เขาพูดเสียงเบา “คิ้วผูกเป็นปมหมดแล้ว เดี๋ยวแกะไม่ออก”

    ดงยองพรูลมหายใจเหมือนจะต่อว่าที่เขาเพ้อเจ้อใช้คำเปรียบเทียบแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้แกะมือออก

    ผ่านไปหลายวินาที เตนล์เอามือออก แล้วถามอีกฝ่ายอีกรอบ

    “ดีขึ้นไหม”

    “...อือ”

    “หิวหรือเปล่า”

    “เตนล์นี่ก็กวนจังเลย ขออยู่คนเดียวบ้างไม่ได้หรือไง”

    เขาหัวเราะ

    “ก็ดงยองเป็นแบบนี้ไง เลยอยากอยู่ด้วยบ่อย ๆ”

    คนฟังทำหน้าไม่เข้าใจ ซึ่งเขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ เตนล์เอื้อมมือไปหยิบกล้องอีกรอบ ก่อนจะหันมาหาคนที่มองตามเขาด้วยแววตาสนใจ ทั้งที่เมื่อครู่พูดจาเหมือนเขาก่อกวนตัวเองไม่หยุด

    ปากไม่เคยตรงกับใจเลยน้า คิมดงยองเนี่ย

    “ขอถ่ายรูปหน่อยสิ”

    “...อะไร ทีเมื่อกี้ไม่เห็นขอ”

    “ก็พอถ่ายไปแล้วดงยองบ่น งั้นรอบนี้ขอก่อน”

    “เหอะ”

    “ได้ไหม”

    ดงยองหลบสายตาเขากลับไปที่หนังสือ

    “อย่าเสียงดังแล้วกัน”

    คนฟังยิ้มกว้าง ยกกล้องขึ้นอีกครั้ง

    “จะถ่ายเงียบ ๆ เลยล่ะ”

    แชะ!

     

    FIN

     


     

    200115

    • เขียนเพราะวันนี้เขียนงานไม่ออก แล้วรู้สึกเหมือนไม่ประสบความสำเร็จในเป้าหมายรายวัน 5555 อยากเขียนอะไรสั้น ๆ เลยกลายมาเป็นสิ่งนี้
    • จอห์นนี่กับเตนล์จะถือกล้องในอีกร้อยล้านพันล้านเรื่องที่ฉันเขียน
    • ก่อนหน้านี้มีพี่คนหนึ่งบอกว่าเราขยัน อัปฟิกบ่อยมาก นี่ก็ว่าไม่บ่อยขนาดนั้นนะ... ಠ__ಠ
    • คอมเมนต์กันได้ที่นี่หรือ #wrficnct เหมือนเดิม อ่านตลอดคับ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in