“สูบบุหรี่อีกแล้วหรอ...”

     เซบาสเตียน มองชายร่างสูงในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกมานอกชายกางเกงก่อนละสายตามองตามกลุ่มควันสีเทาหม่นที่ล่องลอยไปในอากาศ

     วันนี้ก็อีกเช่นเคยเหมือนที่เป็นมาตลอดทั้งเทอม เจ้าประจำนักโดดเรียนยอดเยี่ยมแห่งปี คริส อีแวนส์-ชายคนที่อาจารย์ฝ่ายปกครองไหว้วานให้เขาดูแลเป็นพิเศษ กลับมาคลุกตัวมั่วสุมสูบนิโคตินเข้าปอดบนชั้นดาดฟ้าโรงเรียนอีกแล้ว

     “ยุ่งน่า”      แต่ชายคนนั้นกลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำติดรำคาญเล็กน้อยดวงตาสีฟ้าใสคู่สวยหลับพริ้มหลบลี้หนีแสงอาทิตย์ยามเที่ยงวันที่สาดแสงกระทบสร้างความรำคาญให้เสียเต็มประดาก่อนจะลืมตาขึ้นมาเมื่อพบว่าสิ่งที่สร้างความรำคาญเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว...เป็นคนตัวเล็กตรงหน้าเขานี่เองที่เอาตัวบังแสงอาทิตย์เอาไว้...

     “ก็ไม่อยากยุ่งหรอกถ้านายไม่โดดเรียนคาบเช้าน่ะ...นายก็รู้ว่าฉันเป็นประธา-“

     “ประธานนักเรียนต้องคอยดูแลความพฤติเด็กเกเร-ฉันรู้น่า”     ยังพูดไม่ทันจบคนที่นั่งอยู่กับพื้นส่วนมือขวาคีบบุหรี่ก็เถียงขึ้นมาทันควัน...ไม่สบอารมณ์เลยสักนิดทำไมจะต้องเอาแต่ทำร้ายสุขภาพตัวเองแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ 

ริมฝีปากสีพีชขบเม้มเข้าหากันโดยที่เจ้าของๆมันไม่ทันรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ...เซบาสเตียนน่ะไม่เคยรู้หรอกว่าใบหน้าเวลาถูกขัดใจของเจ้าตัวน่ะ...น่ารักน่าฟัดมากขนาดไหน

     “หงุดหงิดที่ฉันโดดเรียนขนาดนั้นเลยหรือไง” เซบาสเตียนกำมือแน่นเมื่อโดนอีกฝ่ายหยอกเอิ้นเอา

     คริสอีแวนส์คนโง่!...โง่ที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย!

     “ฉันหงุดหงิดที่นายเอาแต่ทำลายสุขภาพโดยการสูบบุหรี่ต่างหากเล่าเจ้าโง่!”     ทันทีที่พูดจบคนตัวเล็กก็ตะครุบปากพรึ่บ! ...ให้ตายเถอะดันหลงพูดสิ่งที่คิดออกไปเสียอย่างนั้น

     “เฮๆที่แท้ก็เป็นห่วงฉันหรอกหรอเนี่ย”      ขาเรียวก้าวถอยหลังไปสองก้าวเมื่อคนฝั่งตรงข้ามค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วสาวเท้าเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆดวงตากลมตาราวลูกกวางมองล่อกแล่กหาทางหนีด้วยความวิตกกลัวคนตรงหน้าจะเล่นอะไรพิเรนทร์ๆขึ้นมา

     “จะทำอะระ-!”      ไม่ทันขาดคำร่างบางก็ถูกฝ่ามือกว้างที่เคยใช้คีบบุหรี่ดึงรั้งเอวให้เข้าไปใกล้ก่อนจะใช้อีกมือบีบเบาๆที่ปลายคางให้เงยหน้ารับจุมพิตที่เรียกได้ว่าไม่อ่อนโยนเท่าใดนักตามสไตล์เด็กเกเรที่อ่อนโยนไม่เป็นอย่างคริสอีแวนส์

     ริมฝีปากสีพีชที่หวานราวกับน้ำผึ้งถูกริมฝีปากสีชาดขบเม้มดูดดึงจนแดงพร่าก่อนที่เรียวลิ้นของคนตัวสูงกว่าจะถูกส่งเข้าไปกวาดต้อนภายในโพรงปากแสนหวานช่ำเลาะเลียไล้เล็มทุกอณูความหอมหวานเท่าที่เจ้าของมันจะสามารถทำได้  หยอกเย้ากับลิ้นของคุณประธานนักเรียนคนเก่งที่ตอนนี้ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟในอ้อมกอดของเขาและอย่างที่บอกว่าคริสอีแวนส์น่ะเป็นเด็กไม่ดีแถมยังมือไวเป็นที่หนึ่งเลยด้วย...กว่าจะรู้ตัวคุณประธานตัวน้อยก็โดนคนนิสัยไม่ดีทั้งบีบทั้งขย้ำสะโพกจนช้ำไปหมด 

