ฉันวางดอกไม้ไว้หน้าบ้านเธอทุกวัน

เพื่อพบว่าช่อเดิมได้แห้งกรอบไปเพราะสภาพอากาศ

เธอไม่เคยเปิดประตูมาเก็บมันเข้าไปในบ้านเพื่อใส่ลงแจกันบนโต๊ะอาหารอย่างที่ฉันตั้งใจ

ฉันเคาะประตูบ้านทักทายเธอทุกวันเธอไม่เคยตอบกลับมาไม่ว่าด้วยทำพูดหรือท่าทาง

ฉันยิ้มให้เธอทุกครั้งที่เจอกันเธอกลับหมางเมินและเย็นชาใส่ราวกับเราไม่เคยรู้จักกัน

ฉันบอกเธอทุกครั้งที่เราเจอหน้ากันว่าเราเคยรักกันแค่ไหน 

เธอกลับไม่เคยทำท่าว่าได้ยินมัน

แม้จะภาวนาขอให้มันไม่เป็นแบบนั้น 

แต่นี่อาจเป็นวันสุดท้ายที่ได้วางช่อดอกไม้ไว้หน้าบ้านเธอด้วยมือตัวเอง

ร้านดอกไม้จะส่งมันมาให้เธอแทนฉันแทนฉันที่กำลังจะจากเมืองนี้

ฉันกำลังต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในอีกซีกโลกหนึ่ง 

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกมั้ยกระนั้นเธอก็ยังใจร้ายกับฉันได้ลงคอ 

ไม่คิดจะเปิดประตูออกมาพูดอะไรซักประโยคเพื่ออวยพรให้เดินทางปลอดภัย 

ฉันคงต้องทำใจหวังว่าเราจะได้พบกันอีกในเร็ววัน  

ฉันก้าวเดินไปจนพ้นเขตบ้านของเธอแล้วจึงหันมามองหน้าบ้านเธอเป็นครั้งสุดท้าย 

จ้องมองตัวอักษรที่เป็นชื่อของเธอที่ติดอยู่หน้าบานประตู 

คลี่ยิ้มบางๆ ให้เธอ...


...ให้ร่างที่นอนนิ่งอยู่หกฟุตใต้พื้นดิน  
        

  BYUN BAEKHYUN