……….

ตอนที่ 23 : ช่วงชิง

“รู้สึกทางนั้นก็ไม่ค่อยต่างจากเราเท่าไหร่”  อ๋องบอกเปา

“เจคมันไหวอยู่แล้วล่ะน่า แต่ไอเอิร์นเนี่ยสิ มันจะรอดเปล่าก็ไม่รู้”เปาตอบ

            ก่อนหน้านี้เมื่อทั้งสามรู้ว่าพวกข้างล่างกำลังจะขึ้นมาเล่นงานพวกตนอ๋องก็รีบกระโดดข้ามมายังตึกอีกตึกหนึ่งที่เป็นอาคารห้องพักเหมือนกันแต่ติดตรงที่เอิร์นไม่สามารถโดดข้ามมาได้ ไม่รู้เป็นเพราะรูปร่างใหญ่ของมันต้องแบกน้ำหนักตัวเยอะหรือไม่กล้าไม่รู้เอิร์นบอกให้ทั้งคู่ลงไปเจอตนข้างล่างแทนก่อนจะวิ่งลับหายไป

“มันรอดล่ะน่า ใช่ว่ามันอ่อนซะที่ไหน เรามาจัดการปัญหาตรงหน้าก่อนดีกว่า”อ๋องพูด

            ตอนนี้ทั้งคู่ต้องฝ่าลงมาเรื่อยๆซึ่งยิ่งลงมาพวกมันก็ยิ่งมากขึ้นและตึงมือขึ้นเท่านั้น ตอนนี้ทั้งอ๋องและเปาต่างติดแหง็กอยู่ห้องโถงใหญ่ที่ตกแต่งด้วยโต๊ะมากมายคงตั้งใจจะจัดงานอะไรสักอย่างก่อนจะเกิดโรคระบาดขึ้น

“มันต้องมีทางออกอีกทางล่ะน่า” เปาว่าขณะยิงโต้ตอบกับพวกเคลโอที่ยิงมาไม่ขาดสาย

“ไม่ใช่ว่ามันขวางทางออกเราอยู่รึ” อ๋องถามกลับ

“นั่นมันทางเข้าต่างหาก มันต้องมีทางออกพนักงานดิ”

“กูว่าหลังเวทีนั่นน่าจะมี” อ๋องว่าก่อนหันไปทางเวทีที่อยู่ถัดจากพวกตนไปข้างหลัง มันเป็นเวทีไม่ใหญ่มากข้างบนว่างเปล่า

“แล้วรออะไรล่ะ วิ่งเด้” เปาขว้างระเบิดไปทางที่พวกมันอยู่ก่อนที่ทั้งคู่จะออกวิ่ง 

            ตูม ! เสียงระเบิดดังลั่นไปทั้งชั้นได้ยินเสียงพวกมันร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ไกลๆ พวกโต๊ะ เก้าอี้ เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ถูกแรงระเบิดทำลายเสียหายกระเด็นไปทั่วสารทิศ

“โอ๊ย ! อะไรโดนหัวกูวะ”  อ๋องพูดขึ้นเมื่อโดนอะไรสักอย่างกระแทกหัวก่อนจะก้มลงไปเห็นมันเป็นชิ้นส่วนแตกหักของเก้าอี้นั่นเอง

“ฮ่าๆๆ” เปาหัวเราะอีกไม่กี่เมตรทั้งคู่ก็จะถึงเวทีแล้ว

“อย่าเห็นมึงโดนมั่งแล้วกันไอเปา”  อ๋องว่าก่อนปีนขึ้นไปบนเวทีตามเปาติดๆ

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งคู่รีบหมอบกับพื้นเวทีโดยไว

“อ้อมไปข้างหลังฉาก” เปาตะโกนแข่งกับเสียงปืนก่อนจะรีบคลานไปอย่างรวดเร็ว เปากระแทกประตูสำหรับเจ้าหน้าที่เปิดออกพร้อมกับร่างทั้งสองที่รีบพรวดเข้าไป

