น่าจะเหมือนกับหลายคน—จักรยานเริ่มห่างออกไปจากชีวิตตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำได้ไม่ค่อยชัด แต่พอหมดยุคที่ต้องออกไปปั่นจักรยานเล่นกับเพื่อนตอนเย็น รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคนที่ไม่มีจักรยานเป็นของตัวเองไปแล้ว จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าบอกลาจักรยานคันล่าสุดที่มีไปตอนไหน

ตอนคุยกับ ‘ลูกไม้’ ว่าเล่มต่อไปเขียนเรื่องจักรยานดีมั้ย ไม่ใช่เพราะเห็นว่าจักรยานกำลังเป็นที่นิยมหรืออยู่ในความสนใจของใครเลย แต่เป็นพราะเห็นว่าลูกไม้เองนี่แหละ ที่กำลังอินอยู่กับการปั่น ‘มิวาโกะ’ ไปไหนมาไหนอยู่บ่อยๆ

จะว่าไปเราเห็นลูกไม้พูดถึงชื่อมิวาโกะในเฟซบุ๊คมานาน ก่อนที่จะรู้ด้วยซ้ำว่า มันคือชื่อของจักรยานพับ (ทีแรกคิดว่ามีเพื่อนสนิทเป็นคนญี่ปุ่นเสียอีก)

ลูกไม้ไม่ใช่สาวนักปั่นจักรยานตัวยงหรือเต็มรูปแบบ ถ้าไม่ถามหรือเดินลงไปเห็นเอง เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบางวันลูกไม้ปั่นและหิ้วจักรยานมาทำงานที่สนพ.ด้วย หรือแทนที่จะเห็นลูกไม้อยู่ตามกิจกรรมของนักปั่นเท่ๆ เราคิดว่าไปหาเธอตามถนนย่านหัวลำโพงหรือจามจุรีสแควร์น่าจะง่ายกว่า และเพราะลูกไม้เป็นนักปั่นที่ถ้าจัดเลเวลก็คงยังอยู่ในหมวดมือใหม่หัดปั่น ประสบการณ์การปั่นก็เลยไม่ใกล้เคียงกับคำว่า ‘เท่’ สักนิด จะมีก็แต่เรื่องราวการปั่นแบบเปิ่นๆ ตามแบบที่เธอถนัด

มีแวบนึงลูกไม้ทำให้เรานึกถึงตอนหัดปั่นจักรยานสองล้อ เราอาจจะเคลื่อนตัวไปข้างหน้าได้เพราะมีคนช่วยออกแรงผลักตอนออกตัวครั้งแรก แต่ถ้าไม่ล้มคะมำหรือหยุดปั่นไปเสียก่อน เราจะรู้ว่าหลังจากนั้น จักรยานเคลื่อนที่ต่อไปได้เพราะแรงปั่นของเราเอง อาจจะเซไปเซมาอยู่บ้าง ตามประสายังอ่อนหัดบังคับแฮนด์ไม่เก่ง แต่พอหัดบ่อยๆ เราก็จะปั่นและบังคับจักรยานให้ไปตามทางได้อย่างใจ และออกตัวปั่นได้โดยไม่ต้องให้ใครช่วยดันข้างหลัง

หลายอย่างในชีวิตก็อาจจะเหมือนตอนหัดปั่นจักรยาน ถึงจะพุ่งไปข้างหน้าได้เพราะมีคนช่วยผลักช่วยดันตอนออกตัวอยู่บ้าง และถ้าไม่ล้มคะมำไปเสียก่อน หากอยากไปต่อ เราต้องออกแรงปั่นและบังคับทิศทางด้วยตัวเอง

อีกอย่าง—ลูกไม้ทำให้เรารู้ว่างานกับจักรยานเหมือนกันตรงที่...ถ้าถึงเวลาแล้วยังไงก็ต้องปั่น

คำนำนักเขียน

คุณเบื่อปัญหาเหล่านี้มั้ย?

การจราจรที่ติดขัดบนท้องถนน การเดินทางด้วยรถส่วนตัวอันมากไปด้วยค่าบำรุงรักษาและค่าน้ำมันที่พุ่งพรวดๆ จะพึ่งระบบขนส่งสาธารณะ ก็ดันไม่ได้มาตรฐานมอก. อีก (ขนส่งฯ ที่ไหนได้
มอก.) ครั้นจะหลบหลีกทุกปัญหาด้วยการหันมาเดินเท้าก็ดูจะยากเกินไป...

