อาการป่วยที่ทานอาหารไม่ลงเมื่อสัปดาห์แรก ๆ ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว แต่น้ำหนักที่หายไปเกือบ 2 กิโลก็ยังไม่กลับมา ตอนนี้เราหนัก 46 จาก 48-50 ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลามากกว่านี้

          เราคิดว่าจะจัดการสภาพจิตใจตัวเองได้ จึงตัดสินใจไม่ไปหาหมอถึงแม้ว่าจะนัดพบจิตแพทย์เอาไว้แล้วก็ตาม พยายามคุยกับพ่อและเพื่อนสนิท ทั้งสองคนเข้าใจและคอยสังเกตอาการตลอดเวลารวมทั้งพฤติกรรมการทานอาหาร ความทรมานนี้ดำเนินอยู่มากกว่า 3 สัปดาห์ เรารู้สึกเศร้ามากและร้องไห้จนตาซ้ายบวมปูด เมื่อถึงจุดหนึ่งที่คิดว่ามันน่าจะผ่านไปแล้ว งานมหาลัยจบลงเหลือแค่การเดินทางมาฝึกงาน เราได้นอนพัก นอนคิดทบทวนกับตนเองถึงปัญหาบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร และถามตนเองว่าเข้มแข็งพอหรือยัง

          คุณพ่อและเพื่อนศึกษาอาการของเราและลงความเห็นว่าเป็นภาวะซึมเศร้า โชคยังดีที่ไม่ลามจนถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้า เรารู้ตัวว่าอาการนี้มันแค่ดีขึ้นแต่มันยังไม่หายไป บางทีอาจจะเป็นโรคแล้วจริง ๆ ก็ได้

          การป่วยทางจิตใจในครั้งนี้ทำให้เราระวังการใช้คำพูดและการกระทำต่อผู้อื่นมากขึ้น เพราะการกระทำและคำพูดเพียงเล็กน้อยแค่ครั้งเดียวที่ใคร ๆ มองว่าเรื่องแค่นี้จะเก็บไปคิดมากทำไมมันส่งผลกระทบต่อจิตใจเรามาก และเราคิดว่าถ้าหากทุกคนบนโลกปฏิบัติต่อกันโดยนึกถึงจิตใจของอีกฝ่าย ให้เกียรติกันมากขึ้นแม้อายุจะต่างกันคงจะเป็นเรื่องที่ดีมาก ถ้าเป็นอย่างนั้นได้จริง ๆ คนที่ตายจากคำพูดและการกระทำที่พวกเขามองว่าเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยอาจจะยังมีชีวิตอยู่ในวันนี้ก็ได้