ตื่นเช้าขึ้นมาในวันอาทิตย์ที่อากาศค่อนข้างสดใส แต่ข้างในกลับเหี่ยวเฉา เพราะดันไปฝันถึงคุณ(อีกแล้ว)… เราไม่ค่อยชอบอารมณ์แบบนี้สักเท่าไหร่ มันทำให้เราเศร้า และใช่…เราร้องไห้ออกมาในที่สุด การร้องไห้ ไม่ได้หมายความว่าเราอ่อนแอ แต่กลับหมายถึง การที่เรายอมรับความรู้สึกตัวเอง เฮ้ย! เราก็เป็นคนนะเว่ย เสียใจได้ ร้องไห้เป็น ไม่จำเป็นต้องแกร่งหรือทำตามที่สมองบอกทุกเรื่องก็ได้ บางเรื่องก็ให้ความรู้สึกเป็นตัวจัดการบ้าง…
เราตื่นขึ้นมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนเต็มใบหน้า หยิบโทรศัพท์และกดเข้าโปรแกรมแชทสีเขียวชื่อดัง คนแรกที่นึกถึงคือ LittleZ ตัดสินใจพิมพ์บอกเล่าเรื่องราวต่างๆ เหมือนเป็นการระบายความในใจ ก่อนจะกลับไปนึกย้อนคิดว่า เฮ้ย! บ่ายนี้ต้องไปทำงานนะ! ใช่ วันนี้วันอาทิตย์ วันอาทิตย์ที่เป็นวันหยุด แต่เรากลับต้องไปทำงาน
.
.
"งานที่เราทำนั้นเป็นงานของผู้ให้ ผู้ให้ที่ให้ด้วยความตั้งใจและเมตตา ดังนั้นเราต้องจริงใจกับมัน" - คุณ ST เคยกล่าวกับเราไว้แบบนี้ และเราใช้มันเป็นเครื่องย้ำเตือนใจเสมอ...
.
.
เราเริ่มเข้าสู่วัยทำงานมาหนึ่งสัปดาห์แล้วล่ะ สัปดาห์แรกที่เข้ามาก็วุ่น ๆ หน่อย เพราะค่อนข้างกะทันหัน เราได้งานที่นี่เป็นที่แรกหลังจากเรียนจบไม่ถึงเดือน และเพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นฟุ้งซ่านในเรื่องต่างๆ(เรื่องนั้นก็ด้วย) เราเลยตัดสินใจตอบรับทำงานที่นี่ และเราหวังว่า เราจะได้เรียนรู้ว่า แท้จริงแล้วเราชอบงานสายนี้หรือไม่ ตลอดหนึ่งสัปดาห์ เรายอมรับว่ามีหลายอย่างมากที่เราต้องปรับเปลี่ยนตัวเอง และสองสิ่งที่ตามมาหลอกหลอนเราในทุก ๆ วัน นั่นคือ 'ความกังวล' และ 'ความอึดอัด' เราไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่า เรากำลังกังวล กลัว หรืออึดอัดในเรื่องอะไร เรามีความสุขหรือไม่กับงานที่ทำ เรารู้เพียงว่า เราชอบเวลาเราได้ถ่ายทอดความรู้ แต่หลังจากนั้นเรากลับรู้สึก...ว่างเปล่า... อาจเพราะลึก ๆ แล้วเรามีเป้าหมายว่า สิ่งที่เราอยากทำนั้น แท้จริงคืออะไร แต่ระหว่างทางที่จะไปถึงสิ่งนั้น เรากลับไม่ได้คิดอย่างถี่ถ้วนมากนัก เหมือนกับที่พี่ชายของเราบอกไว้ว่า "เธอมองเห็นแต่สิ่งที่ที่อยู่ข้างหน้า สิ่งที่เธออยากเป็น แต่เธอกลับไม่มองรายละเอียดรอบข้าง ก่อนจะไปถึงจุดนั้น เธอต้องมองให้รอบด้านด้วย" คำพูดนี้เหมือนแทงลงตรงกลางใจเราอย่างจัง เราไม่รอบคอบ และยังคิดไม่ถี่ถ้วน เรียกว่า กระบวนการจัดการความคิดยังบกพร่องอยู่มาก ซึ่งเป็นข้อดีที่เรารับรู้มันตั้งแต่ตอนนี้ เพื่อที่ต่อไป เราจะได้ปรับปรุงและแก้ไขให้มันดีขึ้น... ซึ่งเราหวังว่าสักวันเราจะเติบโตขึ้น กล้าคิด และกล้าตัดสินใจ(ด้วยตัวเอง) มากกว่านี้
ขอบคุณ
ผู้อ่านทุกคน
ด้วยรัก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in