ส่วนฝ่ายคนถูกจูบเองหลังจากหลงระเริงเตลิดไปกับรสจูบแสนหอมหวานก็ได้สติกลับมาความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้เลยคือ...กลิ่นนิโคติน...มันตลบอบอวลอยู่ในโพรงปากราวกับว่าเขาเป็นคนที่สูบบุหรี่เสียเองอย่างไรอย่างนั้น

     สาบานได้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมองใบหน้าหรือจ้องดวงตาของอีกฝ่ายเลยแม้นแต่น้อยแต่จู่ๆเขากลับถูกสะกดตรึงให้นิ่งค้างด้วยดวงตาของอีกฝ่ายราวกับต้องมนต์ตราก็มิปาน...ดวงตาสีฟ้าสวยราวกับเพชรบลูแซฟไฟน์ที่ล้ำค่ายิ่งคู่นั้นช่างสวยงามจนไม่อาจละสายตาไปได้...มันสวยจนเซบาสเตียนไม่รับรู้สิ่งใดอีก...แม้กระทั่งฝ่ามือร้อนที่ค่อยๆดึงเอาชายเสื้อด้านหลังของเขาออกจากกางเกง

      รู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่คนฝั่งตรงข้ามค่อยๆละริมฝีปากออกไป...เซบาสเตียนไม่ได้ตาฝาดแน่ๆเมื่อเห็นว่าคนหน้านิ่งที่เขารู้จักกระตุกยิ้มน้อยๆที่ริมฝีปากเป็นยิ้มที่ร้ายไม่หยอกเลยทีเดียว

      ริมฝีปากสีชาดที่แวววับไปน้ำเคลือบสีใสที่ไม่แน่ใจว่าเป็นของเขาหรือคนตรงหน้าค่อยๆเคลื่อนแล้วมาหยุดอยู่ที่ใบหูเล็กจุมพิตอย่างแผ่วเบาพอให้คนในอ้อมกอดสะดุ้งตกใจก่อนจะค่อยๆกระซิบประโยคๆหนึ่งประโยคที่ทำเอาคนตัวเล็กใบหน้าแดงซ่านจนต้องซุกใบหน้าลงไปที่อกของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของตน...

     “นายก็...ยังไม่เลิกอมลูกอมรสมิ้นต์สักทีนะ...แต่ก็ดีแล้วละเพราะว่าเวลาฉันจูบนายทีไรก็รู้สึกเหมือนได้อมลูกอมไปด้วยมันสดชื่นแถมยังชื่นใจสุดๆไปเลย”

     “อะ ไอ้บ้า”    เซบาสเตียนกร่นด่าชายคนรักอย่างไม่จริงจังนักข้อหาทำให้เขาเสียอาการขนาดนี้

     “แต่ว่านะพอฉันลองซื้อมาอมเองก็ไม่เห็นว่าจะอร่อยเหมือนเม็ดที่อยู่ในปากนายเลย...สงสัยมันหวานเพราะอยู่ในปากนายละมั้ง”

     “บ้าหรือไงเล่า! มันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ!”      คนในอ้อมกอดผงกศีรษะขึ้นมาทำหน้ายู่ใส่คนขี้แกล้งที่แกล้งเขาไม่เลิกสักที...แล้วไอ้มือปลาหมึกนี่มันจะเลื้อยไปถึงไหนกัน!

     “อ่อฉันมีวิธีเลิกบุหรี่อย่างเด็ดขาดได้แล้วนะ”

     “ยังไง!”     เซบาสเตียนก็ยังคงเป็นคนที่เป็นห่วงคริสอีแวนส์เป็นที่หนึ่งดวงตาสีฟ้าอมเทาฉายแววจริงจังจนคนลามกที่แอบกระดุมปลดเสื้อนักเรียนของอีกฝ่ายรู้สึกหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดูจนต้องก้มลงไปฟัดแก้มใสๆนั่นสักทีสองทีจนโดนปรามนั่นแหละถึงจะหยุดได้

     “หาอย่างอื่นให้ฉันอมแทนไงละ”    กว่าจะรู้ว่าถูกหลอกเหยื่อตัวน้อยก็หลงติดกับนายพรานเจ้าเล่ห์เข้าเต็มเปา...แต่ก็เป็นกับดักที่เรียกได้ว่าตัวเหยื่อเองก็ติดด้วยความสมัครใจละนะ...

     “อ๊ะ! อยะ....อย่าจับตรงนั้น”

      “ชู่วเบาๆสิอยากให้ข้างล่างรู้หรอว่าเรากำลังจะอึ๊บกันน่ะ...คุณประธานนักเรียน”

     ...คริส อีแวนส์ไอ้คนบ้าเอ๊ย!...

END.

————————————————————

สวัสดีค่ะ เราเป็นคนๆนึงที่โดนคู่นี้ตกจนโงหัวไม่ขึ้น เคยตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่แต่งฟิคแน่ๆ แต่ไม่รอดค่ะ แงงง ฝากเนื้อฝากตัวตัวด้วยนะคะ

ขอบคุณมากๆค่าาา

hashtag: #myboyfic