author: isaka kotaro

translator: กนกวรรณ เกตุชัยมาศ

เราเคยอ่านนิยายของอิซากะ โคทาโร่เรื่องเดียวคือปิเอโร่ อ่านแล้วชอบมาก แต่พอจะไปอ่านเรื่องอื่นต่อก็ถอดใจก่อนทุกทีเพราะแต่ละเรื่องหนาเหลือเกิน เสี้ยวชีวา คิตา ราตรีน่าจะเป็นเล่มที่บางที่สุดแล้วเลยหยิบมาอ่านก่อน

อ่านเรื่องย่อปุ๊บสิ่งแรกที่ลอยเข้ามาในหัวเลยคือหนังเรื่อง du levande ของ roy andersson ที่เคยดูที่คณะอักษรตอนเรียนปี 1 ตอนนั้นดูไม่ค่อยรู้เรื่อง ดูๆ ไปมีคนเดินออกไปครึ่งห้อง 5555 แต่หลายปีหลังจากนั้นมานั่งพิจารณาแล้วจู่ๆ ก็เข้าใจขึ้นมาว่าหนังต้องการสื่ออะไร กลายเป็นหนังที่ชอบแบบเลทๆ เลยแอบคาดหวังว่าถ้าสไตล์มันคล้ายกันเราน่าจะชอบนิยายเรื่องนี้แหละ!

เรื่องย่อไม่รู้จะเล่ายังไงเลยขอไม่เล่าแล้วกัน 5555 เอาเป็นว่ามันเป็นกึ่งๆ รวมเรื่องสั้นแนว slice of life 6 เรื่องที่เล่าเรื่องชีวิตของคนกลุ่มหนึ่งที่มีความเกี่ยวข้องกันแบบเบาบางในช่วงระยะเวลาประมาณ 20 ปี ที่ว่าเกี่ยวข้องกันก็ประมาณว่า นาย A มีรุ่นน้องที่บริษัทคือนาย B ซึ่งเป็นเพื่อนของนาย C ซึ่งภรรยาคือนาง D มีเพื่อนสมัยมัธยมคือนาง E ที่แต่งงานกับนาย F ทำให้นาย A รู้จักนาย F แล้วนิยายเรื่องนี้ก็เล่าเรื่องของ ABCDEF ซึ่งก็มีรายละเอียดชีวิตต่างกันไป (แต่ตัวละครในเรื่องจริงๆ มีเยอะกว่านี้)

ตัวละครที่ปรากฏในเรื่องก็เช่น ซาลารี่แมนที่ทำไดรเวอร์เก็บข้อมูลของบริษัทพังเพราะช็อกที่ภรรยาหอบลูกหนี สาวสวยระดับดาวมหาลัยที่ลาออกไปแต่งงานกลายเป็นแม่บ้านลูกสองที่มีชีวิตเรียบง่ายสุดๆ ช่างทำผมที่จับพลัดจับผลูได้แต่งงานกับนักมวยแชมป์โลก เด็กมัธยมปลายที่มีครูประจำชั้นเป็นแฟนเก่าพ่อ ฯลฯ

ฟังดูแล้วไม่น่าจะเป็นนิยายที่สนุกได้เลย แต่พออ่านแล้ววางแทบไม่ลง เพราะสไตล์การเขียนของอาจารย์อิซากะลื่นไหลและมีเสน่ห์สุดๆ คือมีความร่วมสมัยแบบที่นักอ่านสามารถ relate ตัวเองกับตัวละครไม่ตัวใดก็ตัวหนึ่งได้ ไม่มีบทบรรยายยืดยาวเวิ่นเว้อ แทบไม่ได้บรรยายความรู้สึกตัวละครเลยแต่สามารถทำให้ตัวละครดูเรียล ดูเป็นคนธรรมดาที่ชีวิตจริงๆ การตบมุกก็โบ๊ะบ๊ะ บางทีก็จิกกัดสังคมและความย้อนแย้งของมนุษย์เบาๆ เหมือนอ่านทวิตเตอร์