วันนี้เราขอเสนอนวัตกรรมที่แสนจะล้าหลัง แต่จะพาคุณเดินทางไปด้วยพลังแห่งกล้ามเนื้อขาของท่านเอง แน่นอนว่าไม่ใช่การเดินเท้าธรรมดาๆ แน่ แต่เป็น... แต่น แต๊น! ทีวีดิเรกขอเสนอ...จักรยาน!

ด้วยระบบฟันเฟืองอันน่าอัศจรรย์นี้เอง จักรยานจึงสามารถพาท่านเดินทางไปสู่จุดหมายได้อย่างรวดเร็ว ฉับไว เท่าที่แรงถีบและแรงใจจะไปไหว ไร้ซึ่งค่าใช้จ่าย (ยกเว้นตอนซื้อ ตอนแต่ง หรือตอนเอาไปซ่อม—ก็ต้องมีบ้าง) ไร้ซึ่งการติดขัด! (ยกเว้นตอนเชือกรองเท้าไปพันกับโซ่)

แต่เดี๋ยวก่อน หากคุณยังรู้สึกว่าการปั่นจักรยานออกถนนใหญ่นั้นดูอันตรายเกินไป หากจิตใจของคุณยังคงสับสนและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทีวีดิเรกขอมอบข้อเสนอสุดพิเศษให้แก่ท่าน นั่นก็คือหนังสือ Miwako: It’s All Ride เล่มนี้ เพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้คุณกล้าที่จะปั่นจักรยานอย่างจริงจัง!
...

เราเป็นผู้หญิงไซส์มินิที่ซุ่มซ่าม เซ่อซ่า เงอะงะ เวลาไปไหนก็จำเส้นทางไม่เคยได้ แถมยังไม่ค่อยรู้กฎจราจรอีกต่างหาก เราชอบปั่นจักรยาน และมีความใฝ่ฝันที่จะได้ปั่นจักรยานในชีวิตประจำวันแบบจริงๆ จังๆ ไม่ใช่แค่ปั่นในพื้นที่เล็กๆ อย่างในซอย หรือตามสวนสาธารณะ

หนังสือเล่มนี้เหมือนจะเป็นหนังสือจักรยาน ที่ต้องใช้คำว่า ‘เหมือน’ ก็เพราะว่าเนื้อหาไม่ได้พูดถึงข้อมูลการเลือกซื้อหรือแต่งจักรยานแบบโปรเฟสชันนอล ไม่มีวิธีทำความเร็วสูงสุดบนสนาม
ตูร์ เดอ ฟรองซ์ ไม่มีแม้กระทั่งวิธีการดูแลรักษาจักรยานเบื้องต้น อันที่จริงมีข้อมูลเชิงวิชาการอยู่ไม่ถึงครึ่งของเนื้อหาทั้งหมดด้วยซ้ำ ถ้าอยากได้ความรู้เกี่ยวกับจักรยานจริงๆ แนะนำเสิร์ชในอากู๋อีกทีเถอะค่ะ

และเมื่อไม่นำเอาเรื่องที่เป็นสาระมาเขียน ส่วนที่เหลืออยู่จึงมีแต่ความเฮฮา จน (เกือบ) ไร้สาระ สิ่งเหล่านั้นคือประสบการณ์การปั่นจักรยานของผู้หญิงบ้าๆ บ๊องๆ คนหนึ่ง แม้ว่าบางเรื่องที่อยู่ในหนังสือเล่มนี้จะดูบ้าบอ แต่ขอยืนยันด้วยเกียรติของเนตรนารีว่าเรื่องเพี้ยนๆ ที่จะได้อ่านกันต่อจากนี้ล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น โดยหวังอย่างยิ่งว่าประสบการณ์การปั่นจักรยานเพี้ยนๆ ของผู้หญิงตัวเล็ก บนถนนใหญ่ จะช่วยเสริมสร้างแรงบันดาลใจให้กับคนที่กลัวการปั่นจักรยานออกถนนได้บ้างนะคะ