ทำไรเทอ กินข้าวกับไรมา? ..ความสนใจไม่ได้ถูกโฟกัสไปที่ว่าคุณพิมพ์ถูกต้องตามตัวสะกดไทยไหม แน่นอนว่าการกดชิฟแป้นพิมพ์โทรศัพท์รุ่นบางเฉียบเป็นเรื่องที่ค่อนข้างขี้เกียจ แต่ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นทุกครั้งที่เริ่มเห็นประโยคนี้ทุกสามชั่วโมงหลังอาหารก็ว่าได้        

คุณเชื่อไหม ณ ห้วงหนึ่งของความสัมพันธ์ที่เราเรียกกันว่า "การทำความรู้จัก" น่ะ เป็นอะไรที่แบบว่า เอ่อ...เข้าใจเลยว่า ราวกับผีเสื้อร้อยตัวบินอยู่ในท้อง จากประโยคสุดฮิตเป็นอย่างไร แทบไม่ต้องอธิบายว่าอาการนิ้วล็อคจากบทสนทนาที่จบไม่ได้น่ะ มันทำให้ยิ้มแก้บแทบแตก ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะไม่อยากตอบคำถามที่ว่า "ทำไรเทอ กินข้าวกับไรมา" สิ้นคำในห้องแชทพร้อมกับการกดปุ่มสีเขียวเพื่อให้ได้อรรถรสของความรู้สึกยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม 

โคตรแปลก... ที่ในวันนี้ ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนชนิดที่ว่าหน้ามือเป็นหลังมือ ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้แบบไหนดี คิดไปคิดมาห้องแชทนั้นน่ะ ก็ไปอยู่ข้างล่างสุดซะงั้น อืมม นี่สินะ อาการที่เขาเรียกว่า 

"ไม่เหมือนเดิม" 

เขาพูดอยู่เสมอว่าเราน่ะคลิ้กกันทุกอย่างเลยนะ ก็แหงล่ะ นี่เขาไม่รู้จักคำว่าปรับตัวเลยหรอ บางครั้งก็อยากบอกเขาไปตรงๆว่า ความสัมพันธ์นี้น่ะ เราพอแล้ว.. แต่แล้วยังไง คำว่าเพื่อนมันอยู่ที่คอ พูดไปแล้วก็ยาวเหยียดและคงไม่มีเหตุผลมานั่งท้าวความ ขอจบตรงนี้ที่ว่า เราในวันนี้กับเราในวันพรุ่งนี้ไม่มีทางรู้สึกเหมือนเดิม ตลอดที่ผ่านมาเราพยายามด้วยกันแหละ ก็พอจะเดาได้ แต่ตอนจบแบบนี้น่ะ เดาไม่ได้ ก็คิดไม่ถึงว่าจะจบแบบนี้ โชคดีแล้วกันทั้งเธอและเรา :) 

                                                                                                      #mysmemoir

                                                                                               จากเขา..คนที่ไม่มีสถานะ