มันเบากว่าที่คิดไว้ แม้จำนวนหน้าจะดูหนาเหลือเกิน เล่มกะทัดรัดพอดีมือ กลิ่นของมันไม่เหมือนหนังสือตามร้าน เขาคิดว่าพี่ชายคนนั้นคงซื้อมาเก็บไว้สักพักแล้ว และคงรักษามันอย่างดี จึงไม่ได้มีกลิ่นเก่าแบบหนังสือที่เก็บไว้นานเช่นกัน

เขาบรรจงเปิดมันดูทีละหน้า และต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อพบว่ามันเป็นหนังสือภาษาญี่ปุ่น

เขารู้ว่าพี่ชายคนนั้นพอจะพูดภาษาญี่ปุ่นได้ แต่ไม่น่าจะอ่านหนังสือญี่ปุ่นเป็นเล่ม ๆ แบบนี้ได้ จึงกรีดหน้ากระดาษเร็ว ๆ แล้วพบกับสิ่งที่ซ่อนอยู่

กระดาษแผ่นเล็กสีเหลืองอ่อนคั่นไว้ระหว่างหน้าหนังสือ หัวข้อของมันเขียนว่า วันที่เราพบกัน

เขาเลิกคิ้ว หยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมาและพลิกอ่านลายมือของอีกฝ่ายช้า ๆ ตัวอักษรหนักแน่นแต่ลากหางยุ่งเหยิงเหมือนคนเขียนครุ่นคิดอย่างหนักพอ ๆ กับที่ตัดสินใจเฉียบขาดขณะเขียนทำให้เขาหลุดยิ้ม

โดยเฉพาะข้อความบนกระดาษ

"รู้ใช่ไหมว่าฉันอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่เก่งเท่านาย

ฉันอยากให้นายอ่านหนังสือเล่มนี้ให้ฉันฟัง

ไม่ต้องรีบอ่าน อ่านเรื่อย ๆ ก็ได้

อ่านไปทั้งชีวิตเลยฉันก็ยินดี"

[inspired: บทสัมภาษณ์ JB & Jinyoung ในนิตยสาร UrbanLike]