Title : May – December

Onghoon

Note : May-December คือคำที่ใช้เรียกความสัมพันธ์ของคนที่มีอายุห่างกันค่ะ :)

May– December

20Oct 2017  

หน้าหนาวใกล้เข้ามาทุกทีผู้คนบนถนนเริ่มมีเสื้อโค้ชตัวยาวคลุมกาย คู่รักมากมายเดินจับมือกันผ่านไปดวงตาคมเพียงแค่เหลือบมองอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก

หน้าแดงใจสั่น ไม่เป็นตัวของตัวเอง - อาการแบบนั้นน่ะ องซองอูไม่รู้จักหรอก

หมายถึงถ้าเป็นเมื่อหลายปีที่แล้วล่ะก็นะ

May– December

ใจสั่น

องซองอูได้พบกับอาการแบบนี้เป็นครั้งแรกก็น่าจะฤดูหนาวเมื่อแปดปีที่แล้ว

'ซองอู มาหาแม่หน่อยสิ' เด็กหนุ่มในวัย19ปีขานรับในลำคอก่อนจะวางมือจากแบบงานที่อาจารย์สั่งมาตั้งแต่ต้นเทอม

ขายาวใต้กางเกงวอร์มตัวหนาก้าวลงตามบันไดบ้านที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะการลงเท้าเสียงพูดคุยจากห้องนั่งเล่นชวนให้แปลกใจเล็กน้อยแต่ก็คงเป็นคนรู้จักของแม่เขาอีกเช่นเคยนั่นล่ะมั้ง?

'อ้าวมาแล้วเหรอ มานั่งนี่สิ' แม่เอ่ยเรียกทันทีที่เขาก้าวเข้าไปอยู่ในกรอบสายตายกยิ้มอย่างมีมารยาทเมื่อสายตาของหญิงที่เดาไปเองว่าน่าจะอายุสามสิบต้นๆจับจ้องมาที่เขา

แต่ทันทีที่นั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามเขากลับเห็นอะไรมากกว่านั้น

เด็กตัวเล็กแต่แก้มกลมนั่งเกาะแขนผู้หญิงคนนั้นแน่นในขณะที่มืออีกข้างก็จับเจ้าตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวอ้วนไว้ไม่ปล่อย

ณตอนนั้น องซองอูเข้าใจคำว่าใจสั่นอย่างสุดซึ้ง

May– December

ตากลมสวยแก้มแดงปลั่ง ริมฝีปากสีชมพูดูนุ่มนิ่ม เครื่องหน้าน่ารักซะจนเขานึกไม่ถึงว่านี่คือเด็กผู้ชาย

อืมเด็กผู้ชาย

'นี่น้องจีฮุนจ้ะ พัคจีฮุน คุณนายพัคเพิ่งย้ายเข้ามาที่บ้านข้างเราขอบคุณสำหรับเค้กนะคะ' ประโยคสุดท้ายแม่หันกลับไปพูดกับคุณนายพัค – ที่เขาเพิ่งได้พิจารณาอย่างเต็มตาว่าใบหน้าของพัคจีฮุนคนนั้นเหมือนกับแม่ของเขาราวกับก็อปวาง

'นี่องซองอูค่ะ ลูกชายคนโตของดิฉันเองส่วนคนเล็กออกไปเล่นตั้งแต่เช้ายังไม่กลับมาเลย วัยน่าจะไล่ๆกับจีฮุนเลยนะคะคงจะเข้ากันได้ดี' แม่เขาพูดไปยิ้มไปซ้ำยังกวักมือเรียกให้คนอายุน้อยที่สุดหนึ่งเดียวในนี้เข้าไปหา

'ไออิกู ทำไมน่ารักขนาดนี้ล่ะคะเนี่ย ฉันนึกว่าเด็กผู้หญิงเสียอีก' องซองอูคิดว่านั่นคงเป็นประโยคที่เขาเห็นด้วยกับแม่มากที่สุดในชีวิตแล้ว

เขามองพัคจีฮุนที่ถูกแม่เขารวบขึ้นมานั่งบนตักเด็กน้อยยังดูมีท่าทางกังวลเมื่อต้องอยู่ในอ้อมกอดคนแปลกหน้าดวงตากลมใสนั่นหันกลับไปมองผู้เป็นแม่ที่อมยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้เด็กน้อยรับรู้ว่าจะไม่ทีอันตรายใดๆมือเล็กๆนั่นถึงยอมแตะลงบนไหล่ของแม่เขา

'จีฮุนนา น่ารักจังเลย หนูอายุเท่าไหร่แล้วครับ? บอกคุณป้าได้ไหมเอ่ย?'

