นายเคยมั้ย ลองฟังเพลงหรือไปดูหนัง หรือไปกินอะไรซักอย่างที่คนแม่งบอกกันว่าดี แต่แล้วความรู้สึกนายมันคือ “เชี่ยอะไรเนี่ย ตรงไหนที่เรียกว่าดีวะ”

หลายครั้งโลกโซเชียลก็สร้างให้เกิดอุปทานหมู่ 
กรูยังไม่ได้ดูเลย แต่คิดว่ามันดี
กรูยังไม่ได้ไปเลย แต่ก็คิดว่ามันดีนะ
กรูยังไม่ได้แดกเลย แต่คิดว่ามันคงจะอร่อยมาก
หลายครั้งเลยฟังดูประสาทแดก ที่ชอบอะไรตาม ๆ กันไป

ทั้ง ๆ ที่จริง สุดท้ายแล้ว
บนโลกนี้มันจะมีอยู่ไม่กี่อย่างหรอกที่นายชอบมันจริง ๆ

อย่างปกหนังสือเล่มนึงที่นายเจอในร้านหนังสือ ที่พอนายเห็นครั้งแรกแล้วเออ ชอบเล่มนี้ว่ะ 
หรือคำพูดในหนังสือเล่มนึง ฉากในหนังเรื่องนึง ภาพวาดภาพนึง
หรือว่าเพลง ๆ นึง อะไรก็ได้อ่ะ ที่นายไม่เคยได้ยินใครบอกมาก่อนเลยว่ามันดี
แต่มันเป็นความรู้สึกแรกที่นายรู้สึก เป็นความถูกชะตา ที่ไม่ได้มีใครเคยบอกนายเลยว่ามันดี...

เหมือนกับการที่นายชอบคน ๆ นึง คนที่บางทีเค้าแทบไม่ได้ป๊อปเลย
บางครั้งก็เหมือนจะไม่มีตัวตนด้วยซ้ำ นายอาจไม่เคยเห็นเค้ามาก่อนเลยก็ได้
ทั้ง ๆ ที่เรียนที่เดียวกันมาหลายปี เดินสวนกันหลายครั้ง
แต่พอวันนึงที่เค้าเข้ามาในสายตานายได้ครั้งแรก มันจะยากที่เค้าจะจากไป

หลายครั้ง ที่หลาย ๆ อย่างก็ทำให้เราลืมไป ว่าจริง ๆ แล้ว 
ชีวิตเราชอบอะไรกันแน่

ซึ่งมันก็จะมีอยู่แค่ไม่กี่อย่างหรอกที่สามารถทำให้นายรู้ว่านายชอบมัน
อย่างเช่น ข้อความในหนังสือเล่มนึง..ในหนังเรื่องนึง..
ที่มันไม่ได้ถูกโควทมาอีกทีบนเพจใดเพจนึง เว็บดัง ๆ เว็บนึง
หรือ account ที่คนฟอลเยอะ ๆ รีเยอะ ๆ แอคนึง 
ที่บางทีมันก็กลายเป็นไวรัลเองแบบไม่ทันได้คิดว่ามันคือไวรัล
เทกันไปกันมาจนแทบลืมความคิดความรู้สึกแท้ ๆ ของตัวเอง
นายจะรู้ได้ไงว่ามันดี นายจะรู้ได้ไงว่านายชอบมันจริง ๆ 
นายรู้ได้ไงว่าเค้า recommend กันเยอะ แล้วมันจะดี

มันจะดีหรือไม่ดี ก็ไม่เคยเกี่ยวกับปริมาณคำชม หรือคะแนนจากคนที่โหวตมัน
ต่อให้มันเป็นหนัง เป็นเพลง เป็นหนังสือ ที่น้อยคนนักจะชอบ 
แต่ถ้านายชอบ มันก็แปลว่านายชอบ
และนายก็คือคนที่หาอะไรดี ๆ ในสิ่งเหล่านั้นเจอด้วยตัวนายเอง.