เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
I have question ?viewcyclone
Cigarette after sad.
  • ฉันวิ่งกลับมาถึงห้อง . . . รีบตรงไปคว้าเอาของในลิ้นชักโต๊ะ
    ฉันหยิบสารเสพติดประจำตัวขึ้นมา จุดไฟที่ปลายของมัน
    และสูบสารพิษของมันเข้าไปในปอด

    สารพิษที่ฉันรู้ดีว่ามันกำลังเข้าไปทำลายสุขภาพของฉัน ทีละนิด

    แต่รู้ไหม ว่าเวลาต่อจากนี้ คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของสิ่งนี้ ?
    เมื่อฉันหลับตา . . . และปล่อยควัน

    ควันสีเทาจางๆพวยพุ่งออกจากริมฝีปากของฉัน ช้า . . ช้า

    ตลอดเวลาที่ฉันยังหลับตารอคอยโมเม้นที่ต้องการ ที่กำลังจะมาถึง
    ช่วงเวลาที่สารพิษเหล่านั้นทำหน้าที่ของมัน , ส่งผลกระทบไปที่สมอง

    ผลกระทบที่ทำให้ในโลกของฉันค่อยๆหมุนอย่างเชื่องช้า
    ช่วงเวลาแห่งความสุขที่คล้ายๆกับตอนที่เราเมามายแอลกอฮอล์

    นอกเหนือจากควันที่ฉันสูบมันเข้าไปคือ . . .

    . . . ความน่าสมเพชของชีวิตอันบัดซบ
    . . . ความเจ็บปวดที่เหลือเป็นรอยแผลซึ่งถูกสร้างโดยเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
    . . . ความเน่าเฟะของชีวิตรักที่ไม่เป็นดั่งฝัน

    เรื่องแย่ๆ , สถานการณ์แย่ๆ, คนแย่ๆ
    ก็ไม่ต่างอะไรกับสารพิษที่ฉันกำลังสูบมันเข้าไปในร่างกาย

    และฉันปล่อยทุกสิ่งเหล่านั้น .​​ . ไปพร้อมกับควันที่ออกมาจากปาก
    สูบมันเข้า . . . และปล่อยมันออกมา
    หลับตารอคอยเวลาให้ความรู้สึกได้รับการเยียวยา แม้จะเพียงสั้นๆ

    ฉันอยากล้มตัวลงนอนบนเตียง ทั้งเสื้อผ้าที่ยังครบชุด
    ในช่วงที่สมองยังคงอาการเมามายนั้นอยู่
    ฉันอยากจะหลับไป ทั้งๆที่กลิ่นบุหรี่ยังคงลอยคละคลุ้งทั่วห้อง
    ยังติดอยู่ที่มือ ที่เสื้อผ้า และที่ลมหายใจ

    อีกค่ำคืนที่คาดหวังว่าจะพาตัวเองให้นอนหลับได้ โดยไม่ต้องร้องไห้

    แล้วฉันจึงตระหนักได้ว่า . . .  
    ค่อให้คืนนี้ฉันนอนหลับไป และตื่นมาในวันรุ่งขึ้น
    ตอนที่สมองของฉันพ้นจากฤทธิ์ของการเมามายแบบประเดี๋ยวประด๋าว
    ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ
    การนอนหลับ สำหรับฉัน ที่เหมือนการช่วยบรรเทาความทรงจำจากความเจ็บปวดของเมื่อวาน 
    ให้เลือนราง . .​ .

    ฉันจึงตระหนักได้ว่า ทุกครั้งที่ฉันตื่นมา มันก็จะเป็นแบบนั้น
    จากเมื่อคืนที่ความเจ็บปวดจากรอยแผลชัดเจนมาก จนคิดว่าจะตัดใจ และเดินหน้า
    ความร้าวรานเหลือคณานับที่มากพอจะส่งผลต่อการตัดสินใจ
    ว่าจากนี้ไปจะรักตัวเองให้มากพอที่จะเดินออกมาจากพื้นที่แห่งความเจ็บปวด

    เมื่อผ่านไปหนึ่งคืนแห่งความเศร้าและควันบุหรี่
    เช้าวันต่อมา . . . ทุกอย่างที่เคยคิดว่าจะทำเมื่อคืน 

    ก็เลือนราง . . . และไม่รู้สึกอยากทำมันอีกต่อไป

    ความทรมาณที่สูบมันเข้ามา และปล่อยออกไปเมื่อคืน
    มันก็ยังคงลอยอบอวลอยู่ในห้อง วนเวียนอยู่อย่างนั้น
    ต่อให้เมามาย ต่อให้นอนหลับไปได้โดยไม่ร้องไห้
    แต่เมื่อตื่นขึ้นมาหลังจากนั้น . . .

    กลิ่นของบุหรี่ก็จะยังคงอยู่ ไม่หายไปไหน

    ทั้งๆที่รู้ว่าบุหรี่ มันมีแต่จะทำร้ายสุขภาพร่างกาย
    ทั้งๆที่รู้ว่าการรักเธอ มันมีแต่จะทำลายสุขภาพหัวใจ
    แต่ฉันก็ยังสูบมันเข้าไป ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

    ฉันมันโง่ใช่ไหมล่ะ ?

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in