ผู้คนมักตั้งคำถาม ว่าเหตุใดถึงไม่เคยเห็นหนุ่มแว่นร้องไห้เลยสักครั้ง ภายใต้เลนส์หนาเตอะ มักปรากฎภาพของดวงตาที่ดูวาววับและการหยีตัวลงเพราะรอยยิ้มอยู่เสมอ ทั้งชายหนุ่มยังหลงใหลการเดินทางบนถนนของผู้รับฟัง เขามักจดจำเรื่องราวที่ฟังมาได้ดีราวกับมีหมอมาผ่าสมองแล้วเอามันมาฝังไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
"เรื่องเศร้า"
และหัวใจของเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดและสัมผัสได้ถึงสายน้ำที่ไหลลงอาบใบหน้านั่นได้ดี ก้อนเนื้อในอกซ้ายเขาเต็มไปด้วยความวูบโหวงและความหน่วงปวดหนึบ ทว่า อะไรเหล่านั้นกลับเป็นเครื่องมือแสนวิเศษที่คอยจุดรอยยิ้ม
มันเป็นแบบนั้นมานานมากแล้ว ควบคู่มากับสายตาแห่งความหวังและคำชื่นชมถึงความเก่งกาจของชายหนุ่ม ที่สามารถรองรับเรื่องเศร้าและแบกความเจ็บปวดไว้กับตัวได้มากถึงเพียงนี้
.
ทุกค่ำคืนในห้องอันมืดสลัว ชายหนุ่มจะหยิบช็อคขึ้นมาขีดบนกระดานดำที่ติดอยู่ทั่วทุกพื้นที่ห้อง
มือขาวซีดจรดปลายช็อคลง เนื้อตัวของเขาสั่นเทิ้มเล็กน้อยจากความเหนื่อยล้า ดวงตาหม่นแสงลงแบบที่ใครไม่เคยเห็น
439
ตัวเลขที่บ่งบอกถึงจำนวนเรื่องเศร้าที่เขาได้ฟังมา
439
ตัวเลขที่บ่งบอกถึงจำนวนน้ำตาที่บ่าเขาได้สัมผัส
439
ตัวเลขที่บ่งบอกถึงจำนวนครั้งที่เขา..
จะไม่ร้องไห้
เพราะทุกหยาดหยดน้ำตาที่เขาได้สะสมมา
มันช่วยบรรเทาหัวใจที่เจ็บช้ำ
มันช่วยปลอบโยนหัวใจที่มืดมัว
มันช่วยประกอบสร้างหัวใจที่แหลกละเอียด
มันช่วยให้หัวใจของหนุ่มแว่นรู้ว่า "เขาไม่ได้เศร้าอยู่คนเดียว"
และ
ทั้ง 439 หยาดหยดน้ำตา
คือ เกราะป้องกันชั้นเยี่ยม
ของผู้ที่คิดว่าตัวเอง
ไร้ค่า
ของผู้ที่ป่วยเป็น
โรคซึมเศร้า
.
เปื่อย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in