เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ฯลฯPiété Lila
candy
  • "คุณอ่านหนังสือเล่มเดิมทุกวันแบบนี้ไม่เบื่อแย่หรือ"

    ผมถามขณะนั่งเท้าคางมองดูหญิงสาวที่ริมหน้าต่าง เราห่างกันไม่ใกล้ไม่ไกล ไม่ชิดแต่ไม่ห่าง ราวเป็นคนที่รู้จักแต่ไม่ได้ผูกพันราวปานสหายสนิท

    แต่ความจริงคือผมรู้จักเธอมาเกือบทั้งชีวิตนี้

    "ไม่เลย ไม่แม้สักนิด" เธอตอบ ไม่แม้แต่จะละสายตาจากหนังสือในมือ

    "ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น"

    "เพราะแง่มุมกระมัง ยิ่งอ่านก็เหมือนยิ่งได้รู้จักตัวละครมากขึ้น ซึมซับความคิด อคติ ในวัน ๆ หนึ่งเพราะเรื่องราวที่ได้เจอมันมีมากมาย ความคิดของฉันที่มีต่อหนังสือเล่มนี้จึงเปลี่ยนไปตลอด "

    "ก็คงจริงอย่างที่คุณว่า" ผมพยักหน้า "บางวันผมเห็นคุณก็หัวเราะให้มันบ้าง ยิ้มให้มันบ้าง แต่พออ่านเองก็ยังไม่รู้สึกว่าสนุกขนาดที่จะต้องหยิบมาอ่านซ้ำหลายรอบ"

    "คนเรามองคุณค่าที่มีต่อสิ่งหนึ่งต่างกัน ฉันรักในสิ่งที่มันเป็น แต่คุณไม่ นี่คือความแตกต่างของเรา"

    ผมคงเผลอทำหน้าบูดบึ้งออกไป เธอที่สังเกตเห็นจึงยอมลดหนังสือลงแล้วส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ ออกมา

    "สักวันคุณจะเบื่อมันไหม"

    "ไม่เลย ไม่เหมือนคุณที่ไม่ว่ายังไงก็คงจะเบื่อมัน"


    ผมเงียบ รู้ตัวดีว่าเถียงเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

    .

    "เรากำลังจะเดินทางกัน"

    "ไปไหนเล่า" เธอกระซิบ หวาดกลัวต่อการเปลี่ยนที่อยู่

    "ที่ ๆ ไกลไปจากที่นี่ ไกลเสียจนหิมะในฤดูหนาวพัดมาไม่ถึง"

    "ทำไมถึงต้องไปไกลขนาดนั้นด้วย"

    "..." ผมไม่รู้

    "ที่นั่นฝนตกหนักเหมือนที่นี่หรือเปล่า" 
    หญิงสาวถาม ยอมรับในสิ่งที่กำลังจะเกิด ส่วนผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ

    "ที่นั่นจะหนาวเหมือนที่นี่หรือเปล่า" 

    มันไม่ ผมจึงส่ายหน้าอีกครั้ง

    "ทำไมล่ะ ฉันนึกว่าอากาศมันจะหนาวเย็นเหมือนกันทุกที่ เพราะมันเป็นมาตลอด"

    "เพราะครั้งนี้คุณจะได้เล่าสิ่งที่อยากเล่ามาตลอดออกไปยังไงเล่า"


    .


    "ฉันชอบเวลาที่มีคุณอยู่ด้วยนะ"
    "คุณทำให้ฉันสบายใจ"

    "ผมก็เช่นกัน"

    "ถ้าไปที่นั่นฉันจะได้เจอคุณอีกไหม"

    "แน่นอนซี ทำไมถึงจะไม่ล่ะ" 

    "ฉันกลัวตัวเองจะอยู่ไม่ถึงวันนั้นน่ะ" 

    เธอหันหลังให้ผม ทอดสายตาทิ้งไปไกลนอกหน้าต่าง แต่ผมรู้ว่าความคิดของเธอโลดแล่นไปไกลกว่านั้น แม่สาวนักเดินทาง เธอผู้เคยเดินทางทางไปรอบโลกมาแล้วแม้จะไม่เคยย่างกรายออกจากห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ นี่

    ผมล่ะอิจฉาเธอเสียจริง ๆ 

    "ไม่เลยที่รัก มันไม่เป็นไรเพราะผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนแม้วันสุดท้ายที่คุณหมดลมหายใจ"

    "สัญญานะ?"

    "เราสัญญาเรื่องเดิมมาเป็นร้อยรอบแล้วกระมัง"


    .


    "มันจะหนาวไหม"

    "ไม่"

    "มันจะโดดเดี่ยวไหม"

    "ไม่"

    "คุณจะหายไปไหนไหม"

    "ไม่"

    "สัญญานะ"

    "สัญญา"

    .

    "มีอะไรฝากถึงจิตแพทย์ของคุณไหม"

    เธอนั่งนิ่งตึง ไม่ไหวงัน หัวคิ้วย่นขมวดปมเหมือนเวลาปกติที่เธอชอบทำเวลาใช้ความคิด ก่อนจากนั้นจึงกอดอก พยักหน้าหงึกหงักอยู่กับตัวเองเงียบ ๆ แล้วตอบผม

    "ฉันชอบกินของหวาน" ผมยิ้ม เหมือนที่เธอกำลังยิ้ม


    .

    แต่สุดท้ายก็เป็นเธอเองที่หายไป


    และนับตั้งแต่วันนั้นผมก็ได้เขียน เขียนและเขียนมาเรื่อย ๆ เขียนเพื่ออุทิศแด่การมีอยู่ของเธอ ผู้เคยเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ผู้ผูกพันกันลึกซึ้งในระดับจิตวิญญาณ ผู้ร่วมผ่านความทรมานของความหดหู่ของโลกใบนี้มาด้วยกัน

    ขอบคุณเธอ ผู้เคยเป็นความโดดเดี่ยว ความเปล่าเปลี่ยวและความไม่มีตัวตนของผม

    ขอบคุณที่ทำให้ตอนนี้ผมได้รู้ว่าโลกที่ได้ยิ้มออกมามันดีอย่างไร 




Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in