เช้าวันหนึ่ง ผมบอกกับแม่ว่า
"แม่ครับ...พาผมไปโรงพยาบาลหน่อย"
"เป็นอะไรลูก"
"ผมคิดว่าผมกำลังตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าครับ"
แม่ไม่พูดอะไรกับผม เธอเงียบไปสักพักหนึ่ง
ก่อนจะเอ่ยตอบผมกลับมา
"แต่งตัว เดี๋ยวแม่จะไปเป็นเพื่อน"
แพทย์ในโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่งวินิจฉัยว่าผมมีอาการซึมเศร้า
อาจด้วยสาเหตุจากงานที่ทำหรือการดำเนินชีวิตในแต่ละวัน

ผมจ่ายเงินและรับยา เดินทางออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับมาพักที่บ้าน คิดคำนึงถึงเรื่องราวในอดีต ถ้อยคำที่เสียดแทงมากมายต่างหลั่งไหลเข้ามาในหัว ความผิดพลาดในวัยเยาว์ตามมาหลอกหลอนให้ผมซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มในห้องมืดที่มีแสงไฟสว่างจากหน้าจอคอมพิวเตอร์

แม่กลับเชียงรายไปแล้ว... ผมกลับมาอยู่เพียงลำพัง โดยมีน้าสาว น้องสาว และเพื่อนของน้องสาว แวะเวียนมาเยี่ยมผมในทุกวันอาทิตย์ 

และการดำเนินชีวิตก็ได้พาผมข้ามผ่านมาถึงทางแยก

ทางแยกที่มีป้ายบอกเส้นทางว่า กรุงเทพฯ และเชียงราย

ผมลุกขึ้นจุดบุหรี่ขึ้นสูบ คิดใคร่ครวญอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะตัดสินใจที่จะเปิดประตูบ้านเพื่อออกไปซื้อตั๋วรถเที่ยวเดียวที่จะพาผมไปสู่หนทางใหม่

คืนหนึ่ง เพื่อนสาวของผมส่งคลิปมาให้ผมดู
ชื่อคลิปว่า "ตัวกูของกู" ของสันติ แต้พานิช เธอบอกกับผมว่า
"อ่ะ เสพย์เรื่องนี้ก่อนนอน ลองดูนะ มีรุ่นพี่แชร์มาบอกว่าเป็นคลิปที่เปลี่ยนชีวิตเขาเลย จนกลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จและได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักในทุกวันนี้"
ผมตอบไปว่า
"เราเคยดูแล้ว เมื่อ 6 ปีก่อน เจ้านายที่กราฟิคเฮ้าส์เคยเรียกให้ทุกคนมานั่งดู"
"ลองเอามาทบทวนใหม่นะ อะไรที่หล่นหายไประหว่างทางก็เก็บกลับมา"
เธอตอบ
"เราจะดูอีกครั้งนะ"
"นั้นคือตัวตนของแกที่หายไป"
เธอย้ำ
ผมตอบเธอไปสั้นๆ ว่า ขอบคุณ

และตอนนี้ผมได้กลับมาอยู่เชียงราย
เพื่อค้นหาบางสิ่งที่หล่นหายไประหว่างการใช้ชีวิต
ทิ้งความเสียใจไว้เบื้องหลัง แม้จะมีบางวันที่สิ่งนั้นคอยตามมาหลอกหลอนผมบ้างในบางคืน
ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการวิ่ง และดูสถานที่เก่าๆ ในวัยเด็ก
ก่อนที่จะมีความคิดหนึ่งขึ้นมา

-หากคนที่เป็นโรคซึมเศร้าได้พูดคุยร่วมกัน คงจะดีนะ แต่ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนกัน...
เพจนี้จึงเกิดขึ้นด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบ เพียงเพื่อจะมอบความหมายให้กับตัวผมและใครสักคนที่ผ่านเข้ามา

ความเศร้าเป็นสิ่งนิรันดร์
ความสุขเป็นสิ่งชั่วคราว
ผมจะอยู่กับสิ่งเหล่านี้ เพื่อเยียวยาตัวผม
และใครสักคนบนโลกใบนี้

-แด่ใครสักคนที่หลงทางเข้ามา...
ผมคิด

(ปัจจุบันผมกำลังทำ page เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าโดยอิงเอาประสบการณ์ของผมมาใช้ในงานเขียนเพื่อบำบัดตัวเองและเพื่อใครสักคนที่บังเอิญหลงเข้ามา...)

www.facebook.com/liveandlearndepression