“นี่เราลงมาถึงชั้น 3 แล้วเหรอเนี่ย” เปาว่าเมื่อเห็นป้ายบอกชั้นอยู่เหนือทางเดิน

“นั่นดิ ไม่ได้มองเหมือนกัน สับขาวิ่งอย่างเดียวเลย ว่าแต่มึงถามไอเอิร์นดิ๊ว่ามันอยู่ไหนแล้ว”อ๋องบอก ก่อนเปาจะเอามือแตะวิทยุไร้สายตรงหูเพื่อติดต่อ

“เอิร์น เอิร์น ได้ยินมั้ย ทางนั้นเป็นไงมั่ง”  เปาถาม

“….” ยังคงไม่มีเสียงตอบมีแต่เสียงคลื่นซ่า

“อย่าบอกนะว่ามึง...”

“ยังไม่ตาย” เอิร์นตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ ก้มตัวลงดึงด้ามมีดออกจากกลางหน้าอกหนึ่งในชายชุดสูทนับสิบที่นอนแน่นิ่งไร้วิญญาณอยู่บนพื้นปูพรมอย่างดีของโรงแรม

“พวกมึงเหอะถึงไหนแล้ว นี่กูลงมาถึงชั้นล็อบบี้แล้วนา” เอิร์นว่า

“ตลกน่า” อ๋องพูดแทรกขึ้น

“รีบๆลงมาเลย เจอกันตรงรถพวกมันนั้นแหละ แค่นี้นะ” เอิร์นพูดเสร็จก็ตัดสายทันทีก้มอีกครั้งเพื่อหยิบปืนสั้นข้างๆ ร่างไร้วิญญาณของพวกมัน

“โอย เหนื่อยเป็นบ้าเลยว่ะ” เอิร์นบ่นขณะเดินตรงไปยังประตูกระจกของโรงแรมที่ตอนนี้แตกละเอียดจนเดินทะลุได้สบายๆพลางมองไปยังรถตู้ที่พวกมันยกขบวนกันมา ซึ่งเอิร์นก็ไม่เห็นพวกมันสักคน คงจะขึ้นไปจัดการเจ้าสองคนนั้นกันหมดแล้วแต่ก็ไม่ประมาท บางทีอาจจะมีพวกมันเฝ้ารถอยู่ก็ได้

            เอิร์นค่อยๆ เดินให้เงียบเชียบที่สุดไปยังรถเกราะกันกระสุนเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน รวมไปถึงชุดที่มีแต่รอยบาดและขาดจากการต่อสู้ อีกทั้งยังย้อมไปด้วยสีแดงเกือบทั้งตัวที่เป็นเลือดพวกมันและเลือดตนเองยังดีที่ว่าเจ้าหน้าที่ทุกคนเมื่อออกภาคสนามจะได้ยาระดับกลางคนละสามเม็ดไว้กรณีฉุกเฉินซึ่งเอิร์นก็ได้ใช้มันจนคุ้มแล้ว

            เอิร์นไล่ดูจากคันหลังสุดปรากฏว่าไม่มีพวกมันเหลืออยู่ เลยเดินดูสองคันที่เหลือซึ่งก็ไร้เงาพวกมันเหมือนกัน

            เอิร์นใช้ปืนสั้นที่หยิบมายิงกระจกข้างคนขับจนแตกก่อนเอื้อมมือเข้าไปเปิดประตูจากข้างในและปิดประตูเมื่อตนขึ้นเรียบร้อยเอิร์นพาตัวเองไปยังส่วนท้ายรถตู้ พื้นที่สองข้างผนังเป็นอุปกรณ์อาวุธต่างๆแต่เอิร์นไม่สนใจก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกับพื้นรถ

“ขอพักสักหน่อยเหอะ” เอิร์นว่าก่อนขยับท่าทางให้สบายที่สุดพร้อมกับหลับตาลงคลายความเหนื่อยล้าที่ตนเพิ่งจะเจอมา

..........