'ส..สิบขวบครับ' เด็กน้อยยังมีท่าทีกังวลอยู่ในสายตาแต่เพียงแค่ประโยคถัดมาดวงตากลมนั่นก็กลายเป็นประกายใสแจ๋ว

'ให้พี่ซองอูพาไปกินขนมมั้ยครับ? คุณป้ามีขนมเยอะเลยหนูอยากกินมั้ยคะ?' ศีรษะกลมขยับขึ้นลงเร็วๆเมื่อได้ยินคำว่าขนมเส้นผมสีน้ำตาลกระเด้งขึ้นลงตามการขยับดูน่าเอ็นดูเสียจนเขาหลุดยิ้มออกมา

'มาสิ เดี๋ยวพี่พาไปกินขนม' องซองอูไม่รู้หรอกว่าเขายิ้มกว้างแค่ไหนเมื่อมือเล็กๆนั่นเอื้อมมาวางลงบนมือของเขา – แต่เขาคิดว่ารอยยิ้มนั่นมันคงจะกว้างได้ไม่เท่าตอนนี้หรอก

May– December

ในเย็นวันนั้นเจ้าแพ – หมายถึงแพจินยองน้องชายแท้ๆของเขากลับบ้านมาพร้อมกับร่องรอยของหิมะบนศีรษะทำเอาโดนแม่ดุเสียยกใหญ่ แต่เจ้าแพก็คือเจ้าแพนั่นแหละพรุ่งนี้ก็คงจะกลับมาพร้อมกับหิมะบนหัวอีกเหมือนเดิม

ตามปกติเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งไม่ใช่เวลากินข้าวเย็นขององซองอูหรอก – ข้าวเย็นของเขามันเวลาสี่ทุ่มนู่นต่างหาก

แต่เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษ

เขาถูกแม่เรียกตัวลงมาตั้งแต่สี่โมงเย็นเพื่อให้ไปมาร์ทให้เธอหน่อยในขณะที่กำลังจับเจ้าแพอาบน้ำ เขากลับบ้านมาพร้อมของพะรุงพะรังวางทุกอย่างไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นก่อนดวงตากลมของใครบางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาจะทำให้เขาใจสั่นอีกครั้งอีกครั้ง และ – อีกครั้ง

มื้อเย็นวันนั้นเป็นมื้อที่แสนพิเศษแม่ของเขาอาสาเลี้ยงดินเนอร์บ้านพัคที่ตอนนี้อยู่กันสองคนแม่ลูกเพื่อเป็นการต้อนรับบนโต๊ะวันนี้จึงเต็มไปด้วยอาหารหลากหลาย เสียงพูดคุยในบ้านดังกว่าทุกวัน – และเขาก็ไม่ต้องทานอาหารชืดๆในเวลาสี่ทุ่มเพียงคนเดียว

ดวงตาคมหยิบหยีลงเมื่อยิงมุกตลกลงกลางวงอาหารค่ำคุณนายพัคดูจะชอบใจ – พัคจีฮุนก็เช่นกัน เด็กคนนั้นหัวเราะจนดวงตากลมขยับเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวริมฝีปากสีชมพูก็ยังเจื้อยแจ้วกับเจ้าแพไม่หยุด

ดวงตากลมเป็นประกายแก้มแดงปลั่ง ริมฝีปากสีชมพูดูนุ่มนิ่ม – และหัวใจขององซองอู…

ก็ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป

May– December

องซองอูในตอนนี้ – ในวัยยี่สิบเจ็ดปี เดินทอดน่องไปตามทางเท้าหิมะเริ่มโปรยปรายลงมาทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลาของมัน แต่ก็เอาเถอะโลกเรามันก็แปรปรวนแบบนี้

เขายกนาฬิกาขึ้นมองเมื่อเห็นป้ายร้านกาแฟชื่อดังอยู่ไม่ไกลนัก

6.46pm

ก็ไม่ได้แย่นัก (ถึงเขาจะมาสายไปเกือบยี่สิบนาทีก็เถอะ) หวังว่าเขาคงจะไม่โดนเกรี้ยวกราดใส่ – หวังว่านะ

กรุ๊งกริ๊ง

กระดิ่งหน้าร้านกาแฟชื่อดังส่งเสียงเมื่อเขาผลักประตูเข้าไปร้านแน่นขนัดไปด้วยผู้คน แต่ก็ยังพอมีที่ว่างเหลืออยู่บ้าง

และนั่น – ที่นั่งริมหน้าต่างข้างเด็กผู้ชายในโค้ชสีส้มอิฐตัวนั้นยังว่างอยู่

"เอาคาปูชิโน่เย็นแก้วนึงครับ"เขาบอกออเดอร์ก่อนจะขยับออกจากแถวเมื่อพนักงานยื่นใบเสร็จมาให้ขายาวก้าวตรงไปที่บาร์ริมหน้าต่างที่เขาหมายตาเอาไว้

"ขอนั่งด้วยคนนะครับ" คนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วไม่ได้ตอบซ้ำยังหยิบแก้วลาเต้ร้อนขึ้นมาจิบ ฟองน้ำสีขาวเลอะทั่วขอบปากนิ่ม – องซองอูลอบยิ้ม

ชายหนุ่มเคาะนิ้วลงบนบาร์ไม้เป็นจังหวะตามเพลงในร้านซึ่งเป็นหนึ่งในเพลงโปรดของเขายกแขนขึ้นเท้าคาง พลางทอดมองผู้คนที่เดินขวักไขว่อยู่ข้างนอกลอบยิ้มอีกครั้งเมื่อคนข้างๆเริ่มขยับตัว – และแก้มกลมก็ค่อยๆพองออก

