เสียงเพลงดังคละเคล้าเสียงฝน เดือนหนาวหยุดนิ้วที่กำลังเคาะแป้นพิมพ์แล้วขยับบิดขี้เกียจพลางมองสายฝนด้านนอก

     ตอนนี้เป็นเวลา 8.30 น. เดือนหนาวอยู่ในออฟฟิศเพียงคนเดียว และคงอีกนานกว่าพี่ๆ คนอื่นๆ จะเข้ามา ความจริงเธอมาถึงออฟฟิศตั้งแต่ 8.00 น. เธอตัดสินใจเข้าออฟฟิศเวลานี้มาระยะหนึ่งแล้ว สาเหตุหนึ่งเพราะเธอการเดินทางตั้งแต่เช้าสะดวกสบายกว่ามาก เธอยอมเข้าออฟฟิศก่อนเวลาดีกว่าต้องเผชิญกับฝูงชนบทรถไฟฟ้า ส่วนอีกผลหนึ่งเพราะเธออยากใช้เวลาเงียบๆ คนเดียวสักชั่วโมงหรือสองชั่วโมง ฟังเพลงไปพลาง ทำงานไปพลาง ช่วยให้สบายใจไม่น้อย

     ตั้งแต่วันฝึกงานแรกจนกระทั่งตอนนี้ก็ผ่านมาร่วมเดือนแล้ว เดือนหนาวคุ้นเคยการหลายๆ อย่างมากขึ้น ทั้งการทำงานและการจัดการกับความรู้สึกของตนเอง เรื่องที่เคยกังวลหลายเรื่องก็คลี่คลายแล้ว ตอนนี้เธอมีความสุขและกับการทำงานมากกว่าแต่ก่อน 

     ตอนนี้ปริ่มเปลี่ยนไปฝึกงานตำแหน่ง 'Graphic Design' แล้ว หน้าที่ส่วนใหญ่ของเธอคือทำรูปโปรโมทนิยาย โดยเลือกประโยคที่น่าสนใจจากหนังสือและปกหนังสือมาใส่ในรูป จากนั้นค่อยแต่งภาพให้น่าดึงดูด ด้วยเหตุนั้นเดือนหนาวจึงรับงาน edit นิยายส่วนที่เคยเป็นของปริ่มมาทำต่อ

     

     9.30 น.

     "แอ๊ด"

     "วันนี้ซื้อขนมมาฝาก"

     เสียงเปิดประตูดังขึ้นตามด้วยเสียงทักทายจากพี่ต้น

     "สวัสดีค่ะ" เดือนหนาวพูดพลางหันไปไหว้พี่ต้นแล้วรับน้ำส้มในมือพี่ต้นมาวางไว้บนโต๊ะ เธอคุยกับพี่ต้นเล็กน้อยจากนั้นจึงแยกย้ายกันไปทำงานของตน

     "หนาว" พี่ต้นเรียก

     "คะ?" เธอขานรับพร้อมหันไปทางพี่ต้น

     พี่ต้นเดินเข้ามาหาพร้อมยื่นซองสีขาวซองหนึ่งให้เธอ "อันนี้เงินเดือน พี่ให้เธอ เดือนแรกอาจจะไม่เยอะนะ ถ้าเดือนหน้าเธอพัฒนาและก็แสดงศักยภาพมากขึ้นพี่จะเพิ่มให้"

     "ขอบคุณค่ะ" เดือนหนาวยกมือไหว้ จากนั้นจึงยื่นมือทั้งสองข้างไปรับซองนั้นมาไว้ในมือ

     'เงินเดือน' คือสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง เพราะตอนสัมภาษณ์ มีการตกลงกันว่าการฝึกงานครั้งนี้จะไม่มีเงินเดือนและเธอก็ยอมรับข้อตกลงข้อนั้น

     'ต่อไปคงต้องตั้งใจมากกว่านี้แล้วล่ะ' เดือนหนาวคิด สำหรับเธอมันไม่ใช่แค่เงินเดือน แต่มันเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่างานของเธอมีค่า และทำให้เธอมีกำลังใจทำงานนี้ต่อไป

     วันนี้ที่ทำงานมีการประชุมเลือกนิยายจากจีนมาเผยแพร่ในไทย ซึ่งเธอก็ได้ร่วมฟังการประชุมครั้งนี้ด้วยเช่นกัน

