"ละคร ที่สร้างจากความรัก"

จริงๆแล้วความรักก็เหมือนละครเรื่องนึง ที่มันจะสั้นหรือยาว ก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของตัวละคร มันจะเร็วหรือช้าก็ขึ้นอยู่กับผู้กำกับ ซึ่งในแง่ของความรัก เราเองเป็นทั้งตัวละคร และ ผู้กำกับในเวลาเดียวกัน

แต่สิ่งที่ต่างไปคือ เราไม่สามารถควบคุมทุกอย่างได้ หนังเรื่องนี้ที่ผมสร้างขึ้นถูกดำเนินเรื่องมากเป็นปี มันมีทั้งรอยยิ้ม และ น้ำตา จนระยะหลังของเรื่อง มันเกิดระยะห่างขึ้น ระยะห่างจากการพูดคุยน้อยลง ระยะห่างจากการพบหน้า และระยะห่างของความสัมพันธ์

ผู้กำกับก็ยังคงจะยื้อเพื่อให้ละครมันยังขายได้อยู่ แต่สุดท้ายแล้ว วันที่เค้าต้องเผชิญกับความจริง ความจริงที่ว่าหนังเรื่องนี้มันควรจบได้แล้ว มันไม่เหลือตัวละครใดแล้ว มีเพียงแค่เค้าเอง ที่มโนภาพอยู่ในฉาก แต่ในความจริงทุกตัวละครได้จากไปหมดแล้ว

ผู้กำกับทำได้เพียงแค่ตัดให้มันจบ ปล่อยให้คนดูกลับไปคิดเอาเอง มันเป็นวิธีจบของหนังที่ใครหลายคนอาจไม่ชอบ แต่เค้าไม่ได้อยากทำอย่างนั้นหรอก เค้าเองก็หาตอนจบของเรื่องนี้ไม่ได้แล้วเหมือนกัน เพราะมัน ไม่มีตัวละครใดอยู่แล้ว