เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
มกราคม 61*Sarane Champa
ขาเข้า* (25/01/61)
  • คืนนี้

    ฉันมารับน้องผู้เดินทางไกลข้ามอีกซีกโลก เพื่อกลับมาดูแลดวงใจของเธอ ลูกชาย, เด็กชายผู้เติบโตเป็นหนุ่มน้อย แต่ต้องพบกับโรคเกี่ยวกับไตในระยะโคม่า คนเป็นแม่ทำงานหาเงินกลับมารักษา และดิ้นรนกลับมาดูแลได้ปีละไม่เท่าไหร่ เพราะโลกความจริงหมุนได้ด้วยเงิน การที่ดวงใจของเธอยังยื้อชีวิตมาได้ยาวนานขนาดนี้ เพราะผู้หญิงซึ่งเป็นแม่แบบเธอ ใช้แรงทำงานโดยไม่เคยเลือกว่ามันจะเหนื่อย หนัก จนเผลอหลับไปขณะทำงานกี่รอบ/ต่อกี่รอบ

    เครื่องบินของเธอแจ้งกำหนดการดีเลย์ ฉันที่เดินทางมาถึงก่อน นั่งทอดอารมณ์กับน้ำหวานในมือ ประตูขาเข้าเปิดออก ผู้คนค่อยทยอยโผกอดบุคคลที่ก้าวเท้าออกจากประตู เด็กชายวัยไม่เกินสี่ขวบ วิ่งพร้อมกระโดดโอบกอดพ่ออย่างตื่นเต้น ชายตัวโตยกมือขึ้นไหว้ชายชราผมดอกเลาที่เดินตามเด็กชายตัวเล็ก

    "พ่อสบายดีนะครับ เดี๋ยวเราไปกินข้าวกัน"

    ฉันยิ้มกํบภาพตรงหน้า :_)

    หญิงสูงวัยสวมผ้านุ่งสีสด เสื้อขาวฉลุลวดลายอย่างปราณี พร้อมกระเป๋าคล้องแขน เธอเดินยิ้มร่ามาหอมเด็กหญิงในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อ

    "คิดถึงย่าไหมลูก?"

    :_)

    บางคน โอบกอดทักทายกันราวไม่ได้เจอมาเนิ่นนาน และ มีอีกหลายคนที่กำลังสาระวนกับการโทรหาบุคคลที่ควรมาถึง ...แต่ยังมาไม่ถึงสนามบิน มีใครอีกมากมายที่มีเพียงกระเป๋าสะพายหลังใบเดียว เดินผ่านประตูทางออกเพื่อขึ้นรถโดยสารเข้าไปในตัวเมือง การเดินทางและกลับเพียงลำพัง คงไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพวกเขา คืนนี้บางคนอาจแวะสร้างความประหลาดใจให้คนในครอบครัวที่หน้าบ้่าน และบางคนอาจจบลงที่โรงแรม /บ้านพัก/ เกสต์เฮ้าท์ เพื่อเตรียมทำงาน สะส่างภาระหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมาย อย่างไรก็เถอะ การได้เป็นฝ่ายรอรับ สร้างความรู้สึกกับภาพที่เห็น แปลกและแตกต่างออกไปจากทุกครั้ง

    ฉันคงคุ้นเคยกับการเป็นฝ่ายเดินทาง ฉันจึงไม่เคยสัมผัสว่า การที่ฉันเดินทางมาถึงแล้วมีคนรอรับ เป็นเรื่องน่ายินดีหรือภาพชวนอบอุ่น ที่เรามีใครสักคนยืนรออยู่หลังบานประตูขาเข้านั้น ฉันมัวแต่วุ่นวายเรื่องกระเป๋า อาบน้ำเข้างานทันไหม เหลืออะไรที่ฉันทำพลาดแล้วยังไม่ได้แก้ที่ออฟฟิต ฉันไม่เคยใส่ใจคนรอรับข้างหลังบานประตูด้วยซ้ำ เหมือนมันเป็นหน้าที่ ฉันมา ก็ควรมีคนมารับกลับบ้าน มันไม่ได้พิเศษ น่าซาบซึ้งใจอะไรนัก

    ผู้โดยสารออกจากประตูขาเข้าจวนจะหมดแล้ว แต่ฉันยังไม่เห็นน้องสาวผู้เดินทางข้ามซีกโลกตามที่นัดกันไว้ เธอตกเครื่อง? ฉันจำไฟท์รอบบินผิด? เธอเกิดปัญหาจนออกมาอย่างปกติไม่ได้? น้องสะใภ้เดินไปชะโงกหน้าถามเจ้าหน้าที่ ก่อนที่ครู่ เธอผู้ที่ฉันมารับจะเดินทางมาถึง

    " สวัสดีค่ะพี่ออฟ เหนื่อยมากๆเลย เดินทางไกลมากกกกกกกก เพลียอะ"

    :_)

    การเป็นฝ่ายรอแล้วลุ้นให้เห็นใครที่เดินทางไกล มาถึงจุดหมายเสียทีความรู้สึกคงประมาณนี้ จ๊ะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ พักหน่อย เดี๋ยวคงได้หายเหนื่อย

    ราตรีสวัสดิ์
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in