..........

ตอนที่ 19 : การเดินทางครั้งใหม่

            “งานหนักเหมือนเดิมสินะครับ” เสียงลุงคนหนึ่งตะโกนถามฉันเมื่อพวกเรากลับมายังเมืองนิวเคลโออีกครั้งหลังจากออกปฏิบัติการณ์สำรวจพื้นที่ที่คาดว่ายังมีผู้รอดชีวิตเพื่อรวมเหล่าผู้รอดไว้ด้วยกัน

            ตัวฉัน ไบรอัน อลิซและ โจเพื่อนใหม่ที่ฉันรู้จักหลังจากที่ตาฉันกลับมามองเห็นได้อีกครั้งด้วยการช่วยเหลือของทุกคนที่พาฉันมารักษายังนิวเคลโอแห่งนี้โดยเฉพาะชายคนหนึ่งที่ฉันยังคิดว่าต้องมีสักวันที่จะได้เจอเขาอีกครั้ง เจค ชายผู้ซึ่งฉุดรั้งฉันออกมาจากอดีตถ้าไม่มีเขา ฉันคงตายไปนานแล้ว แต่เก้าเดือนก่อนเจคได้ตายลง แต่ลึกๆฉันเชื่อว่าเขายังคงอยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกที่เต็มไปด้วยเหล่าอมนุษย์นี้

“ชินซะแล้วล่ะค่ะ”  ฉันตอบไปตามความจริงฉันเริ่มเข้ารับการฝึกฝนในการเป็นทีมสำรวจมาได้หกเดือนกว่าๆ แล้ว หลังจากที่ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปมาและปรับความเคยชินกับการมองเห็นของตนเองซะใหม่รับรู้ถึงภาพทิวทัศน์ที่ตนไม่ได้เห็นมาเนิ่นนาน

            พวกเราทั้งหมดอาศัยอยู่กันในเขตสำหรับนักสำรวจเป็นอาคารหลายหลังที่มีข้าวของและอุปกรณ์จำเป็นในการเดินทาง โรงยิมสำหรับฝึกซ้อมสถานที่พักผ่อน รวมทั้งหมู่บ้านที่สร้างไว้ให้สำหรับทีมสำรวจโดยเฉพาะแต่ละทีมจะมีสมาชิกไม่สี่ก็ห้าคนและต้องอยู่บ้านหลังเดียวกันพวกเราทุกคนล้วนแต่มีภารกิจในแต่ละวัน บางทีเราอาจต้องไปผจญอยู่ในโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยซอมบี้ที่หิวกระหายเป็นอาทิตย์ๆ

“มีใครอยากกินอะไรมั้ย?” โจถามเมื่อพวกเราทั้งหมดก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านสองชั้นของทีมเรา

“เอาสิ นี่เรากลับมาทันมื้อเที่ยงพอดีเลย” ไบรอันวางสัมภาระของตนลงบนพื้นห้องก่อนเดินตามโจเข้าไปในห้องครัว

“แล้วเธอล่ะแคล”   อลิซถาม

“ไม่ล่ะ ฉันขอตัวขึ้นไปนอนดีกว่า อยากนอนเต็มอิ่มมาหลายวันแล้ว” ฉันตอบ

“โอเค งั้นเราจะทำไว้เผื่อเธอลงมาละกันนะ” อลิซพูดก่อนหันหลังเดินไปยังครัวอีกคน

“ขอบใจนะอลิซ”   ฉันกล่าวขอบคุณก่อนลากสังขารร่างกายตัวเองที่เหนื่อยล้าเต็มทีหลังจากต้องออกไปตามหาผู้รอดชีวิตตามเมืองร้างต่างๆ ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ฝูงผีดิบที่เดินเกลื่อนกลาดไปทั่วท้องถนนไหนจะพวกกลายพันธุ์ที่นับวันดูจะยิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ

            ห้องของฉันอยู่บนชั้นสองฉันปิดประตูดังปึง ทิ้งเป้สะพายไว้บนพื้น ถอดรองเท้าก่อนย่ำเดินบนพื้นที่ปูด้วยพรมมันให้ความรู้สึกสบายเท้าหลังจากต้องเดินตรากตรำบนถนนมานาน ฉันย่ำเท้าอันหนักอึ้งไปยังเตียงและทิ้งตัวลงนอนในหัวว่างเปล่า ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการที่มาเป็นนักสำรวจเพื่อต้องการตามหาเจครึเปล่าหรือว่าเพื่อจุดประสงค์อื่น แต่ตอนนี้ไม่อยากจะคิดอะไรให้ปวดหัวอีกแล้ว หนังตาเริ่มคล้อยลงก่อนที่ทุกความคิดจะค่อยๆเลือนหายไป

..........

