ภายในห้องคอนโดที่ตกแต่งอย่างเรียบหรู โคมไฟ โต๊ะไม้และโซฟาต่างเป็นของนำเข้าทั้งนั้น ร่างสูงที่เป็นเจ้าของห้องนั่งอ่านหนังสือปรัชญาอยู่ มือเรียวขยับแว่นเป็นครั้งครายามมันตกลงมา ปลายเท้ากะริกเป็นระยะๆ ละสายตาออกจากหนังสือเล่มหนามองสลับกับนาฬิกาลูกตุ้มอันใหญ่ในห้อง นี่จะสามทุ่มแล้วทำไมยังไม่กลับมา

RING

เสียงออดของห้องดังขึ้นพร้อมเสียงเปิดประตู ร่างสูงปรายตามองร่างบางที่เดินเข้าห้องมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ คงจะเมามาอีกตามเคยแต่ก็ไม่หนักเท่าทุกคืน ดูกรึ่มๆมาด้วยซ้ำ

ขายาวเปลี่ยนรองเท้าเป็นสลิปเปอร์และลากเท้าเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง

            “ทำไมกลับช้า” คนที่อยู่บนโซฟาพับหนังสือลงแล้วถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ ร่างของคนที่เพิ่งเข้าห้องมาหันมามองด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

            “ก็บอกแล้วว่าเลี้ยงส่งเพื่อน”

            “แต่คุยกันไม่เกิน3ทุ่ม”

            “นี่ก็3ทุ่ม5นาที” คนมาใหม่มีสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ มือเนียนเสยผมสีดำขลับของตัวเองขึ้น

            “ผิดสัญญากับฉันต้องโดนลงโทษหมิงฮ่าว”

            “อะไรของนาย!” หมิงฮ่าวมีสีหน้าที่ตกใจ ขายาวเริ่มก้าวออกไปอีกครั้งด้วยความเร็ว

            “กลับมานี่” เสียงทุ้มต่ำดังออกมาจากอีกคน หมิงฮ่าวถึงกับหยุดนิ่ง ข่มตาแน่น นึกถึงชะตากรรมของตัวเองในคืนนี้

            “สวี หมิงฮ่าว ฉันบอกให้มานี่” ความอดทนของอีกคนมีไม่มากนัก แม้แว่นที่ใส่อยู่จะทำให้ดูใจดีและอารีเพียงใด แต่หากจริงๆแล้วเนื้อในไม่ได้เป็นแบบนั้น

            จุน คือปีศาจภายใต้แว่นหนาๆนั่น

            แว่นทรงกลมที่ใครๆก็มองว่าเขาเนิร์ด เขาติ๋ม แต่ตัวตนของเขามันไม่ใช่แบบนั้น

            หมิงฮ่าวพ่นลมออกมาอย่างไม่พอใจแต่ก็ยอมเดินกลับมาหาจุนที่โซฟา

            “นั่งนี่” มือเรียวตบที่ตักของตัวเอง หมิงฮ่าวสบถออกมาแต่ก็ยอมนั่งแต่โดยดี เรียวขายาวคร่อมอยู่กับตักกว้างพร้อมกับมือที่โอบรอบคอโดยอัตโนมัติ

            “ทำไมต้องดื้อด้วย”

            “ก็ไม่ได้ดื้อ นายมันไม่มีเหตุผล สามทุ่มใครเขาเลิกปาร์ตี้กัน เป็นบ้า”

            “หมิงฮ่าว ฉันจูบนะ” คำด่าหนึ่งคำแลกกับจูบหนึ่งจูบ นั่นคือสัญญาของพวกเขา

            “…”

            “ไม่อยากให้กลับดึกมันอันตราย”

            “ต่อยคนฉันก็ทำมาแล้ว เข้าโรงพักก็เคยมาแล้ว มีอะไรให้กลัว” หมิงฮ่าวมีรูปลักษณ์ที่ขัดกับนิสัยนิดหน่อย ไม่สิ มันไม่นิดเลย เจ้าตัวเป็นคนร่างบางและสูงโปร่ง ใบหน้าที่หวานเยิ้มละม้ายคล้ายหญิง ผิวที่ขาวเนียนราวกับน้ำนมแต่หากนิสัยของเจ้าตัวนั้นเรียกว่าเข้าขั้นอันธพาล เป็นหัวหน้าแก้งค์ที่ไม่เคยแพ้ใคร มีเรื่องชกต่อยเป็นปกติ ทำเอาคนรอบข้างนั้นกลัวเจ้าตัวกันหมด

