"ว่าไง ผู้เฒ่าเต่า"

.

.

"วันนี้คุณเป็นยังไงบ้าง"

..

...

....

"คุณมันโคตรขี้ขลาด เห็นแก่ตัวชิบหาย"

.

.

"ถ้าการก่นด่าทำให้เธอสบายใจ ก็ขอน้อมรับละกันนะ.."

ห้ะ

 ถึงกับต้องไปถามเพื่อนที่สนิทที่สุด ที่ก็บังเอิญ..นิสัยเหมือนมันชิบหาย 

'.. มึงพูดทำไม'

'มันเหมือนมึงไปขุดเรื่องเก่ามาพูด..'

'เขาเหมือนคนที่ยอมโดนด่าโดนว่าดีกว่าจำใจพูดความจริงทำร้ายอีกคนอะ'

/

การมีความรักไม่ใช่เรื่องยาก การทำใจยอมรับว่ารักไปแล้วคือสิ่งที่ยากสุด ๆ เหมือนกว่าเราจะก้าวข้ามผ่านความกลัวบางอย่างที่แสนลำเค็ญ สิ่งนั้นจะกลายเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่แสนสำคัญของการประกอบขึ้นมาเป็นตัวเรา เอาละ ที่ฉันจะพูดก็คือ ..

วังวน

ยากสิ

.

.

การไม่กลับมาคุยกันอีกเลยน่าจะดีกว่า ดีกว่าที่ต้องมาทนรู้สึกผิดที่พูดรุนแรงกับเธอไปแล้วทำติดตลกกลบเกลื่อน จบที่วนมาโทษตัวเองว่าเป็นคนนิสัยไม่ดี

ทั้ง ๆ ที่ก็บอกไปว่าเขาคือคนที่เคยมีความสำคัญกับตัวเองในช่วงเวลาที่ย่ำแย่แต่ไหนไปพ่นคำทำร้ายเค้าจวบจนนาทีสุดท้าย ก็สมควรที่จะกลัวการได้รับความรักตลอดไป เพราะเรามันไม่เคยถนอมใจคนที่ยอมหยิบยื่นความรักมาให้อย่างโอบอ้อม 

การยอมรับในทุกรักที่ได้สัมผัสช่างยากเหลือเกิน 

การประกอบความมั่นใจในตัวตนทุกเศษเสี้ยวว่าจะไม่เผลอทำร้ายใครช่างยากเหลือเกิน 

การเฟ้นหาวิถีทางทุกอย่างเพื่อมาตอบแทนให้กับทุกความรักช่างยากเหลือ 

การแจ่มแจ้งในความเป็นตนโดยไม่ต้องสนใจความคาดหวังจากทุกความรักช่างยากเหลือเกิน