ใช่ค่ะ หนูเอง เรารวมหน้ายาวคนละวิธีกับที่ลุงแบล็คสอน แต่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นวิธีที่ผิดแล้วทำให้เกิดปัญหาแบบนี้ อา.. ทำผิดซะแล้ว ต้องโดนดุแน่ ๆ 

“หนูเองค่ะ” เราสารภาพ

“หนูเป็นคนบอกให้ปิ๊กใช้วิธีนี้เองค่ะ” เพื่อนเราออกตัว

จริงตามนั้น วิธีที่ถูกต้องเวลารวมหน้ายาวคือ เราต้องสร้างไฟล์ใหม่ในโปรแกรม Photoshop ให้มีขนาดตามที่กำหนด จากนั้นค่อยลากไฟล์การ์ตูนหน้าสั้นที่ทำเสร็จมาใส่แล้วย่อให้ขนาดพอดีกับไฟล์หน้ายาว วิธีนี้จะทำให้โฟลเดอร์และเลเยอร์ต่าง ๆ ที่ใช้ทำงานสามารถแก้ไขในภายหลังได้ เพราะเวลาวาดการ์ตูนแต่ละหน้าลุงแบล็คจะแบ่งโฟลเดอร์ไว้อย่างละเอียด เช่น ตัดเส้น สี พื้นหลัง บอลลูน text 

แต่วิธีที่เราใช้เรียกได้ว่าเป็นวิธีที่มักง่ายและขี้เกียจ ความจริงคือเราเพิ่งเคยรวมหน้ายาวเป็นครั้งแรกและทำงานไม่เสร็จสักทีเลยหันไปปรึกษาคู่หู และเพื่อนก็แนะนำวิธี Place มา ซึ่งวิธีนี้ง่ายจริง เพียงไปที่ File > Place เลือกไฟล์ที่จะวางแล้วกดตกลง ไฟล์นั้นก็จะมาอยู่ในหน้ายาวโดยมีขนาดพอดีเป๊ะ ทำให้เราไม่ต้องย่อให้เสียเวลา แต่.. โฟลเดอร์ที่แบ่งไว้ทั้งหมดจะถูกรวมเป็นภาพเดียว

ที่เราตกลงใช้วิธีนี้ไปเพราะพอดับเบิ้ลคลิกที่เลเยอร์แล้วจะเชื่อมไปถึงไฟล์หน้าสั้นได้ และในไฟล์นั้นโฟลเดอร์ต่าง ๆ ก็ยังอยู่ครบ ไม่ได้หายไปไหนนี่หว่า แต่มันไม่ใช่น่ะสิ

เราเข้าใจว่าวิธีนี้คงเหมือนเวลาเรียนทำเว็บสมัยมัธยมที่ต้องเซฟไฟล์ที่จะเชื่อมกันไว้ในที่เดียวกัน   
ถ้าไม่มีไฟล์ต้นทาง ไฟล์ปลายทางก็แสดงผลไม่ได้ คงเป็นไปในทำนองนั้น

“แล้วอย่างงี้เราทำอะไรได้บ้าง” ลุงแบล็คหันไปถามพี่ผู้ชาย

ลุงแบล็คสีหน้าเครียด ถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเซฟไฟล์ใหม่ให้เราไปแก้ น้ำเสียงของพี่นิ่งจนน่ากลัว

เรารับแฟลชไดรฟ์มาอย่างกลัว ๆ แล้วพูดสิ่งที่สมควรพูดที่สุดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น

เรานึกว่าจะโดนตำหนิมากกว่านี้ เพราะช่วงนี้ลุงแบล็คไม่ค่อยสบายต้องลาไปหาหมอทำให้ทำงานได้น้อยลง ยิ่งมา ‘เสียตอนการ์ตูน’ ยิ่งทำให้เครียดขึ้นไปอีก แต่มาคิดดู ถึงพี่จะดุเราก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น เพราะเราก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้ในตอนนี้คือยอมรับไปตามตรงว่าเราทำผิด ขอโทษ เรียนรู้จากความผิดพลาดครั้งนี้ และทำครั้งต่อไปให้ดีขึ้น

พอเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าจริง ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองกลัวน้อยลง บางทีอาจเป็นเพราะผ่านการแก้งาน (จากวิชาเรียนในมหาวิทยาลัย) มาเยอะจนมีภูมิคุ้มกันแล้วกระมัง แต่เราก็พอจะมีคติในใจอยู่ว่า "เราจะพัฒนาตัวเองได้ก็ต่อเมื่อเรายอมรับความผิดพลาดของตัวเองได้" เราอยากเก่งขึ้น เพราะฉะนั้นจึงต้องยอมรับในจุดนี้ให้ได้ พอเราเก่งขึ้นแล้วความผิดพลาดคงไม่ใช่ความผิดพลาดอีกต่อไป 

นั่นสินะ..

เขาเรียกว่า "ประสบการณ์" ละมั้ง