เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
บทกวีไม่มีแพนด้า4Orraphansilp
ไม่เคยหายใจเองได้เลยตั้งแต่เธอจากไป
  • อาจไม่มีความรักจากเขา

    แล้วจำเป็นที่เราต้องเศร้าไหม?

    อยู่มายี่สิบปีมีวันใด

    หายใจเองไม่ได้...ก็ไม่มี

     

    อาจไม่มีความห่วงใยส่งผ่านสาย

    อาจไม่มีคนข้างกายในทุกที่

    อาจไม่มีคนจูงมือซื้อโรตี

    ค่ำคืนนี้นอนคนเดียวเดี๋ยวก็เช้า

     

    อาจไม่มีคนดูหนังนั่งใกล้ชิด

    อาจบางทีขาดคู่คิดยึดติดเหงา

    อาจบางครั้งนั่งปรับทุกข์ซุกไหล่เงา

    พูดคุยเรื่องเก่าเก่าเล่าให้ฟัง

     

    เงาเอ๋ย...เขาเคยอยู่ตรงนี้

    มอบความปราถนาดีให้ฉันได้มีหวัง

    มอบถ้อยคำอ่อนโยนถ่ายโอนพลัง

    เขาเป็นดั่งแสงเรืองรองของอาทิตย์

     

    เงาเอ๋ย...เขาเคยยิ้มให้ฉัน

    เคยบอกกล่าวความฝันอันวิจิตร

    ฝันสดสวยมีฉันช่วยเนรมิต

    แต่บัดนี้ไม่มีสิทธิ์แม้ติดตาม

     

    เงาเอ๋ย...เขาจากไปแล้ว

    ลมพัดแผ่วสุมนมาลย์มิหวานหวาม

    เงยหน้ามองท้องนภาสีฟ้าคราม

    หยาดน้ำตาก็เกินห้ามอีกต่อไป

     

    ไม่มีความรักจากดวงอาทิตย์

    จึงมิอาจห้ามความคิดถึงเขาได้

    สุริยการส่องแสง ณ แห่งใด

    รู้หรือไม่ใจฉันมืดเย็นชืดนัก

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in