ฉึก !  เสียงมีดสั้นพุ่งเข้าใส่ท่อนซุงที่มีเป้าวงกลมอยู่ตรงกลางปลายมีดจมเข้าใจกลางวงกลม

“มาอยู่ที่นี่นี่เอง” เสียงนอร่าดังขึ้นข้างหลัง

“มีอะไรรึเปล่า?” ผมถามกลับ 

“แค่จะมาบอกว่าอีกสิบนาทีจะประชุม อย่าลืมไปซะล่ะ”

“อือ เดี๋ยวตามไป”  ผมยังไม่ทันจะตอบ เธอก็หายไปซะแล้ว เหมือนเช่นทุกที

            ผมวางมีดที่เหลือไว้บนโต๊ะข้างตัวตอนนี้ผมมาอยู่ในฐานทัพลับของพวกหน่วยจู่โจมได้เก้าเดือนแล้ว อ๋องพาผมมาฝึกความสามารถต่างๆทั้งการต่อสู้ด้วยอาวุธ หรือไม่ก็ทักษะพื้นฐานของร่างกายโดยมีนอร่าเป็นครูฝึกมาตลอด 

            ผมยังไม่เคยเดินสำรวจที่นี่เท่าไรนัก  แต่พอเดาได้ว่าที่นี่ค่อนข้างใหญ่เอาการทีเดียวผมเดินออกจากห้องฝึกซ้อมที่มีหลายสิบห้องสำหรับการฝึกที่แตกต่างกันออกไปในนี้มีเหล่าทหารจากนิวเคลโอที่ต้องมารับการฝึกสอนจากที่นี่ด้วยเหมือนกัน

            ฐานทัพลับแห่งนี้ผมรู้เพียงว่ามันอยู่ในหุบเขาลึกที่ไหนสักแห่งทั้งฐานทัพอยู่ในเขาทั้งลูก รวมทั้งบริเวณใต้ดินทั้งหมดด้วย ที่นี่มีหลายแผนกและมีเจ้าหน้าที่มากมาย ผมเดินผ่านผู้คนที่จำหน้าผมได้และก็รู้ว่าผมเป็นใคร 

            ผมเปิดประตูห้องประชุมก่อนปิดตามหลังในห้องปรากฏร่าง อ๋อง  ริก  นอร่า  และสมาชิกทีมอีกสองคนนั่นก็คือ เปาและเอิร์นอันที่จริงเรียกว่าผมมาร่วมทีมน่าจะเหมาะกว่า

“ประชุมลับหรอ” ผมถาม เดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ก่อนจะถามขึ้นเพราะห้องประชุมห้องนี้สามารถจุคนได้เกือบสามสิบคนแต่กับมีเพียงแค่ทีมเราแค่ห้าคนเท่านั้น

            ตัวห้องมีโต๊ะที่ตั้งเครื่องแสดงภาพโฮโลแกรมอยู่ตรงกลางล้อมรอบไปด้วยเก้าอี้ที่ยกระดับสูงขึ้นเป็นขั้นบันไดคล้ายๆ กับสนามประลองสมัยก่อนผู้บรรยายจะต้องอยู่ข้างล่างและเหล่าสมาชิกที่มาร่วมชุมนุมจะนั่งล้อมรอบ

“ไม่ใช่ประชุมลับอะไรหรอกก็แค่ใช้ห้องใหญ่เท่านั้นแหละ” อ๋องตอบ

“แล้วเรื่องมันคือ?”  ผมถาม

“พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว” ริกตอบตลอดระยะเวลาเก้าเดือนที่ผมมาฝึกฝนที่นี่ พวกเราแทบจะไม่ได้ข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับพวกเคลโอเดิมเลยสักครั้งเหมือนกับว่าพวกมันกำลังรออะไรบางอย่างอยู่

“พวกมันเกณฑ์พวกซอมบี้ขึ้นรถบรรทุกไปเป็นร้อยๆ มุ่งหน้าไปยังเคลโอ” เปาพูด เขาเป็นผู้ชายร่างเล็ก อายุน่าจะรุ่นเดียวกับอ๋องกับริกอันที่จริงดูท่าทุกคนจะเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว ส่วนเอิร์นเป็นช่วยรูปร่างใหญ่ท่าทางแข็งแรง ดูเป็นคนชอบลุย ผมยังไม่เคยออกงานพร้อมกับสองคนนี้เลยสักครั้ง

“แล้วพวกมันทำไปเพื่ออะไร” ผมถามอีก

“คงจับไปกลายพันธุ์มั้ง ไม่รู้สิ” นอร่าพูดขึ้น

“และนั่นแหละเป็นสิ่งที่เราจะต้องออกไปหาคำตอบ เตรียมตัวให้พร้อมเราจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า แยกย้ายได้” อ๋องบอกกับทุกคนก่อนที่ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไป

“ไปกินมื้อเที่ยงกันมั้ย?” นอร่าเดินมาหาผม

“นี่เที่ยงแล้วหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ ไปเร็ว ฉันหิวจะแย่แล้ว”  นอร่าดึงแขนผมลุกขึ้นจากเก้าอี้

“โอเคๆ ไปแล้วๆ”  ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินตามเธอออกไป

..........