"พี่มาสาย/ขอโทษครับ" ริมฝีปากสีแดงสดนั่นเอ่ยออกมาพร้อมๆกับเขาตามด้วยแรงทุบที่กลางหลังดังอั่ก – จุกไปยันลิ้นปี่

"พี่แม่ง-"

"พูดไม่เพราะ" เขาเอ่ยขัดคนที่ตั้งท่าจะโวยวายริมฝีปากนุ่มนิ่มนั่นเบ้ออก ดวงตากลมก็ค้อนเขาวงใหญ่แขนเล็กใต้เสื้อโค้ชสีส้มอิฐขยับกลับไปอยู่ในท่ากอดอก

"พี่มาสาย"

"ขอโทษครับ"

"พี่นัดผมไว้-"

"พี่ซองอูขอโทษครับน้องจีฮุน" ดวงตาเป็นประกาย แก้มแดงปลั่งริมฝีปากนุ่มนิ่ม และพัคจีฮุนในวัยสิบแปดปี

ชักจะทำให้องซองอูรู้สึกอยากคลั่งตายขึ้นทุกวัน

May– December

10.38pm

ความจริงเวลาเขาควรจะซุกอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่พร้อมกับรอบอลรอบดึก – แต่ก็ไม่รู้ทำไมองซองอูถึงยังเดินตามเด็กผู้ชายในโค้ชสีส้มอิฐต้อยๆ

ขาสั้นภายใต้กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มก้าวไปทางนั้นทีทางนั้นทีแล้วแต่ของที่เจ้าตัวจะสนใจ – แต่พัคจีฮุนน่ะไม่สนใจอะไรนอกจากของกินทั้งนั้นแหละ

"พี่ถืออันนี้ให้ผมหน่อย"เจ้าตัวเล็กหันกลับมาหาเขาเมื่อเจ้าตัวไม่มีมือว่างพอจะถือของกินชิ้นใหม่ถ้วยโอเด้งที่เหลือแต่ไม้ถูกส่งมาให้เขาก่อนพัคจีฮุนจะกลับไปสนใจกลับไอศกรีมหลากสีที่เรียงรายอยู่ในตู้

"เอาอันนี้กับ...อันนี้ครับ" เขาไม่ได้ใส่ใจกับของกินที่อีกฝ่ายเลือกมานักและหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็คอีเมล์จากลูกค้ารอฆ่าเวลานิ้วโป้งที่เตรียมจะแตะลงบนแอพพลิเคชั่นอีเมล์ที่ขึ้นแจ้งเตือนรอเขาอยู่เป็นสิบชะงักดวงตาคมเหลือบมองเด็กน้อยของเขาที่ยังคงให้ความสนใจกับไอศกรีมในตู้

เขาอมยิ้มกับตัวเองอีกครั้งเลื่อนนิ้วไปมุมล่างของโทรศัพท์ ยกมันขึ้นมาในระยะที่พอเหมาะ ก่อนจะ..

"จีฮุน!"

"?"

แชะ!

เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงหัวเราะของเขาเมื่อเด็กชายในโค้ทสีส้มอิฐเดินเข้ามาตีแขนเขาเสียยกใหญ่องซองอูใช้ความสูงที่มีมากกว่ายกโทรศัพท์หนีมือเล็กที่พยายามจะคว้ามันไปจากเขา

"พี่ซองอู!"

"ว่าไงครับ?" เขาทำหน้ากวนประสาทในขณะที่เด็กน้อยของเขากำลังทำหน้าบึ้งตึง และนั่น – แก้มกลมๆนั่นพองออกอีกแล้ว

"ลบเลย!"

"ไม่"

"พี่-"

"น่ารัก"

"..."

"พัคจีฮุนน่ารัก" เขาเอ่ยในขณะที่จดจ้องลงบนดวงหน้าหวาน

ไล่ตั้งแต่ริมฝีปากสีชมพูนุ่มนิ่ม – ที่ถูกเขาเชยชิมมานับครั้งไม่ถ้วน

แก้มกลมแดงปลั่ง – ที่เขากดจมูกสูดดมกลิ่นหอมมาเป็นล้านๆครั้ง

และ

ดวงตากลมสวยเป็นประกาย – ที่เขาชอบมันเสียยิ่งกว่าอะไรบนโลกใบนี้

องซองอูจดจ้องลงบนลูกแก้วกลมสีดำสนิทเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ระยิบระยับไปด้วยแสงดาว

"พี่ซองอู..."ริมฝีปากนุ่มนิ่มขยับแผ่วเบาเมื่อเขาเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ ดวงตากลมสวยหลับพริ้มเขาประทับจุมพิตลงบนริมฝีปากสีสด บดคลึง ลิ้มรส

ไม่สนผู้คนรอบข้าง

ไม่สนหิมะที่ร่วงโรยลงมาอีกครั้ง

"รักจีฮุนนะ"

สนแค่พัคจีฮุน – ที่เป็นเจ้าขององซองอูทั้งตัวและหัวใจก็พอแล้ว

May– December

endor tbc?