            “อย่าอวดดี” จุนมองด้วยสายตาดุดันจนหมิงฮ่าวไม่กล้าสบตากลับ

            ความลับของหมิงฮ่าวที่ชาวแก้งค์ของตัวเองไม่รู้

            ก็คือเขากลัวจุน

            กลัวไอเด็กแว่นที่เนิร์ดจ๋าคนนี้ กลัวไอเด็กแว่นที่คนในแก้งค์ชอบแซวตอนเดินอ่านหนังสือ กลัวไอเด็กแว่นที่สอบได้ที่1ทุกปี เขากลัว

            “ถอดเสื้อ”

            “!!”

            “ไม่ได้ลงโทษที่มาสาย5นาทีแต่จะลงโทษที่หลอกฉัน”

            “หลอกอะไร! ก็บอกไปแล้วไงว่าเลี้ยงส่งเพื่อน”

            “แต่ไม่ได้เลี้ยงที่บ้านเพื่อนใช่มั้ย ทำไมมินกยูเช็คอินอยู่ผับ” มินกยูคือหนึ่งในชาวแก้งค์ของหมิงฮ่าว หมิงฮ่าวถึงกับเหงื่อตกที่จุนรู้ความจริง เขาไม่รู้ว่าจะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน ขอร้องเหอะ สายตาจับผิดของจุนเป็นอะไรที่เขากลัวมากๆ

            “มินกยูไม่ได้ไป-”

            “อย่าโกหกว่ามินกยูไม่ไป ก็คนที่เลี้ยงส่งก็มันไม่ใช่หรอ” หมิงฮ่าวถึงกับกลืนคำพูดลงคอ เขาหมดสิ้นแล้ว คืนนี้เขาไม่รอดจากจุนแน่ๆ

            “จะถอดเองหรือจะให้ฉันถอด” หมิงฮ่าวรีบปลดกระดุมเสื้ออกอย่างไว ถ้าให้จุนถอดมีหวังเสื้อตัวนี้ใส่อีกไม่ได้แน่ๆ

            “วันนี้ไม่มีสิทธิขอร้องฉัน”

            “ทำตามที่ฉันบอกซะ”

            “อื้อ จุน” หมิงฮ่าวร้องครางขึ้นยามที่กดสะโพกตัวเองลงบนตักกว้างนั่น เขาพยายามอ้อนวอนจุนหลายครั้งแล้วแต่จุนไม่แม้แต่จะฟังเขาด้วยซ้ำ

            มือเนียนทั้งสองข้างกดไหล่ของจุนแน่น ใช้เป็นที่ค้ำยันยามที่ตัวเองกดตัวลงมาทับแก่นกายที่ชูชันอยู่ หมิงฮ่าวเป็นคนควบคุมจังหวะเองโดยที่จุนไม่ได้ช่วยอะไรด้วยซ้ำ เขาแอบกร่นด่าจุนในใจ ชอบบังคับอะไรที่ตัวเองได้เปรียบอยู่เรื่อย เป็นข้อบังคับที่เขาไม่สามารถจะปฏิเสธได้

            “ฮือ จุน พอแล้วได้มั้ย เมื่อย อื้อ-” อ้อนวอนอีกครั้งแต่ก็ได้จูบที่เร่าร้อนตอบกลับมา คล้ายกับว่าจุนไม่อยากให้เขาเอ่ยอะไรออกมาอีก

            มือเรียวจับบั้นท้ายเขาแน่นแล้วบังคับให้เขาขยับขึ้นลงเร็วขึ้น หมิงฮ่าวครางฮือในลำคอพร้อมกับจิกที่ไหล่กว้างเพื่อระบายความเสียวซ่าน

