วันแรกที่เข้ามาทำ เราไม่คิดว่าเราจะเจอคนรู้จัก พี่เขาเป็นเพื่อนของพี่เรา มันเหมือนมีคำสั่งสั่งลงมาว่า พี่เขาต้องจับตาดูเราตลอด เราต้องทำตัวดี (ซึ่งแม่งเหนื่อยชิบหาย) 

     

     เรามีเพื่อนสองคนที่ฝึกงานด้วย

        ก คือเพื่อนเรา

        ข คือรุ่นพี่ที่ดร็อปแล้วมาฝึกกับเราใหม่

     คร่าวๆสำหรับตอนนี้เราโคตรไม่ไหวกับที่นี้ อาจเพราะเราจินตนาการไปเองส่วนหนึ่ง กับคนที่นี้ที่เขาพากันดูถูกกันเอง เราไม่เข้าใจเราเห็นพวกเขาขำภาพลักษณ์ของคนอื่น ของตัวเอง เราว่ามันไม่ตลกกับสิ่งที่พวกเขาทำ บางคนที่โดนเรายังดูออกเลยว่าเขาก็ฝืนทำ 

     เรายอมรับตรงนี้ว่าตอนเราทำงานเราฟังเพลง แต่เราฟังในคอมเพราะเราโทรศัพท์พัง เราไม่เคยเล่นโทรศัพท์ เพราะเราเล่นคอม มันก็เหมือนเพื่อนอีกสองคน อาจเพราะ ก แม่มันเป็นหัวหน้างานที่นั้นเลยไม่มีใครกล้าว่า พวกเราเลยเลยเถิด แต่มันจะมีเราที่โดนเพื่อนพี่ ยังไงดี แซว หรือ ว่า เวลาเขาเดินผ่านโต๊ะเรา ก็ชอบพูดว่า

     เราพอเข้าใจแหละเพราะเราทำตัวเอง แต่เพราะเราเป็นเด็กฝึกงานมันเลยไม่มีงาน แทบไม่มีเลยล่ะ บางวันเรานั่งว่างทั้งวันอยู่อย่างนั้น แต่เราก็พอรู้จักกาลเทศะ เราไม่ได้เล่นตลอดเราสังเกตคนรอบข้าง เผื่อมีใครเรียกใช้อยู่เสมอ

     1.ครั้งแรกเราใส่เสื้อกันหนาวมาทำงานปกติ เสื้อกันหนาวมันใหญ่กว่าตัวมันเลยดูร่อนๆยานๆ เช้าที่เราเข้างาน หัวหน้าเรา(ไม่ใช่แม่เพื่อน) ผ่านหน้าเราสวัสดีตามปกติ แต่โดนถามกลับมาว่า

'ไม่ได้ไปมาไหนคะ' เรางงมากที่หัวหน้าถามแบบนั้นตอนเช้าอย่างงี้ก็ต้องมาทำงานสิ

คะแค่นั้นเรานิ่งเลย มันทำเรา down เราคิดแล้วว่าที่นี้แม่งมันไม่เหมาะจริงๆ 

     2.เรานั่งทำงานกรอกข้อมูลในคอม เราใส่หูฟัง เลยไม่ได้ยินคนอื่นเขาพูดกัน รู้อีกทีคือเพื่อนกับเกือบทุกคนในห้องพากันขำเราเลยถามเพื่อนว่าขำอะไรกันหรอ

'ขำไรกันว่ะ'

'ทำไมว่ะ'

คะ จากนั้นเราไม่เคยมีความคิดที่จะพยายามอยู่ที่นี้ เราไม่เข้าใจเราแค่ผิวคล้ำ คือมันผิดมากยังไง เรามองว่า mind set เขาคงมีตะกละแปลกๆ เราพยายามลืมมากแต่มีแค่สองเรื่อนี้มันติดอยู๋ในใจ

     เรารู้สึกว่าเราทนมามาก จนตอนนี้เหลืออีกแค่ 13 วันที่เราจะจบ เราเลยมากเขียนนับถอยหลัง หวังว่าวันหน้าที่เรามาอ่านมันคงจะดีมากๆๆๆๆ สำหรับเราในวันที่เข้มแข็ง