_________________                 

                ในชีวิตของคนๆหนึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรกับการที่ต้องออกไปเจอโลกภายนอกแล้วได้เห็นหน้าตาของผู้คนมากมายทั้ง สูง ขาว ดำ ผอม                         

                ต่างคนต่างเดินสวนกันโดยไม่ได้สนใจกันด้วยซ้ำ ไม่ได้ใส่ใจกับการจำรายละเอียดกับเหล่าฝูงชนที่เดินผ่านหน้าไป...

              "เฮ้อ......" ผมถอนหายใจให้กับชีวิตอีกวันที่ดูไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรือมีอะไรแปลกใหม่ไปจากวันเดิมๆ...ที่ทำอะไรเดิมๆ

              พอเงยหน้าขึ้นมาจากกองกระดาษตรงหน้าก็ถึงจะรู้ว่าท้องฟ้าที่สว่างกลับมืดไปซะแล้ว "ไปหาอะไรกินหน่อยแล้วกัน.." ว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าเงินแล้วเดินออกไปจากห้อง

               หากไม่รู้จะหาอะไรมาลงท้องร้านสะดวกซื้อแถวๆบริเวณที่คุณอยู่คงจะเป็นตัวเลือกที่ดีไม่น้อยเลย นะ  ผมกวาดตามองชั้นวางของดูก็ยังคงพบกับอะไรเดิมๆที่เห็นๆมาแล้วเคยกินมาแล้ว "ขนาดของกินยังไม่มีอะไรใหม่ๆเลยหรอ.."

                หลังจากเลือกหนึ่งในสิ่งเดิมๆออกมาจากชั้นวางของหมายให้มันเป็นเสบียงในมื้อเย็นของผมวันนี้ก็เดินไปทางตู้แช่เครื่องดื่มกะจะซื้ออะไรสดชื่นๆไปดื่มแก้เพลียจากงานซักหน่อย

                "เท่าไหร่ครับ.." เปิดกระเป๋าก่อนจะหยิบเงินตามจำนวนราคาของที่ผมซื้อไปแต่ไม่ทันจะได้ส่งเงินถึงมือพนักงานกลับมีอีกหลายชีวิตวิ่งหอบเข้ามาในร้าน        

             "ยังไม่...สาย...ใช่มั้ย...คะ" หญิงสาวคนหนึ่งจากคนในกลุ่มที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นพนักงานของร้านที่จะมาเข้างานยืนหอบตัวโยนจากการวิ่งเข้ามาแต่ก็เปิดปากเอ่ยถามพนักงานที่คิดเงินผมอยู่

                   ผมเหลือบไปมองหญิงสาวที่ยืนเกาะเพื่อนตัวเองหายใจหอบไม่แพ้กัน...เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มแหยๆให้....

                  แล้วโลกของผมก็หมุนช้าลง...

                   ถึงแม้เธอจะไม่ใช่คนสวยก็ตาม...แต่เธอตรึงสายตาของผมไว้ที่เธอได้ง่ายๆ

                   ......ในจำนวนคนหลายๆคน....จะมีซักกี่คนที่เราสนใจและเก็บรายละเอียดของเขาไว้ในความทรงจำ              

                   .. เธอคือคนๆนั้น...ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาผมทั้งหมดทั้งสีหน้าท่าทาง คำพูดที่เธอพูดเสียงหัวเราะและร้อยยิ้มที่ให้กับเพื่อนๆและกล่าวขอโทษที่เข้างานช้า...

           ทุกอย่างเกิดขึ้นไม่นาน...มันผ่านไปเร็วยิ่งกว่าเข็มนาฬิกาในหัวผมอีก....อาจจะเป็นเพราะผมสนใจเพียงแค่คนตรงหน้าที่ดึงสายตาของผมไป...
           

                และตรึงใจของผมไว้อย่างรวดเร็ว....

           "คุณลูกค้า..." ผมรู้สึกตัวอีกครั้งแล้วหันไปส่งเงินให้พนังงานที่ยิ้มเจื่อนๆมาให้ผม

            "เขาเป็นเด็กใหม่หน่ะครับ...เสียดังไปบ้างอย่าถือโทษเขาเลยนะครับ" พนักงานรุ่นพี่เอ่ยขอโทษแทนรุ่นน้องแบบอ้อมๆ

            "ไม่เป็นไรครับ...ผมไม่ถือหรอก" ผมไม่ได้มองเพราะพวกเขาเสียงดังหรือทำตัวเป็นจุดสนใจในร้าน

         ... "ผมแค่มองอะไรบางอย่าง..." มองคนที่ฉกหัวใจผมไปอย่างรวดเร็วแถมไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ....

                   ______________________________