ตัวอย่างที่ชอบมากก็เช่น คนที่เห็นคนอื่นเซอร์ไพรส์ขอเป็นแฟนแล้วรู้สึกว่า "ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย ดูเป็นการกดดันอีกฝ่ายเกินไป" แต่! ถ้าเป็นเซอร์ไพรส์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองอาจจะชอบก็ได้นะ ขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายเป็นใคร อ่านละก็แบบเออจริง *พยักหน้าหงึกหงัก* หรือแม่บ้านคนสวยที่มีแต่คนเสียดายที่มาแต่งงานกับสามีคนนี้ที่ไม่ได้ดีอะไรแถมยังเคยนอกใจ แต่เจ้าตัวรู้สึกว่าส่วนผสมในชีวิตมันก็โอเคดี ตรงนี้ก็บอกเราว่าบางครั้งคนเราอาจจะใช้เลนส์ของตัวเองเข้าไปตัดสินชีวิตคนอื่นมากเกินไป บางเรื่องที่เป็นความพึงพอใจส่วนบุคคล ต่อให้ไม่ตรงกับรสนิยมเรา เราไม่ต้องเข้าไปตัดสินแทนเขาทั้งหมดก็ได้

ชื่อเรื่องภาษาญี่ปุ่น eine kleine nachtmusik สื่อถึงบทเพลงเบาๆ ที่ลอยมาในตอนกลางคืน แบบฟังทีแรกไม่แน่ใจว่าคืออะไรแต่พอคิดอีกทีก็อ๋อมันคือเพลง อาจารย์อิซากะใช้คอนเสปนี้โยงเข้ากับคอนเสปหลัักของเรื่องคือ การพบเจอ (แปลเป็นไทยละไม่ค่อยเก็ทเซนส์ เข้าใจว่าภาษาญี่ปุ่นคือ 出会い) ซึ่งเราว่าชื่อไทยก็แปลมาดีมากๆ

ตัวละครในเรื่องต่างก็พบเจอใครสักคนตลอดเวลา แต่การพบเจอนั้นไม่จำเป็นเลยที่จะต้องยิ่งใหญ่น่าประทับใจ แค่เจอกันจากการใช้ชีวิตประจำวันไปเรื่อยๆ เจอกันจากสายสัมพันธ์บางๆ ที่เชื่อมโยงคนสองคนผ่านใครสักคน (หรือหลายคน) ที่อยู่ตรงกลาง เหมือนเพลงที่จู่ๆ ก็ได้ยิน ไม่ใช่เพลงจากคอนเสิร์ตที่เราตั้งใจไปดู แต่วันหนึ่งเมื่อเรารู้สึกว่าดีจังที่ได้รู้จักคนคนนี้ เราถึงจะรู้สึกว่าตอนนั้นดีจังเลยที่ได้เจอกัน การที่เราจะตัดสินได้ว่าการเจอเขาเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตจะเกิดขึ้นได้เมื่อเรามองย้อนกลับไปเท่านั้น

สรุปว่าชอบมากๆ ไม่ผิดไปจากความคาดหวังเลย เมสเสจดี การดำเนินเรื่องสนุก รูปเล่มก็สวยดี ชอบกระดาษปกของสนพ.นี้มากที่มีความนุ่มๆ ลื่นๆ เหมือน thinkpad X series รุ่นเก่าๆ ภาพปกก็ดูป็อปเหมาะกับงานของอิซากะ โคทาโร่มาก หวังว่าเราจะได้หยิบอ่านงานเล่มอื่นๆ ของอาจารย์อิซากะที่ดองไว้มาอ่านในเร็ววัน

ps. เรื่องนี้เอาไปสร้างเป็นหนังด้วย นำแสดงโดยมิอุระ ฮารุมะผู้ล่วงลับ ใครสนใจลองหาดูกันนะ