            กรอบแว่นหนาบนใบหน้าหล่อไม่เป็นอุปสรรคต่อการจูบและการมีเซ็กซ์ใดๆ จุนยังคงป้อนจูบให้เขาอย่างชำนาญและบังคับร่างกายเขาอย่างเอาแต่ใจ

            “จ จุน โทรศัพท์” เสียงริงโทนคุ้นหูดังขึ้น จุนคว้ามันมาแนบหู หมิงฮ่าวถอนหายใจโล่งเมื่อตัวเองจะได้หยุดพักบ้าง

            “อ อ๊า-” หมิงฮ่าวรีบปิดตาตัวเองเมื่อจู่ๆแก่นกายก็กระแทกเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว เขามองจุนด้วยสายตาคาดโทษแต่ผิดกันจุนกลับแสยะยิ้มให้เขา

            จุนคือปีศาจในคราบเด็กเนิร์ดชัดๆ

            เขายังยืนยันคำเดิม คำเดิมตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก

            มีอย่างที่ไหนเจอกันครั้งแรกก็มาพูดจาเสียมารยาทใส่เขาแล้ว

            ‘มือก็แค่เนี้ยะ จะไปต่อยกับเด็กรึไง’ นั่นแหละ ไอบ้าจุน

            จุนขยับสะโพก สวนแก่นกายเข้าไปในตัวของหมิงฮ่าวด้วยจังหวะเนิบนาบแต่หนักหน่วง

            “อ๋อ โครงงานฟิสิกส์หรอ อืมได้...”

            “จ จุน- อ อื้อ-” หมิงฮ่าวพยายามงับปากเก็บเสียงตัวเองแต่มืออีกข้างนึงของจุนดึงมันออกแล้วประกบปากเขาแทนมั้งที่โทรศัพท์ก็แนบหูอยู่แบบนั้น

            ดูก็รู้ว่าจุนจงใจแกล้งเขาขนาดไหน

            “อืม แต่กลุ่มฉันครบแล้ว อ๋อ หมิงฮ่าวน่ะ”

            “อ๊า-” จุนแกล้งกระแทกเข้าจุดกระสันที่ตัวเองรู้ดี หมิงฮ่าวร้องครางออกมาสุดเสียง มือเนียนทั้งสองรีบตะครุบปากตัวเองอย่างไว

            “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ฉันดูหนังอยู่น่ะ อืม หมิงฮ่าวอันธพาลคนนั้นแหละ” เขาไม่รู้ว่าจุนพูดเรื่องอะไรหรือคุยกับใคร เขารู้แต่ว่าตอนนี้เขาหงุดหงิดกับอีกคนแค่ไหน

            “อืมขอโทษนะ อ๊ะ-” หมิงฮ่าวงับที่ใบหูของจุนอย่างไม่เบานัก มันทั้งเจ็บแล้วเสียวสำหรับจุนมันเลยทำให้เขาร้องออกมา

            สมน้ำหน้า ไอบ้าจุน

            “อ๋อ เมื่อกี้ตกใจหนังเฉยๆ อืมแค่นี้นะ” จุนกดวางสายแล้วเขวี้ยงโทรศัพท์ออกไปให้พ้นทาง

            “จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย”

            “ก็นายทำก่อน”

            “เถียง จะเอาอีกจูบมั้ย”

            “ไม่เอา!”

            “หึ บอกมินกยูดีมั้ยว่าหัวหน้าของมันที่แท้ก็ลูกแมว”

            “!!”

            “หึ ลองพูดออกมาสิคืนนี้ไม่ต้องนอน”

            หมิงฮ่าวกลืนคำพูดลงคอไปซะหมด ใบหน้าหวานหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดผิดกับจุนที่ยิ้มกริ่ม ร่างสูงอุ้มร่างบางไปยังห้องนอนโดยที่กายทั้งสองยังเชื่อมกันอยู่

            หมิงฮ่าวได้แต่กร่นด่าในใจ คนใหญ่คนโตในแก้งค์อย่างเขาต้องมายอมไอเด็กเนิร์ดบ้านี่

            จะด่าก็ด่าไม่ได้

            เกลียดนายชะมัด

            ไอบ้าจุน