     การเลือกนิยายเริ่มจากทางประเทศจีนจะส่งรายชื่อและรายละเอียดคร่าวๆ ของนิยายแต่ละเรื่องมาให้ โดยจะมีการไฮไลท์เรื่องที่ทีมงานจีนแนะนำมาด้วย แต่จะให้ทีมงานประเทศไทยร่วมตัดสินใจด้วย 

     การประชุมครั้งนี้ทำให้เดือนหนาวเรียนรู้ว่าสุดท้ายแล้ว เราเลือกแต่ 'เรื่องที่ดี' ไม่ได้ เราต้องเลือก 'เรื่องที่ขายได้' ด้วย บางเรื่องเกือบทุกคนมีความเห็นตรงกันว่าเป็นเรื่องที่ดี แปลกใหม่ และสนุก แต่สุดท้ายเรื่ิองนั้นก็ไม่ถูกเลือกด้วยเหตุผลว่า 'เรื่องดีก็จริง แต่กลุ่มเป้าหมายเราไม่ชอบแบบนี้' เรื่องนี้ทำให้เดือนหนาวใจเสียทีเดียว แต่ก็พยายามทำความเข้าใจว่านี่คือธุรกิจ ต้องมีการซื้อขายจึงจะอยู่รอด

     กว่าจะประชุมเสร็จก็กินเวลาไปพอสมควร รู้ตัวอีกทีก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว

     "หนาวช่วยพี่ทำานหน่อย พี่ว่าพี่น่าจะไม่ทัน" พีเม่พูด

     "ได้ค่ะพี่" งานที่พี่เม่ให้ทำคือการคิดบทสนทนาของตัวละครหลักเพื่อนำไปทำการโปรโมท พอรู้ว่าต้องคิดขึ้นมาเองโดยอ้างอิงแค่เรื่องสั้น เดือนหนาวก็กังวลขึ้นมา 

     "พี่เม่คะ เพิ่งทำเสร็จไปเรื่องเดียว ช่วยดูให้หน่วยได้ไหมคะ"

     "ไหน เอามาดู" พอได้ยินพี่เม่พูดอย่างนั้น เดือนหนาวก็ยกโน้ตบุ้คแล้วเดินไปหาพี่เม่ 

     ระหว่างพี่เม่ตรวจงาน เดือนหนาวก็ยกมือขึ้นมาพนมด้วยความเคยชินและกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

     "โอเคแล้ว ประมาณนี้แหละ แต่พี่ขอยาวกว่านี้อีกหน่อย เพิ่มสักประโยค สองประโยค"

    "ได้ค่ะ" เดือนหนาวขานรับพลางรีบสูดอากาศเข้าปอด แล้วรับโน้ตบุ้คกลับมา 

     พอรู้ว่าต้องปรับปรุงตรงไหน เด็กสาวก็สบายใจมากขึ้น พอทำไปได้สักพักก็รู้สึกสนุกกับงาน ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าสิ่งที่เป็นอุปสรรคต่อการทำงานก็คือความกลัวของเธอนั่นเอง

     "ป่ะ เก็บของกลับบ้านกัน" พี่แป้งพูดขึ้น จากนั้นทุกคนก็เก็บของแล้วเตรียมตัวกลับบ้าน

     "หนาว edit นิยายที่พี่ให้ถึงไหนแล้ว" พี่เม่ถาม

     "จบโฟลเดอร์ที่สามพอดีค่ะ"

     "เราว่าเธอน่าจะเบื่อนิยายชายหญิงแล้ว งั้นเรื่องนี้พอแค่นี้ก่อน พี่จะลองให้ edit แนวอื่นบ้าง"

     จากนั้นพี่เม่ก็บอกเธอว่าจะให้กลับไปเลือกเรื่องให้ แล้วจะส่งไฟล์ให้ทีหลัง

    

     ท่ามกลางท้องฟ้าสีเทาหม่นและสายฝนพรำ ร่มสีฟ้าคันหนึ่งเคลื่อนไปตามถนนช้าๆ ใบหน้าผู้ถือมีรอยยิ้มประดับอยู่

     เดือนหนาวเดินกลับทางกลับบ้านพร้อมกับคิดในใจว่า 'วันพรุ่งนี้เธอจะได้ edit นิยายแบบไหนกันนะ'