“สงครามนั้นน่ากลัวนัก

ไม่หยุดพักปล่อยระเบิดลงทุกวัน

จนทุกคนต้องอพยบหนีกัน

เพื่อรอดพ้นนั้นจะได้มีชีวิตต่อไป

และสงครามก็พรากพ่อไป

พรากทุกคนได้จากกันไม่รู้ไฉน

จนไม่เข้าใจว่าก่อสงครามทำไม

เพราะในเมื่อไม่เหลืออะไร

ครอบครัวนี้ได้พยายามหลบหนี

และเจอเพื่อนบ้านดีที่ช่วยให้

โดยแบ่งปันอาหากันไว้

อยู่ดีๆได้รับมิตรที่ดีพลัน

แต่แล้วสงครามตามมาอีก

ไม่มีใครหลีกหนีพ้นได้นั้น

ทุกคนพร้อมใจกันหนีกัน

และอยากหยุดวันนั้นเอาไว้

เพราะไม่มีใครอยากมีสงคราม

มีเพียงตามคนที่มีอำนาจไฉน

คนเหล่านั้นล่ะอยากก่อสงครามไว้

เพื่อให้ได้ซึ่งอำนาจอันนิรันดร์

และยังมีคนที่อยากหยุดสงครามนั้น

แต่หาวันหยุดไม่ได้ตามนั้น

เพราะว่าแล้วในทุกๆวัน

คนหยุดนั้นไม่ได้หยุดที่คนเอย”

      เราอยากมอบหนังสือเล่มนี้ให้กับคนที่ชอบก่อสงครามทุกคนได้อ่านค่ะ ไม่ว่าสงครามในบ้านเมือง สงครามนอกบ้าน ทุกคนควรอ่าน เพราะจะได้หยุดก่อกรรมทำเข็ญสักทีค่ะ เพราะเนื้อหานั้นมีทั้งคำถามที่ใสซื่อจากเด็กๆค่ะว่า “ทำไปเพื่ออะไร ในเมื่อสุดท้ายเหลือเพียงซากปรักหักพังกับซากศพของมนุษย์ด้วยกันเอง”

      ดาราพร้อมครอบครัวหนีสงครามจากเขมรมาฝั่งไทย และทางในหลวงเรียกให้ทางการไทยแจกข้าวสาร อาหารแห้ง และเมล็ดพันธุ์สำหรับไปปลูกข้าว ปลูกพืช ผัก ซึ่งดาราและครอบครัวดีใจอย่างยิ่ง 

      วันหนึ่ง ขณะที่ครอบครัวของดาราหนีสงคราม ครอบครัวของดาราเจอครอบครัวของณีที่ชวนคุยและแบ่งปันอาหารให้ และทั้งสองครอบครัวอยู่กันอย่างสงบสุขที่แถบชายแดนไทย-เขมร แต่ความสงบสุขผ่านไปไม่นาน สงครามตามมาอีก จนทำให้ทั้งสองครอบครัวต้องหนีสงคราม 

     และตอนนั้นเอง พี่ชายของดาราไปเป็นทหารสู้รบและเริ่มต้นเปลี่ยนไป จากอ่อนโยนกลายเป็นเกรี้ยวกราด และวันหนึ่ง ดาราได้ลูกหินวิเศษจากเพื่อนที่แสนดีคนหนึ่ง ก่อนที่เพื่อนแสนดีคนนั้นจะเสียชีวิตจากสงคราม ทำให้ดาราเสียใจมาก และเวลาดาราทุกข์หรือกังวล ดาราจะกำลูกหินวิเศษหนีไว้ เพื่อจะได้มีความกล้าจะสู้ต่อไป 

      และสุดท้าย ครอบครัวของดาราและณีจะกลับบ้าน พร้อมกับทุกคนขอร้องให้พี่ชายของดารากลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิม และกลับบ้านไปช่วยกันทำไร่ ทำนา เหมือนเดิม ซึ่งพี่ชายยอมทิ้งความเป็นทหารและกลับบ้านไปพร้อมกับทุกคน

      จริงๆแล้ว ก็ไม่มีความสงบหรอกค่ะ แต่ก็ถือว่า มันเหมือนจะดีพักๆ แล้วตอนที่ดาราเสียเพื่อนที่ดีคนหนึ่งไป เราแอบร้องไห้ด้วยค่ะ คือหนังสือจะไต่ระดับอารมณ์แบบบีบรัดมาเรื่อยๆ จนเราคิดว่า เราเข้าไปอยู่ในเรื่องนี้ทีเดียว

LOOK A BREATHE