“ซุ่มนานรึยังล่ะ” เจ้าคนที่รับกระเป๋าจากเคิร์กไปถามเมื่อเห็นริกพรวดขึ้นมาเอาปืนจ่อตน

“แกเป็นใคร”  ริกถาม

“คิดว่าจะรอดมั้ย?” มันไม่ตอบ เปลี่ยนเป็นถามแทน

“นั่นมันอะไร”  ริกถามถึงแคปซูลในกระเป๋า

“หลบให้ดีล่ะ” มันไม่ตอบคำถาม

            เมื่อมันพูดจบสัญชาตญาณบางอย่างในตัวบอกให้ริกรีบกระโจนออกจากตรงนั้นพร้อมกับหมอบลงทันทีและมันก็ถูกเสียด้วยเมื่อเกิดเสียงปืนดังขึ้นทำเอาก้อนกรวดตรงนั้นแตกกระเด็น

“ออกรถ” คนหัวหน้าตะโกนสั่งลูกน้อง

            ริกไม่ปล่อยพวกมันหลุดมือรีบลุกขึ้นออกวิ่งตามรถไปติดๆ พร้อมกับเล็งปืนพกในมือลั่นกระสุนทะลุกระจกหลังรถฮัมวี่เข้ากลางหลังหัวคนขับเต็มๆตัวรถหมุนคว้างทันทีเมื่อไม่มีคนบังคับทิศทางก่อนหมุนหนึ่งตลบกับพื้นป่าและหงายท้องในที่สุด

            ริกรีบวิ่งให้ถึงตัวรถก่อนที่พวกลูกน้องมันจะมาช่วยทันเขาจัดการปลิดชีพคนที่อยู่เบาะหลังก่อนจะหยิบเอาประเป๋าขึ้นมา

“แย่ว่ะ รถฮัมวี่แต่กระจกธรรมดาเนี่ย”  ริกบอกเจ้าหัวหน้าที่พยายามหาปืนตัวเองอยู่แต่ในสภาพกลับหัวคงลำบากสักหน่อยก่อนจะจัดการปลิดชีพไปอีกคนพร้อมกับหันหลังวิ่งกลับ

ปัง ! เสียงปืนดังขึ้นพร้อมๆ กับพื้นข้างๆ ตนที่โดนกราดยิงโชคดีที่ไม่โดนเข้า

“มากันไว้จังวุ้ย”  ริกจำใจเปลี่ยนเส้นทางวิ่งเข้าไปในป่าแทนเพราะวิ่งตรงๆ คงจบชีวิตลงในป่านี่แน่ๆ  แต่เสียงฝีเท้าพวกมันก็ยังคงไล่ตามมาติดๆรวมทั้งเสียงเจ้ารถฮัมวี่ที่บุกตะลุยเข้ามาในป่าด้วยเหมือนกัน

“หาเรื่องตายแท้ๆ ไอริกเอ้ย” ริกพูดกับตัวเองขณะก้มหลบกิ่งไม้ที่ขวางทางยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนกำลังวิ่งไปทางไหนแต่คงอยู่ไม่ไกลจากฐานเท่าไหร่หรอก

“นอร่า นอร่า !”  ริกตะโกนเรียกนอร่าผ่านวิทยุไร้สาย

“นี่นายอยู่ไหนฮะ ฉันหา...” นอร่าตอบกลับทันที

“คุมตัวเคิร์กเดี๋ยวนี้ ! หมอนั่นเพิ่งส่งมอบแคปซูลบางอย่างให้พวกเคลโอไป”ริกพูดไปหอบไป

“นี่นายอยู่ไหน ทำไมมีเสียงปืนด้วย” นอร่าถามเริ่มกระวนกระวายเมื่อได้ยินเสียงปืน

“ฉันเพิ่งชิงเอาแคปซูลกลับมาน่ะ กำลังหนีพวกมันอยู่”

“ไปจับเคิร์กก่อนไป อ้าก !” ริกพูดยังไม่ทันจบก็ร้องขึ้น

“ริก ! ริก ! บ้าจริง !”นอร่าตะโกนเรียกแต่ดูเหมือนสัญญาณจะหายไปแล้ว นอร่ารีบออกหาเคิร์กตามที่ริกบอกทันทีเธอวิ่งไปยังห้องแล็บของเคิร์กก่อนเป็นอันดับแรก

..........